Kendine inandıkça, dıştan gelen motivasyonlara ihtiyacın da azalır. Bir şey sürekli aklına gelip duruyorsa, ruhun onu hak ettiğini de biliyordur.

Ruhunu dinlemedikçe, dışarıya odaklandıkça(şu sivilceleri nasıl yok ederim) gibi şeyleri kafaya taktıkça, İÇ HUZURUN olmaz. Bu yüzden pasif agresif bir insan olursun. Durduk yere öfkelenirsin. Durduk yere üzülürsün. Kontrolü kaybedersin.

Çok önemliyse GİDERSİN DOKTORA, o senin için DÜŞÜNÜR zaten.

"Ne istediğimi bilmiyorum" deme bana. Aslında biliyorsun. Uyumadığın her saniye,

RUHUN GÜÇ ARIYOR.

Öfke, çoğu zaman yapıcı olarak yönlendirilmelidir.

Hayatta öfkelendiğim şeyler vardı ve bu beni daraltıyordu. Fakat bunun için etrafı suçlamak yerine, "Beni anlayacak kişiler bulabilirim" tarzında düşündüm. Anlaşılamıyordum yeterince. Bunu yapıcı olarak yönlendirip, yıllar önce bu sayfayı açtım. Öfkemle geldim buraya ve öfkemle yazmaya başladım. Teori kasanlardan sıyrıldım hep. Çünkü benim yazdıklarımda duygu vardı ve muhteşem bir şekilde gerçeklikle birleşiyordu.

İnsan, basitliği gördü aslında. Fakat kendi kibrinden dolayı, kendini o kadar üstün gördü ki hayatın, bu kadar basit olamayacağını düşündü. Hayatın ayrıntılarını düşünmeye başladı. Düşündükçe yavaşladı. Düşünmeden yapanlar, ileriye gitti. Anlam yarattıkça o kadar derine indi ki artık hayatın, çok karmaşık bir yer olduğunu ve kendini bu karmaşıklıkta boğulup gidecek birisi olarak tanımladı. Bunu yaparak, negatife sürüklendi. Yeri geldi; bunu yapabildiği için kendini zeki gördü.

İnsan, kendini araştırmak yerine, hep etrafını araştırdı. İnsanın yaptığı en büyük hatalardan biri buydu. Markaları, ülkeleri, savaşları, futbol takımlarını, siyaseti ve birçok şeyi araştırdı. Fakat çoğunlukla hepsine, kendini tanımaya harcadığından kat kat fazla zaman harcadı. Kendine dönmeyi, kendinin ne istediğini unuttu. Zamanla "Bu materyal, bu arkadaş, bu hatun, bu araba, bu ev, bu iş bana yakışır mı?" demek yerine "Ben bunlara yakışır mıyım?" dedi.

Kendin, sınırsız potansiyelini unuttu.

Dikkat eksikliği dediğiniz olay bende de var. Dikkatim sürekli ve hızlı bir şekilde kayar.

Bunu yıllar önce lisedeyken, bir SORUN olarak gördüğüm için okulumdaki rehberlikçiye gitmiştim. Bana bir test yapmıştı ve kütüphane sessizliğinde bile %34 olacak şekilde dikkatimin bozulduğunu tespit etmişti.

Şimdi, niye aynı kafede iş harici, saatlerce oturamadığımı da anlamışsınızdır.

Kadınlardan çok mantıklı analizler beklemeyin; çok kararlı olmalarını beklemeyin.

Ben, gayet iyi analizler yapabilen hatunlar da tanıdım. Fakat onlar da ÇOK DUYGUSALLAŞTIĞINDA, acayip derecede kötü bir analiz yapıyorlardı. Çoğu olaya senin kadar SAKİN bakamayacak ve PROBLEMLERİ çözdüğünü görmek isteyecek. Hayat KAOTİK. Yaşadığını, daha iyi hissetmesi için YÖNLENDİRMEYE ve KORUNDUĞUNU hissetmeye ihtiyacı var.

Bunları söyledim diye, kalkıp da EZBER yapmayın.

-YARATICILIK SINIR TANIMAZ-

BAŞLIYORUZ. İÇECEĞİNİ AL GEL.

---------------------------------------
Dış koşullara bağlandıkça, sen artık O DIŞ KOŞULLAR olursun.

Kendinden uzaklaşırsın.

Bu sefer ne olur? Hayatta ARTIK 2 YOLUN olur. 1) Hayatta daha iyi kalabilmek için GÜÇLÜ olanı taklit etmeye çalışarak bir hayat sürersin. Fakat İÇTEN İÇE zayıf olduğunu bilerek yaşarsın.

2) Bu işi KÖKTEN çözmek istersin. Bu yüzden DÖNÜŞMEYE başlarsın. Yıllar geçtikçe, o başladığın karakterle aranda DAĞLAR kadar fark olur.

