مثال میزنم، دستور موقت، یعنی شما میخوای بری مالت رو از فلانی بگیری، بعد به قاضی میگی فعلا بلوکه‌ش کن. قاضیم طبق یه سری شرایط اینکارو انجام میده. گاهی باید قبلش خودت همون مبلغو گرو بذاری که قاضی دستور بده.
مثلا هشتاد میلیون طلبکاری، هشتاد میلیون هم باید وثیقه بذاری که قاضی هشتاد/

https://twitter.com/phostophilus/status/1617795233399590913

میلیون اونو بلوکه کنه.

مسئله اینه که اون شرایط همه کس پسند نیستن، و در خصوص همون مسئله ی وثیقه ی دستور موقت، یا اینکه آدمها اساسا دستور موقت رو بپذیرن یا نه(یکی ممکنه بخودش راه نده تا از نظر قانونی ثابت نشده بدهکاره مالش بلوکه شه) موافقت وجود نداره.
ولی این موافقت رو میشه/

"چرا حزب داشتن و وکیل داشتن برای تک تک ایرانیا لازمه؟"
یک جستار...
۱. تو ذهن همه ی ما وقتی از انقلاب حرف میزنیم، یه سیستمی وجود داره، یه سری آدم سوژه ی اون سیستم وجود دارن که ازش راضی نیستن و دارن خیلی ساده علیه اون دولت اعلام وجود میکنن؛ تا اینکه ساختار ها زیر بار اعلام وجود۱/۲۳ مردم بشکنه و سیستمی بالا بیاد که به نفع اونهاست و خواست های اونها رو رعایت میکنه.
۲. خب شکل گیری اون سیستم نیازمند چیه؟ حتی اگه تروتسکی هم هستید و به تز انقلاب دائمی باور دارید، تو ذهن همه ی شما حداقلی هست برای شروع صدور انقلاب. حداقلی از "مختصاتِ سیستمی" هست که زیر سایه ی اون/

یکم راجع به موضوع "مطالبات و شرایطی که باید برای نماینده هامون تعریف کنیم" اختلاط کنم.
اول راهنمایی بود و شورای مدرسه شرکت کرده بودم، مارو برده بودن پشت تریبون به عنوان آخرین فعالیت تبلیغاتی.
اونجا هرکی به عنوان تیر آخر یه حرفی میزد؛ یکی میگفت جای دو ردیف پله ی ۱۲تایی آسانسور۱/۱۷ میاره. یکی میگفت ۸ زنگ ورزش اضافه میکنه. اون یکی میگفت سه روز رو تعطیل میکنم. نفر قبل ما هم قول اخراج درس ریاضی از مدرسه داد.

من پنجم ابتدایی شورا بودم، واقعا نمیدونستم این بندگان خدا ایده‌هاشونو از کجا میارن و چجوری به این الهامات رسیدن. ازونطرف میدونستم شورای دانش آموزی۲/۱۷

دکترین های وکالت در صلاحیت حقوقی سه تاست:
یک وکالت استصوابیه، که یعنی من نظر فلانی رو در فلان مورد از خودم بهتر میدونم. فکر میکنم در اون مسئله نظر ایشون "صواب" تر هست. پس میگم آقا اختیار نظر دادن در موردش از من سلب، همش دست مردی.
این مدل وکالت برای پست های دولتی شایعه/ نه اینکه اجباری درموردش باشه ها، نه، فقط شایعه.
دوم وکالت توامانه که تام الاختیار داده میشه معمولا؛ یه وقتی هست من فکر میکنم فلانی نسبت به من در اداره‌ی امورم، شبیه ترین اعتقاد رو داره و همچنین، ظرفیتی داره که من ندارم و اگر توانایی دنبال کردن اهداف من رو داشته باشه، در وقت و/

یه چیزی که موقع تحولات مهم تاریخی همیشه رو اعصاب منه، زنجیره ی بی کفایتی و فساده.
یعنی چمیدونم مثلا ج.ج ۲ و هیتلر، اگه همه ی رهبران اروپا اینقدر ضعیف و فاسد نبودن نه شروع میشد نه اتفاق میفتاد.
و اینی که میگم ضعیف و فاسد تو معیار های خود سیاسته نه جامعه.
چه مثلا استالینی که/ تو قدرت طلبی یه گاو تمام عیاره، چه چمبرلین و رزولتی که از اساس آدمای کم مایه، حقیر و زبونی هستن.
چه فرانسوی هایی که از نظر حقوقی آلمان و دنیا رو تحریم و آتش جنگ بعدی رو شعله ور میکنن
و چه بقیه ی آدمای سست و کوته بین اروپا که با هیتلر و خواسته هاش مماشات میکنن، همه تو یه آفرینش/

رشتوی قبلیم در خصوص دولت موقت شهری و اقداماتی که باید بعد از فتح انجام بشه، بنظر خودم خیلی advanced اومد.
تصمیم گرفتم اینجا بصورت کلی سوالات، چالش ها و فرایند های دخیل رو تعریف کنم، شاید شما به راه حل های بهتری رسیدید.
مسئله ی اول تعریف دولت موقته، من بنابر ضعف ادبیات سیاسی/ اونگابونگایی/ارسطویی تعریفش میکنم.
دولت موقت:
از حیث افراد و هیئت حاکمه اساسا امری دموکراتیک نیست، امکان برگزاری انتخابات سالم توش وجود نداره، مردم به یه اریستوکراسی تندرویان یا میانه رویان مصالحه میکنن.
از حیث حکم پذیران، شامل ساکنین محدوده ی شهری و پناهجویان احتمالی میشه/

#مهسا_امینی
#انقلاب_کبیر_ایران
این دستور العمل فتح شهر هاست، اگه فکر میکنید شهرتون در روزهای عادی ممکنه سقوط کنه بخونید و نشر بدید.
سقوط و تسخیر هر شهری سه مرحله ی اساسی داره.
اول تسخیر مکان های استراتژیکه.
دوم مدیریت شهریه.
سوم امنیت نظامیه.

