روزنامه گاردین بریتانیا حساسیت به بوی بد بدن را به تمایل به سیاست‌های راست‌گرا ربط داده. یاد داستانی از سال‌های نخست جمهوری اسلامی و اعظم طالقانی افتادم. می‌گویند به جلسه‌ای رفته بود و پس از ترک جلسه، حاضران به دلیل بوی بد عرق ایشان، پنجره‌ها را باز کردند. خانم طالقانی به اتاق برگشته، به حاضران تشر زد که دوره طاغوت و استشمام عطر و ادوکلن گذشته و باید باید بوی اسلام را بپذیرند. ظاهرا چپ مدرن در این مورد هم با اسلام‌گرایان همراستا است.

گروه‌های سیاسی باید دیدگاها و راه‌کارهای خود برای آینده را در دسترس همگان بگذارند. پس از نوشته‌شدن این دیدگاه‌ها، گروه‌های سیاسی در برابر مواضع خود مسئول‌اند. این منشور مثال خوبی است. کسانی که این منشور را نوشته، پشت آن ایستاده، و یا آن را همراه حمایت بازنشر کرده‌اند امروز صاحب

https://twitter.com/AzadEttehad/status/1625576189028106240

آن هستند و فقر و نادانی اندیشه خود را برابر همگان گذاشته‌اند. این نوشته، نوشته انجمن بازنشستگان و کارگران نیست. باید به افکار کسانی که آن را نوشته‌اند پرداخت و نتیجه منطقی پیاده‌شدن این مطالبات را برای خواننده روشن‌کرد.

چند دیدگاه: در محیط آکادمیک، بهتر است به جای درخواست لغو سخنرانی سخنران دعوت شده ۱) درخواست دعوت از سخنران مخالف و تبدیل سخنرانی به میزگرد بکنید (کاملا در سنت آکادمیک جاافتاده است) ۲) به‌جای به‌هم زدن سخنرانی، چند پرسشگر با پرسش‌های چالشی از پیش تمرین شده و ژرف داشته باشید. سخنران نمی‌تواند از پاسخ دادن طفره برود و اگر پرسش‌ها خوب طرح شده باشند، پاسخ مزخرف به آن‌ها سخنران را بی‌اعتبار می‌کند. ۳) کمی جست‌وجو کاندیداهای مناسب برای دعوت سخنران چالشگر و پرسشگر علاقه‌مند از خود دانشگاه را رو می‌کند.

زمانی که از پایه دروغ برای بحث شروع می‌کنید، و نتایج ابلهانه می‌گیرید. به بچه‌ها رحم کنید و کله‌شان را با توهم توطئه ابلهانی که نظرات درخشانشان را از خماری ناشی از مصرف بیش از حد جنس بد استخراج کردند، پر نکنید.

https://twitter.com/mosbatboy/status/1582039626516033537

از بلایای دوره نکبت‌بار جمهوری اسلامی، این معظل تاریخ‌نگاران خانگی—بی‌سواد و بدون آگاهی از روش تحقیق—بود. از شارلاتان‌هایی چون شهبازی و زهتابی بگیرید، تا دیوانه‌ای چون پورپیرار، و همین محمد‌قلی خان مجد. مشتی نظریه توطئه و توهم اذهان بیمار خود را با پول مفت دولتی چاپ کرده و

از گوشه و کنار می‌شنویم که: “نسل امروز اسیر ‘ایسم’ها نیست و از آن‌ها عبور کرده.” این گزاره اگر درست باشد علامتی خطرناک از نادانی گسترده نسبت به مسائل سیاسی و سیگنالی نگران‌کننده درباره نتیجه انتخابات آزاد در آینده است (نادانی گسترده به انتخاب عوام‌گرایان و دروغ گویان می‌انجامد.) اگر نادرست باشد، اشاره به ناآگاهی ژرف گوینده درباره چگونگی بازی سیاسی در یک جامعه آزاد دارد. به عبارت دیگر، گوینده نمی‌داند چه می‌گوید. این نسل مورد گفت‌وگو امیدها و ترس‌هایی دارد و بر پایه آن‌ها تصمیم گرفته یا رای می‌دهد. این دید به جهان ذیل یکی از این “ایسم”ها خواهد بود.