"Analiz yeteneğin nasıl bu kadar gelişti Harvey?"

Çünkü ben hayal kurmuyorum. Hayal kurmak da istemiyorum.

Baktığım şeyde, daha fazlasını MERAK ediyorum.

Beynimde, mantıksal olarak tamamlanmasını istiyorum gördüğüm eylemlerin. Bir keresinde kuzenim bir arkadaşıyla tanıştım. İlk sohbetimiz. Üç kişi oturuyoruz; ben, kuzenim ve arkadaşım.

Kuzenimin arkadaşı bir şey söyledi ve benim beynimde, mantıksızlıktan dolayı ŞİMŞEK çaktı.

Orada, kuzenimden bile sakladığı bir şeyi fark ettim.

Maskulenite'ye öylesine mi katıldım zannediyorsunuz?

Baktım; bu topluluğu yöneten, bilgiyi çok saf bir şekilde indirgeyebilen, hayata GERÇEK bir pencereden bakabilen birisi var. @maskulenitecom

Saygımı sundum.

https://twitter.com/patronyaziyor/status/1515150896824557575

Yoksa, yıllardır teorilere kafa patlatan adamlara saygı duyup da onlarla da takım haline gelebilirdim.

Fakat şöyle bir şey var: Adam ne anlattığını kendi de bilmiyor ki diğer sayfalarda.

Biraz oradan yamultuyor, biraz buradan yamultuyor.

Bizim yazdıklarımızı, kibirli olmayan, kazanmaya istekli, akıl sağlığı yerinde olan HERKES anlar.

Teorik kalıplara sığdıra sığdıra anlatan yazarlarda, okuyucuların kafasında bir KARMAŞIKLIK oluşuyor. “Ben şimdi bunu öğrendim ama nereye kadar genişletebilirim bu kalıbı” tarzında adam düşünüyor.

Bu düşünme kalıbını alışkanlık haline getiriyor.

Sonra MASKULENİTE ekibine denk geliyor.

Adam alışmış, hayatı kalıplara koyarak yaşamaya.

O kadar BASİT ve SAF bir şekilde işliyoruz ki KAZANMA MANTALİTESİNİ,

okudukça beyniniz rahatlıyor.

Sana şunu desem mesela: "İletişimde kazanma oranını arttırmak için sesin hep kalın tonda olmalı."

Bak şimdi ne yaptım çocuğa, analiz edeyim. Çocuk artık hep ses tonunu kontrol edecek. Sesinin nasıl çıkacağını hep kontrol edeceği için iletişimde, karşısındaki insana full odaklanamayacak; bunu düşünmeye devam ettiği için gerilecek. Sesi full kalın tonda olmasına rağmen, gerilecek ve iyi bir izlenim yaratmayacak.

Şu İngilizce sayfaları çevirip çevirip size sunanlar, öyle bir anlatıyorlar ki

Sanki, sabahleyin soğuk duş almazsan özgüvenin az olur gibi.

Kızlarla konuşmaya devam ettikçe, zamanla artacak özgüven gibi vs.

https://twitter.com/patronyaziyor/status/1510369082209673228

Özgüvenin, dış koşullara bağlanması demek, inişli çıkışlı hayatta, sürekli SARSILABİLEN bir zihin durumda yaşamak demek.

Sen bunları okudukça, senin kaliteni ARTTIRACAK zannediyorsun ama daha da düşürüyor.

NOT: Bu tweet serisini okurken, yazıyı okumaktan başka ne yapıyorsan, acilen bırak ve bu yazıya %100 dikkatini ver.

Harvey sahnede.

KONU: KAVRAMLARI KALDIRMAK.

Başlıyoruz. Hayatına şöyle bir göz gezdir. Bu zamana kadar ne yapıp, ne yapmadıysan HEPSİ,

ya çok istediğinden ya da istemediğinden dolayıydı

Özgüvensizlik değildi.
Tereddüt değildi.
Sosyal fobi değildi.
Ya da başka şeyler değildi.

Hoca, benim de önümden geçmesine rağmen, neden bana değil de o çocuğa laf attı?

Çünkü ben kendime, yorgun hissetmek gibi bir lüks vermem.

Ş!ddete hazır ve tetikteyim. O an ne oluyorsa farkındayım. O ânın tam içindeyim.

Böyle yaşarken, yorgunluk hissetme gibi lüksüm var mı?

https://twitter.com/patronyaziyor/status/1507338678246559777

Birden fazla şeyi, aynı anda düşünmeye çalışmak, zihinsel zayıflıktır.

Ya yolda yürüyorsundur ya da müzik dinliyorsundur. İkisinden birini aynı anda yapıyorsan, birisinden birine odağı sürekli kaydırmak ve dikkatini dağınık tutmak zorundasın.

Senin ERKEK olarak görevin, FETHETMEKTİR.

