ایستاده، نشسته، خوابیده، در حرکت، در قطار، در میدان جنگ، نویسنده هر جا مکانی آسوده پیدا کند، قلمش را به دست می‌گیرد.

تصویر تعدادی از نویسندگان برجسته قرن نوزدهم و بیستم را در محل کارشان تقدیم می‌کنم.

با رولد دال شروع می‌کنیم. فیلیپ راث

بزرگترین هنرمندان جهان هم منابع الهام خودشان را دارند. استاد بلامنازع انیمیشن ژاپنی، هایائو میازاکی که به تازگی به همراه استودیو جیبلی در جشنواره کن نخل طلای افتخاری دریافت کرد، از این امر مستثنی نیست.
منابع الهام میازاکی در این رشتو تقدیم علاقه‌مندان ابن نابغه ژاپنی می‌شود. سینمای آکیرا کوروساوا
امپراتور سینمای ژاپن تأثیر عمده‌ای بر حرفه هایائو میازاکی داشته است. میازاکی چندین بار از خالق "هفت سامورایی" (۱۹۵۴) به عنوان یکی از کارگردان‌های محبوب ژاپنی خود یاد کرده است، در مجاورت یاسوجیرو اوزو و میکیو ناروزه.

هر هنر مرجع خود را دارد. داوینچی در نقاشی، شکسپیر در ادبیات، و مارلون براندو در بازیگری...
صد سال پیش در چنین روزی، مارلون براندو، اعجوبه بازیگری چشم بر جهان گشود.
براندو فقط یک بازیگر نبود، او یک نماد بود و پیشوای شمار زیادی از بازیگران سینما.

مروری بر زندگانی او داشته باشیم.





سوم آوریل ١٩٢۴

مارلون براندو در شهر اوماها در ایالت نبراسکا به دنیا آمد.
او فرزند آخر خانواده بود. دو خواهر بزرگتر داشت، و پدرش فروشنده مواد شیمیایی بود.

به انگیزه زادروز عباس عطار که اگر امروز در میان ما بود، هشتاد سالگی او را جشن می‌گرفتیم.
عباس قرن بیستم را به تصویر کشید.
با قطره‌ای از اقیانوس آثار او آشنا شویم.
روحش شاد.

تن‌تن بچه خوب و منزه‌ای بود که همه کارها را درست انجام می‌داد. شیطون نبود. مودب بود. دروغ نمی‌گفت. می‌خواست دنیا جای بهتری باشد. با میلو که سپیدی پشم‌های تنش یادآور روح پاکیزه هرژه بود به مصاف پلشتی‌های جهان پیرامون می‌رفت تا همه جا آباد و قشنگ شود. تن‌تن خوددگر هرژه‌ی جوان بود.





اما به مرور، هرژه بزرگ شد، پخته شد، مرد شد و دریافت جهان فقط سیاه و سفید نیست و نمی‌توان همیشه نگاه آرمانگرایانه خود را به قصه و دو قهرمانش تزريق کرد. هرژه که روحیه پیشاهنگی داشت و در محیطی کاتولیک بزرگ شده بود تحول پیدا کرد. اما چگونه می‌شد از دامی که خودش گسترده بود رهایی یابد؟

همه چیز در ۱۹۶۸ شروع شد.
استنلی کوبریک سلطان سینمای جهان بود.
با نمایش "۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی"، جهان به نبوغ او اذعان آورد. اما کوبریک می‌خواست فرا‌تر برود؛ قدرت تخیل و نوآوری او به کمال رسیده بود. به فکر یک شخصیت تاریخی بود که سال‌ها فکر ش را درگیر کرده بود: ناپلئون بناپارت.





ظهور، صعود و سقوط مردی بزرگ با شخصیتی چند لایه، جذاب و در عین‌حال مبهم.
همه چیز برای یک تجربه سینمایی منحصر به فرد آماده بود.
کوبریک طبق روال همیشه به دنبال ژانر رفت، با همان هدف دائمی که به آن ژانر دخول و از درون آن‌را منهدم کند و ژانر جدیدی بسازد، بهترین و بزرگ‌ترین آن ژانر.