در فاصله سال هاى ٢٠٠١-٢٠٢١، شاخص S&P500، ٣٢٨٪ رشد كرد. رشد صنايع اسلحه ٤٨٦٪ بود. اين اختلاف، در دوره اى كه دو جنگ طولانى در جريان بوده قابل توجيه، و اختلاف نيز ٦٠٪ نيست. توجه داشته باشيد كه شاخص بازار هم شركت هاى موفق و در حال رشد و هم شركت هاى ناموفق را در بر دارد.

https://twitter.com/erfansabeti/status/1437111066849316869

توجه داشته باشيد كه شركت هاى تكنولوژى موفق ترين شركت هاى بازار سهام ايالات متحده هستند. هيچ يك از شركت هاى تسليحات ميان ٥٠ شركت نخست (بر اساس ارزش كل سهام) نيستند. ريتيون با ١٢٥ بيليون دلار ارزش سهام در رده ٦٨ است. براى مقايسه، اپل با ٢.٥ تريليون دلار با ارزش ترين شركت آمريكا است

رشته توييت (همراه با كمى خنده). ادعا: از خيلى جهات، سوئد با ايالت كروليناى شمالى آمريكا برابر است! براى دوستان پروگرسيو، اين ادعا شايد عجيب و ابلهانه باشد، ولى بياييد به ارقام نگاه كنيم: جمعيت سوئد ١٠.٤ ميليون نفر و جمعيت كروليناى شمالى ١٠.٥ ميليون نفر است. توليد ناخالص ملى سوئد در سال جارى ٥٢٩ بيليون دلار و در سال پيش براى كروليناى شمالى ٥٩٢ بيليون دلار (هر دو به دلار جارى) بود. درآمد سرانه سوئد ٥٠.٣٣٠ دلار و براى كروليناى شمالى حدود ٥٦.٠٠٠ دلار بود.

هفته پيش بحث "شكست بازار" پيش آمد ولى نوروز بود و نتوانستم ادامه دهم. در اين رشته توييت كمى اين موضوع را دنبال مى كنم. نخست: "شكست بازار" (يك مبحث اقتصاد خرد) برابر "شكست سيستم قيمت" (كل سيستم اقتصاد بازار) نيست. سپس پرسش اين است كه چرا شكست بازار پيش مى آيد. سه دليل عمده را مى توان شمرد: ١) بيمه ناقص ٢) عوامل برونى ٣) لزوم عرضه كالا و خدمات عمومى. اين سه مبحث هم پوشانى دارند ولى هم پوشانى كامل نيست. به مبحث بيمه توجه كنيد: بيمه خريد اقساطى يك قرارداد است كه در صورت وقوع حادثه اى تعيين شده (بيمارى، مرگ و يا تصادف) مبلغ مشخصى مى پردازد

سال ها پيش، نوشته اى از تجربه مهاجران ليتوانيايى و لهستانى در شيكاگو خواندم. نويسنده از تجربه ديدن برنامه هاى تلوزيون محلى مى گفت. ظاهرا پايه برنامه هاى سياسى دعوت از مخالفين و موافقين يا معتقدان به همزيستى با اتحاد شوروى و بحث ميان آنان بود. نويسنده از اختلاف ميان روش گفت و گو و حتى آراستگى مهمانان مى گفت. از يك سو پيرمردانى خشمگين، با لباس هاى كهنه يا خارج از مد، به طرف داران و ماله كشان اتحاد شوروى مى تاختند. از سوى ديگر، روشن فكران خونسرد، خوش گفتار، و خوش لباس، با انبوهى از القاب، به محتوم بودن سوسياليزم و