Thread by @naderth33

فیلم‌هایی هستند که عنوان‌شان از خود فیلم زيباتر است.
"و خدا زن را آفرید" در زمره این‌ها است. عنوانی محشر، برازنده فیلمی متوسط.
و عجب این عنوان با‌مسما بود.
و واقعا خدا که نه، اما سینما به واسطه فیلمساز متوسطی به نام روژه وادیم، بریژیت باردو را آفرید.
زادروزت مبارک ب ب.

جمله نخ‌نمای "او دو بار متولد شد"، پاره‌ای از اوقات معنای غایی خود را باز می‌یابد.
ب ب یک بار در چنین روزی در ۱۹۳۴ زاده شد و يک بار هنگام اکران "و خدا.." در ۱۹۵۶.
این اولین فیلم باردو نبود، ولی باردو با این فیلم اسطوره شد.
چرایش را نمی‌دانم.
اما مسلم است باردو به موقع ظهور کرد.

امتیاز اقبال باردو همان قدر به خود او باز می‌گردد که به جامعه فرانسه.
قصد این نیست که از ارزش‌های حرفه‌ای او بکاهیم، اما ظهور هر پدیده اجتماعی، جدای از ویژگی‌ها و اصالت خود فرد، مستلزم بستر اجتماعی و فرهنگی مناسب در خود آن جامعه است و جامعه متحجر آن سال فرانسه نیاز به باردو داشت.

فرانسه دهه پنجاه که یکی به میخ می‌زد و یکی به نعل، هم دم از آزادی می‌زد و هم روحیه استعمارگر خود را رها نمی‌کرد، جامعه‌ای که پیرها برای جوان‌ها تعیین تکلیف می‌کردند، جامعه‌ای به غایت محافظه‌کار، طالب ظهور یک پدیده بود تا کعبه آمال، امیال و شهوت او بشود.
و ب ب این نقش رو ایفا کرد.

در پس برهنگی، گستاخی و بی‌حیایی باردو، جامعه فرانسه آنچه را می‌دید که می‌خواست باشد و ب ب، در کمال بی‌آلایشی و سادگی و چه بسا ساده‌لوحی، بی هیچ ترفند و نقشه‌ از پیش‌ تعیین‌شده‌ای، آن را دو دستی تقدیم کرد.
جامعه‌ فرانسه دیگر تاب این قشریت دروغین را نداشت و می‌خواست پوست بیاندازد.

اما افسوس که سینما هنر کلیشه‌ها هم هست و باردو اسیر آن چیزی شد که خود ساخته بود : نماد "جنسیت". رهایی از این نماد دست و پاگیر آسان نبود.
اسطوره باید اسطوره بماند.
هوش بالای باردو، او را وادار کرد سال‌های سال با تصویری که همه از او داشتند، کنار بیاید و آرام آرام آن را تغییر دهد.

خوشبختانه بزرگانی همچون گدار و کلوزو با "تحقیر" و "حقیقت" توانستند تصویر دیگری از این اسطوره ارائه دهند.
تصویر دیگر، اما نه متفاوت. چون باردو، باردو بود و اگر به سراغش می‌رفتند، برای این نبود که چیز نویی از او بسازند، بلکه تلاش این بود تا او را فقط به یک شی جنسی تقلیل ندهند.