Bu, sağlığını ciddi şekilde kaybetmemiş her erkeğin hissettiği bir dürtüdür.

Eğer bunu yapmıyorsan, birkaç senaryo olabilir. 1) Kibirli bir gerçeklik oluşturup, orada yaşayacaksın ki hep fethettiğini düşünüp, kısa vadeli mutlu olup, uzun vadede insanları takmamandan dolayı kaybedeceksin.

2) Hayal dünyanda fethedeceksin. Ya hayal kurarak ya da hayal kurarak yapacaksın, FETHETME dürtün için.

Özgüvenin herhangi bir şekilde, DIŞA bağlanmayacak.

İstiyorsan aksesuar takmak,
Güzel giyinmek,
Güzel bir parfüm sıkmak,

Bunlara, senin GÜCÜNÜ yansıtan şeyler olarak bakacaksın. Yoksa parfümün biter, o gün alacak vaktin veya paran olmaz. Özgüvenin zedelenebilir.

Diğer meselelerde de aynı şekilde.

Bu mesela, ZENGİN aile çocuklarında geçerli.

Çocuğun özgüveni, BABASINA bağlı.

Para harcayamadığı zaman, özgüveni sarsılır;

"YAPANA KADAR TAKLİT ET" mevzusunda, bazılarınızın kafası karışıyor. Olabilir.

HEMEN çözelim.

Bazı insanları görürsün, sanki hep o şeye sahip olacakmış gibi davranırlar ve bir gün harbiden gerçek olur. Fakat burada düşünürken: "Şu an böyle bir özelliğe sahip değilim ama bir gün olacağım" demeyeceksin.

Düşüncenin TEMELİNDE bir sorun var.

Sen ona artık, O ANDA, o düşündüğün şeye SAHİPSİN.

"BEN GÜÇLÜYÜM" diyeceksin, sınırları kaldıracaksın.

Teorilere bulaşmak genellikle, hayatı zorlaştırır.

Felsefe ve beyin üzerine yüzlerce saat vakit ayırıp, bir şeyler ezberlemek yerine, PARA KAZANMAK için bir PLAN yapıp, İŞ üzerinde çalışabilirsin.

Bu konularda PARA kazanmayacaksan, neden kafa yoruyorsun? Yüzlerce saat bunlarla uğraşırsın, kafan DAHA da bulanır. Sürekli yeni bir şeyler denersin. SİSTEMİ oturtmakta zorlanırsın.

"Şunu da bilsem YETERLİ olacak. Hayatıma faydası olacak" artık dersin, araştırmaya devam edersin.

Neden zamanını boşa harcıyorsun olum?

Size hep şunları dediler ve beyninizi bulandırdılar. TOPARLAMAK yine bize düştü:

Tamam, halledelim.

"Şu kadar kızla konuşursan özgüvenin açılır."
"Sabah 5'te kalkarsan, güne herkesten önce başladığın için özgüvenin artar." "Soğuk duş alırsan, kısa süreliğine zinde olacağın için ve bunu yapabildiğin için özgüvenin artar."

Lan bu özgüven denilen şey, niye dış koşullara göre artıp azalıyor, aloo?

Mesela o sabah suyum kesildi, soğuk duş alamadım. Hadi be, bugün özgüvenim düşük(!) olacak

Hahahaha :D

Bir şeyi elde etmeyi gerçekten istiyorsan, bunun için rasyonel sebepler aramaya gerek yok.

"Ama şu yok elimde, bu yok elimde. Nasıl güveneyim kendime Harvey?"

Sana, inanmayla ilgili olan anılarımdan bir tanesini anlatayım. Birkaç sene önce lise 4'teyken, şöyle bir olay oldu. 3 kişilik bir grupla, bize gelen ödevi sunacaktık; tanımadığımız bir sınıfa.

2 arkadaşım da slayt hazırlamış. Ben de ne slayt var, ne yazı var; hiçbir şey yok. İNANCIM ve BİLGİM var.

Peki ya FELSEFE?

Felsefe, arkasına BİLİMİ de alarak, DÜŞÜNCENİN gücünü MAKSİMUMA çekmek ister.

Fakat bunun hakkını vermek istersen, ömrünü buna adamak, bir FİLOZOF olmak zorundasın.

Çünkü filozofların düşünme biçimi, aşırı derecede geniş ve buna kolay ulaşılmıyor.

https://twitter.com/patronyaziyor/status/1504459085839745028

Ben bir FİLOZOFUN(BANA GÖRE) bir videosunu izlerken yıllar önce, adam o kadar çok, BİLGİDEN sıyrıldı ki o seviyeyi anlayabilmek için BEYNİM bir tuhaflaştı. AŞIRI derin.

Bu yüzden felsefecilere saygım var.

Fakat bu derece DERİN düşünebilmek için bir kenara çekilmek,