روشن‌ترین دلیل وجود #خدا
پس از معتبر شمردن اندیشه انسان، مهم‌ترین موضوعی که باید به بررسی آن پرداخت، خدا به‌عنوان پدیدآورنده و تدبیرکننده هستی است و با توجه به تأثیر فراوانی که این باور بر نگاه و شیوه زندگی آدمی دارد، سهل‌انگاری و زودباوری در پذیرش یا انکار آن عاقلانه نیست. ۴/۱ اگرچه برهان‌های متعددی برای تبیین این اندیشه ارائه شده و از استدلال‌های فلسفی گرفته تا استناد به فطرت انسانی یا راهنمایی قدیسان را مبنای #خداباوری دانسته‌اند، ولی مواجه شدن با نقد این دلایل، بحث‌ها و ابهام‌هایی را پدید می‌آورد که به‌آسانی پایان‌یافتنی نیست. ۴/۲

امام بامرام‌ها
گروهی از اصحاب امام صادق در نامه‌ای به ایشان از مفضل بن عمر شکایت کردند که او با اراذل و کبوتربازان و عرق‌خورها هم‌نشین می‌شود و از ایشان خواستند به او تذکر دهند که با چنین افرادی نشست و برخاست نکند.
امام صادق نامه‌ای خطاب به مفضل نوشتند و آن را مهر و موم کردند و تحویل آنها دادند و فرمودند آن را به دست مفضل برسانند. آنها هم نامه را به مفضل دادند. او نامه را باز کرد و خواند. در نامه نوشته شده بود: «بسم الله الرحمن الرحیم. فلان چیز و فلان چیز را بخر» اما از موضوعی که آنها دربارهٔ مفضل تذکر داده بودند هیچ نکته‌ای در نامه نبود.

مغالطهٔ مشروعیت و مقبولیت

اگرچه برداشت‌ها درباره پاسخ قرآن به پرسش «چه کسی حق دارد بر دیگران حکومت کند» یکسان نیست، ولی حتی اگر دیدگاهی را که بالاترین انتظارش از دین رسیدن به اقتدار سیاسی است بپذیریم، باز هم نمی‌توانیم انکار نقش مردم در مشروعیت دادن به حکومت را به قرآن نسبت دهیم زیرا از هر زاویه و با هر پیش‌فرضی به قرآن بنگریم، تعداد و صراحت آیاتی که از نفی اجبار در دین و ضرورت شورایی بودن حکومت سخن می‌گوید، بیشتر از آیه‌ها و آموزه‌هایی است که به اقتدار و دیگر شرایط حاکم می‌پردازد.

حدیث مشهور هم شاید جعلی باشد

در خطبهٔ ۸۰ نهج‌البلاغه تعابیری تند دربارهٔ کمبود عقل و نقصان ایمان زنان و ضرورت برحذر بودن حتی از خوبان آنها و اطاعت نکردن از آنان حتی در نیکی‌ها نقل شده که همواره محل بحث و معرکه‌ٔ آراء و انتقادات یا مبنایی برای انواع توجیه‌ها بوده است. اخیراً پژوهشگر ارجمند جناب محمد قندهاری در تحقیقی دقیق و مستند به‌خوبی نشان داده است که چگونه جاعلان متن یکی از نامه‌های امیرالمؤمنین (ع) را با سخنانی از خلیفهٔ دوم و روایتی از پسر او آمیخته و دانشمند بزرگی چون سید رضی را نیز در نقل آن به‌عنوان بخشی از یک خطبه به خطا انداخته‌اند.