به پشت‌صحنه فیلم‌ها و نحوه کار کارگردان‌ها آشنا هستیم.
اما هنرمندان و نقاشان مهم در آتلیه خود چگونه کار می‌کنند؟
چند عکس تقدیم می‌شود. پابلو پیکاسو

رابطه پدر و دختر به خودی خود زیبا است. چند عکس زیبا با این مضمون حضور شما تقدیم می‌شود.

آلفرد هیچکاک و دخترش پاتریشیا (١٩۴٢) اورسن ولز و ریتا هیورث و دختراشان ربکا (١٩۴۵).

رابطه کارگردان و بازیگر به ازدواج می‌ماند.
ازدواج‌هایی هستند که سریع به جدایی ختم می‌شوند و ازدواج‌هایی هستند پایدار و ماندگار.

فهرست بهترین ازدواج‌های سینمایی تقدیم می‌شود.

👇

آکیرا کوروساوا و توشیرو میفونه (۱۶ فیلم).

فیلم‌های شاخص : راشومون، هفت سامورایی، یوجیمبو. یاسوجیرو ازو و چیشو ریو (۵۲ فیلم).

فیلم‌های شاخص : اواخر بهار، اوایل تابستان، داستان‌های توکیو.

در عکس، چیشو سر مزار ازو.

این روزها بحث استفاده از هوش مصنوعی برای تصویری‌سازی داغ است. در همین راستا نام ده کارگردان سرشناس سینما را به هوش مصنوعی داده‌اند و از آن خواسته‌اند که مسابقات جام جهانی فوتبال را به سلیقه آنها طراحی کند.
حاصل کار شیرین و باورپذیر است.

@masonlondon

١. آلفرد هیچکاک ٢. فرانسوا تروفو

با تشکر از استقبال گسترده شما عزیزان از رشتو "شاینینگ"، ادامه مطلب تقدیم می‌شود.

سرانجام از یکی دیگر از معماهای مهم فیلم که سالهاست تاویل‌های مختلفی را بین هوادارن فیلم پدید آورده است، در این کتاب گره‌گشایی شد. و آن هم رنگ ماشین‌تحریر جک تورانس است که در طول فیلم تغییر می‌کند.

https://twitter.com/naderth33/status/1641115833542868992

هر تماشاگری طبیعتا برداشت خودش را از کوچکترین جزئیات نهفته در این فیلم دارد. در هر تصویر، یک نشانه مرموز می‌بیند و البته واقعیت هم این است رنگ ماشین‌تحریر جک در طول فیلم عوض می‌شود. حالا تکلیف چیست؟
لی مستقیما با کسی‌ که این ماشین‌تحریر را برای کوبریک رنگ کرد، مصاحبه کرد.

اخیرا کتابی به وزن ۲۰ کیلو و در ۲۱۹۸ صفحه در مورد یکی از سرشناس‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما، ساخته یکی از سرشناس‌ترین کارگردانهای تاریخ سینما توسط انتشارات تاشن به بازار عرضه شد : "شاینینگ" ساخته استنلی کوبریک در ١٩٨٠.
این کتاب نوشته لی آن‌کریچ و جی. دبلیو. رینزلر است. شاید نام لی آن‌کریچ برایتان آشنا نباشد، اما او کارگردان است و دو انیمیشن "کوکو" و "داستان اسباب‌بازی ۳" را در کارنامه خود دارد.
لی دوازده ‌ساله بود که برای اولین بار با مادرش به دیدن "شاینینگ" به سینما رفت. فیلم تاثیر زیادی بر روی او گذاشت.