اولی چطوریه؟
اول باید بدونید مکان/ هایی که تو هر شهر باید سقوط بکنن تا اونجا رو بشه سقوط کرده به حساب آورد، کجاهان.
بترتیب:
فرمانداری
کلانتری و پاسگاه
قرارگاه سپاه و بسیج
شهرداری
و ساختمان شورای شهر
مکانهایی هستن که باید سقوط کنن.
بدون تسخیر کامل همه ی اینا چیزی به اسم سقوط شهر اتفاق نیفتاده.
حالا چطوری اینکارو/

فان فکت
از نظر بحر و عروض
وزن های سریع و بی نظم مثل: فاعلن مفتعلن(هیز تویی هرزه تویی)ریتم دامبول دارن.
وزن های حماسی وزن هایی اند که توش معمولا یک یا چند هجای بلند دارند:
فاعلن مستفعلن مستفعلن(چنگ دل آهنگ دلکش میزند)
یا تناوب هجایی دارن
معفولن مستفعلن فعل(ای ایران ای مرز پر گهر/

https://twitter.com/mo_no_kel/status/1587739060583497735

یا قطع هجای آخر مثل پانچ آوایی عمل میکنه:
فاعلن فاعلن فاعلاتُ فع(انجز انجز انجز وحده)
یا تکرار هجای کوتاه رو پشت سر هم (نه متناوب) دارن:
مفاعلن فع‌لن فع‌لن(قسم به اسم آزادی)
اینم راهنمایی های من، دیگه نمی دونم واسه شعر حماسی نوشتن چه مشکلی دارید. همینجوری ادامه بدید میشنم کل/

در جامعه‌ای که رهبرانش سالیان ساله دروغ رو مشق ما کردند. بزرگ‌ترین چیزی که فروریخته شده (سوای اعتماد ما به دولت و اشخاص قدرتمند) اعتماد ما به همه، پارانویا و ترس های بیخود و بی جهت از جاسوس بودن دیگری، وضع طبیعی هر ایرانی شده.
برای شجاع بودن، برای به نتیجه رسیدن این انقلاب/ کنار تلاشی که قطعا باید برای سلامت روانتون(بصورت کلی) بذارید، مشق "اعتماد" کنید. اعتماد به خودتون، اعتماد به دیگران و در نهایت اگه شد، احترام به قدرتتون با همدیگه.
این حل شه بعدش شجاعت میاد، بعدش تلاشی که این مملکت رو جلو میبره میاد.
اگر نه به خدا و نه به هیچ قدرت مطلقی که به/

خب یکم حرف‌های جدی بزنیم.
امشب میخوام برم سراغ دغدغه ی بزرگ و همیشگی عزیزانی که در کنار نشستن، وسط باز اند و خیلی دوست دارن با شنیدن این جمله از دهان عرزشی ها بلافاصله قانع شن که خب باید نظام رو حفظ کرد و حرکت علیهش باطله.
اونهم این که"اینا برن کی میاد؟"
دفعه ی قبل که به این/ موضوع پرداختم، ذکر کردم که "اینا برن کیر خر میاد" و البته "الان نخبه های زیادی هستن‌که پتانسیل اداره ی مملکت رو بهتر ازین ها دارند" هردو پاسخ‌های خوبی‌اند. اما دروغ چرا بنظرم با توجه به اینکه وارد مراحل جدی‌تر انقلاب شدیم و خشونت ها رسمی و خیابانی شده و فضای مجازی هم بی نصیب/

مشکل همه ی آقازاده ها و آخوند زاده های توییتر که در ظاهر (و شاید حتی در باطن) طرف مردمن و آدما راجع به گذشته‌شون ازشون سوال میکنن اینه که چون حتی یکبار نفهمیدن اون طرف لوزرِ بی رانت بودن چه حسی داره، نسبت به احساسات فروخورده ی اینا آپاتیک و مثل گاو رفتار میکنن.
یعنی مثلا میبینی/ بنده خدا به هر حال میخواد بگه اصلاح شدم و عوض شدم، شما هم دیگه فحش خوار و مادر ندید، نمی تونم که تو روز روشن بشاشم رو دست بابام(اینجور چیزا رو نمیشه یه شبه آچیو کرد)
ولی چون نمیدونن یارو دقیقا چی لازم داره برا آروم شدن، صاف میرن کلماتی رو انتخاب میکنن که بیچاره‌شون میکنه.
/

یه طرفند ضد اطلاعات هست که باهوش ترین آدمها و کارگزار های اطلاعاتی هم مقابلش نمی تونن هیچ گهی بخورن و اون (بذارید اسمشو بذارم) "جوکر بازیه".
همیشه میشه وقتی اطلاعات منظمی از طرف مقابلت پخش میشه اونارو مرتب کنی و رمز و هدفش رو کشف کنی ولی وقتی یارو مثل دیوانه ها با اطلاعات رفتار/ میکنه و بصورت رندوم اطلاعات نگه میداره یا میده بیرون، تو حداقل سه دور اول اینجور بازی کردن هیچ کس نمیتونه این دیوانه رو ‌کنترل کنه.
پناهگاه آخر هست، ولی اگه ازش درست استفاده کنی همیشه نجات بخشه.
داستان نیکا همینجوریه، صدا و سیما رسما کسخله و ویدیو ادیت نمیکنه، فیلم دوربین معلوم/