آیا باید هزینه کرد تحقیقاتی را تنها به بخش خصوصی سپرد؟
1) استیون واینبرگ فیزیکدان شهیر و به حق نابغه آمریکایی و برنده جایزه نوبل فیزیک برای ادغام الکترومغناطیس و نیروی هسته‌ای ضعیف، در کتاب خود به نام "Third Thoughts" (فکر سوم) به این موضوع پرداخته است. که عده ای میگویند #رشتو
2) پول کلانی که در شتاب دهنده‌های ذرات برای فیزیک ذرات بنیادی هزینه میشود بهتر از مثلا صرف فیزیک حالت جامد شود (چون فناوری های بسیار مهمی مانند نیمه رساناها و ابر رساناها برای توسعه فناوری نقش حیاتی دارند). مشکل سپردن تمام توسعه علمی به بخش خصوصی این است که، بخش خصوصی پول را صرف
3) چیزی میکند که بازدهی کوتاه مدت و یا میان مدت داشته باشد. علوم بنیادی مثل کیهان شناسی احتمالا در صد سال و دویست سال و حتی بیشتر هم هزینه سنگین تحقیقاتی خود را جبران نخواهند کرد. مگر مثلا ناسا با هزینه دولتی تلسکوپ هابل را به فضا بفرستد. این در مورد فیزیک بیشتر صدق میکند چون به
4) شدت علم کند، سنگین و دیر پیشرفتی است، هیچ شرکت خصوصی با فکر اقتصادی پول خود را صرف این زمینه‌ها نخواهد کرد مگر صرفا برای توسعه علم چنین هزینه‌ای را بپردازد. مثلا توسعه راکتورهای مبتنی بر همجوشی هسته‌ای که چند دهه پیش قرار بود ساخته شود، همچنان از برنامه عقب، شرکت خصوصی با چه
5) بازدهی برای علمی که هنوز ناقص است و راه خود را کامل باز نکرده است، هزینه‌ای بسیار سنگین کند(هر چند شرکتهایی در آن هزینه میکنند). در علومی مانند زیست شناسی شرایط بهتر است، هر چند برای همان هم گاهی تحقیقاتی به وسعت چند دهه نیازمند است
6) و بازدهی بلند مدت باید در نظر گرفت. از همین رو همواره بخشی از هزینه کرد علمی باید در دستان دولتها باقی بماند. مانند برخی هزینه‌های اموز زیرساختی که اگر دولتها در آن سرمایه گذاری نکنند، بخش خصوصی بدون بازدهی اقتصادی مناسب متولی آن نخواهد شد. ✍️
پایان
Share this Scrolly Tale with your friends.
A Scrolly Tale is a new way to read Twitter threads with a more visually immersive experience.
Discover more beautiful Scrolly Tales like this.