سال ١٨٣٨, ویکتور هوگو نمایشنامه پنج پرده‌ای خود، "ری‌بلاس" را نگاشت. با آن‌که قصه در فرانسه نمی‌گذشت (اسپانیا) و در عصر دیگری (قرن هفدهم) رخ می‌داد، کاملا واضح بود نوک پيکان این نويسنده ٣۶ ساله متوجه لویی‌فیلیپ، پادشاه آن دوران فرانسه است. سلطنت مجددا به فرانسه بازگشته بود. شرایط سیاسی بار دیگر دچار تنش شده بود. آزادی بیان زیر سوال رفته بود و ممیزی لبه تیغ خود را به رخ همه می‌کشاند. مطبوعات قربانیان اول این دوره نوین استبدادی بودند و بعد آزاداندیشان. هوگو که نیک می‌دانست محافظه‌کاران او را آماج حملات خود قرار خواهند داد، مقدمه‌ای بر نمایش خود نگاشت.

سرجو لئونه، فیلمساز فقید ایتالیایی شصت سال بيشتر عمر نکرد و فقط هشت فیلم ساخت.
از همان ابتدا، او ارادت خودش را به سینمای ژانر پنهان نکرد. اولین فیلم لئونه، یک فیلم هرکولی بود: "آخرین روزهای پمپئی". بعدها با "سه‌گانه دلار" و وسترن "روزی‌ روزگاری در غرب"به شهرت جهانی رسید. آخرین فیلم لئونه هم یک نوآر گنکستری بود، "روزی روزگاری در آمریکا" و سپس تصمیم گرفت به سراغ ژانر جنگی برود.
سرجو بر روی اقتباسی از کتاب "٩٠٠ روز: محاصره لنینگراد" کار می‌کرد، نوشته هریسون ای. سالزبری که در ١٩۶٩ به چاپ رسیده بود و پس‌زمینه آن محاصره شهر لنینگراد توسط نازی‌ها بود.

سرانجام منبع این شوخی قشنگ جان فورد را یافتم.
در پاسخ به سوال تکراری خبرنگاری که می‌گفت جناب آقای فورد، شما چگونه به هالیوود رسیدید، سازنده "دلیجان" گفته بود با قطار.
اینکه چرا فورد چنین پاسخی داده بود، قصه شیرینی دارد که برایتان در این رشتو آورده‌ام. البته با یک مقدمه طولانی.☺️ در ۱۹۶۴ یکی از مهم‌ترین برنامه‌های تلویزیونی فرانسه با موضوع سینما پا به عرصه وجود نهاد.
این برنامه "سینما گران عصر ما" نام داشت.
بنیانگذاران این مجموعه، ژانین بازن، همسر منتقد بزرگ، آندره بازن فقید بود و مرد جوانی به نام آندره اس. لابارت که در "کایه دو سینما" نقد می‌نوشت.

اگر آندری تارکوفسکی زنده بود، امروز نود ساله می‌شد. روز مغتنمی است برای تمام سینمادوستان.
به انگیزه زادروز این فیلمساز بزرگ و متعهد و این شاعر هنر هفتم، متنی کوتاه تقدیم علاقه‌مندان بی‌شمار او می‌شود. آندری تارکوفسکی، این فیلمساز خلاق و خرافاتی، همچون فدریکو فلینی، که خرافات نیز برای او بنیان زندگی و قوه‌ی خلاقیت هنری‌اش را تشکیل می‌داد، چندین بار، تجربه خود را در مورد احضار ارواح که در ۱۹۷۲ و بعد از ساخت"سولاریس" شاهدش بوده، روایت کرده است.

"پدر‌خوانده"
قسمت آخر

حضور مافیا سرصحنه، بعضی از بازیگران را ترغیب می‌کرد تا پیشینه نه چندان درخشان خود را فاش کنند.
فرد روسی، مسئول انتخاب بازیگران می‌گوید: "آلکس روکو که نقش مو گرین را بازی می‌کند، در جوانی واقعا زندان رفته بود، اما خیلی‌های دیگر دست به چاخان خوبی داشتند."

https://twitter.com/naderth33/status/1504028395247652865

جیمز کان یا همان سانی، فرزند ارشد ویتو کورلئونه، آن‌قدر دیگر با مافیایی‌ها عیاق شده بود که اف‌بی‌آی پرونده‌ای برای او باز کرد.
پاره‌ای از دوستان جو کلمبو هم جلوی دوربین کاپولا ظاهر شدند.
یکی از آن‌ها جانی روسو، بازیگر بی‌تجربه‌ای بود که داماد خانواده کورلئونه را بازی می‌کند.

