birkaç türkiye gözlemimi aktarayım.

1. herkes durmadan para konuşuyor.
2. zengin-eğitimli kesim gettolar kurmuş, kendini kandırmaya çalışıyor.
3. fakir-eğitimsiz kesim siyaset ile kendini oyalıyor.
4. zengin-eğitimsiz kesim para ile tatmin arıyor.

ve hiç kimse mutlu değil. 5. sokaklar, caddeler, meydanlar inanılmaz çirkin.
6. güzel olan bir şeye rastlamak çok zor. rastlayınca da hayranlık değil gerginlik hissediyorsun.
7. gündelik hayatın doğal bir akışı yok. devamlı kimlik değiştirmek, rol yapmak zorundasın.
8. geleceğe dair hiçbir beklenti yok.

geçtiğimiz haftalarda babamı kaybettim. naaşını muhafazakarlığı ile ünlü köyüne defnederken, helalleşme esnasında, maalesef hiç hoş olmayan şeyler yaşandı. anlatayım. ne kendi ailemde ne de babamın birinci derece yakınlarında tesettür kullanan var.

hellaleşme esnasında, yasin okunmasını beklerken imam, kadınların kapanması, vücut hatlarını gizlemesi, kız çocuklarına tayt giydirilmemesi, erkeklerden uzak tutulması vs. vaaz vermeye başladı./1

heidegger ve e. said ile başlayan, 5 yıllık ciddi bir araştırmanın ardından, şunu söyleyebilirim:

bu "yerellik fetişi", bizim gibi teknolojik ve endüstriyel gelişmelere geç ve asimetrik bir şekilde katılmak zorunda kalan ulusları, sonsuza dek pranga altında tutmanın yegane yolu. ve bu kadar sinsi ve dahiyane bir taktik ki, kimsenin bir şey yapmasına gerek kalmadan, bizzat ulusların ta kendileri kendi köleliğini, mutsuzluğunu ve yoksunluğunu arzular hale geliyor.

diziyi ingilizce altyazı ile izleyenler fark etmiştir, meryem ile psikolog arasında büyük bir "çevrilebilirlik" farkı var. meryem'in çevirilerinde sabit bir anlam yitimi varken, psikoloğun dili neredeyse mükemmel bir biçimde uluslararası seyirciye aktarılabiliyor. neden?
thread: mevzu aslında, "evrensel" ile "yerel" arasındaki ilişki ile ilgili. yerel'den evrensel'e geçerken, medenileşme adı altında yaşanan bir "standartlaşma" ve "homojenleşme" var. yerel'in zenginliği, evrenselin "iletilebilirliği" önünde her zaman bir tehdit unsuru olarak duruyor.