"پدر خوانده"
قسمت دوم:

"گفتم عوامل رو با اتوبوس می‌آورم، جواب دادند ما اتوبوس تو محله نمی‌خواهبم.
به هیچ صراتی مستقیم نبودند.
بعضی‌ها حتی گفتند که اگر قرار شد صحنه عروسی را اینجا بگیرید، باید ضمانت بدهید که نام محله هرگز فاش نشود.
آخه من چطور می‌توانستم چنین ضمانتی بدهم؟"

https://twitter.com/naderth33/status/1503422087381331971

"ما حاضر بودیم همه مخارج را بپردازیم، اما ساکنان آنجا هرگز جواب ما را ندادند و این به معنای نه گفتن بود."
گری فردریکسون که بعدها "پدرخوانده ۲ و ۳" را تهیه کرد، به یاد می‌آورد که موقع بازبینی لوکیشن‌ها در "لیتل ایتلی"، یعنی قلب مافیا، شیشه تمام مغازه‌ها برچسب "لیگ" زده شده بود.

نیم قرن پیش در چنین شبی در شهر نیویورک، از "پدرخوانده"، شاهکار فرانسیس فورد کاپولا و یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما رونمایی شد.
به انگیزه این زادروز، یک رشتو سه قسمتی تقدیم عزیزان می‌کنم.
این نوشته ترجمه مقاله ساموئل بلومنفلد است که اخیرا در روزنامه "لوموند" انتشار یافت. فوریه ۱۹۷۱، آلبرت اس. رودی چهل سال داشت. او پای در یکی از هیجان‌انگیزترین دوره‌های کارنامه کاری خودش گذاشته بود.
با وجود تجربه اندکی که در تهیه‌کنندگی داشت، او مسئول تولید فیلم کوچک و کم بودجه‌ای شده بود که قصه یک خانواده مافیایی ایتالیایی-آمریکایی را روایت می‌کرد: "پدرخوانده".

چند تا از فیلم‌های مهم تاریخ سینما دیگر کپی ندارند؟
چقدر کارگردان‌های خوبی وجود داشته‌اند که دیگر اثری از آثارشان باقی نمانده است یا بازیگرانی که دیگر تصویری از آن‌ها موجود نیست؟
یک بار نوشتم، چه گارگردان‌های خوبی وجود داشته‌اند که فیلمی نساختند، چون سینما هنوز اختراع نشده بود. مثلا همین "رایدن" (۱۹۲۸) که فقط ازش ۱۸ دقیقه مونده.
از کارگردانش فیلم‌ زیادی باقی نمانده است. سال بعد از ساخت این فیلم هم در ۵۰ سالگی فوت کرد.
او شوزو ماکینو نام داشت و لقب پدر سینمای ژاپن را به او داده‌اند.
شوزو بخت این را داشت که مادرش در کیوتو قبل از اختراع سینما تئاتر داشت.

نباید چنین تصور کرد که آلفرد هیچکاک شوخ‌طبع و ملیح، فقط دوست داشت با تماشاگر بازی کند، به هیجانش بیاورد، زهره‌ترکش کند و به مرز سکته سکته برساند…
اون سالها، خبرنگاران و مورخان را هم گمراه می‌کرد تا اسطوره‌ خودش را بسازد، اما اینک می‌دانیم این اسطوره چندان با واقعیت تطبیق ندارد. هچکاک منو یاد جمله آخر "لیبرتی والانس" فورد می‌اندازد، وقتی راوی می‌گفت: " وقتی اسطوره فراتر از واقعیت باشد، اسطوره را چاپ کنید."
هیچکاک تمام عمر این‌گونه اسطوره خود را نشر داد که تمام جزئیات یک فیلم را از قبل پیش‌بینی می‌کند، مغز کل و قادر متعال است، و هیچکس مثل او قدرت ندارد.