Thread by @Zbiesu

Przejdźmy zatem do drugiej części wątku, czyli co można było zrobić, aby podnieść możliwości ukraińskich T-64 i T-80 w walce z rosyjskimi czołgami.

W razie czego możecie mnie besztać w komentarzach.

A tutaj jednak sprawa nie wygląda zbyt kolorowo.
W przypadku naszych T-72 i PT-91 podstawowymi typami amunicji przeciwpancernej są amunicja typu 3BM9 oraz 3BM15. Jeden i drugi typ pocisku APFSDS jest starszy od stosowanych przez Ukraińców 3BM22.

W 3BM9 mamy do czynienia ze stalowym penetratorem, natomiast w 3BM15 jest obecny rdzeń z węglika wolframu typu WN-8. Obydwa typy APFSDS są przestarzałe i pomimo prób dostosowania ich do roli amunicji ćwiczebnej ich przydatność jest mocno ograniczona.

Ze względu na ograniczoną przebijalność te typy APFSDS są przydatne głównie do przebijania pancerzy bocznych czołgów, bądź też pancerzy głównych średnio opancerzonych pojazdów pancernych.

Jednakże kiedyś starano się o poprawę zdolności przeciwpancernych naszych T-72

W ramach modernizacji części polskich czołgów do standardu PT-91 podjęto starania nad produkcją licencyjną nowoczesnej amunicji 125mm. Ze względów politycznych nie kupiono licencji na dostępne wtedy sowieckie 3BM42. Zamiast tego wybrano izraelskie M711.

Nie byliśmy jedyni, którzy skusiliśmy się na ten pocisk przeciwpancerny - Czesi wdrożyli jego licencję pod oznaczeniem PpSv97 VETRA, natomiast Słowacy - pod oznaczeniem P99 TAPNA.

Oryginalny pocisk przebijał ok. 470mm RHA z 2000 m, czyli porównywalnie do 3BM42.

W naszym wypadku problem jednak dotyczył niskiej jakości wykonania penetratorów wolframowych, co sprawiło, że liczba wyprodukowanej amunicji tego typu na potrzeby Wojska Polskiego nie przekroczyła 2 tysięcy sztuk.

Pomimo tego MESKO nie poddało się z pracami nad amunicją kalibru 125mm i w wyniku prowadzonych równolegle prac nad amunicją 120mm (oznaczoną potem jako Pz.531) w pocisku postanowiono wykorzystać segmentowy rdzeń wolframowy produkcji austriackiej (Plansee).

Dzięki zmienionej konstrukcji penetratora (w pocisku znanym jako Ryś) udało się zwiększyć przebijalność pancerza do około 500 - 520mm RHA z odległości 2000 metrów, co potwierdziły badania przeprowadzone przez WITU i MESKO w roku 2008.

MON jednak nie zamówił tej amunicji.

Kolejnym etapem rozwoju tej amunicji jest pocisk o nazwie Serwal, który jest obecnie opracowywany przez MESKO na bazie penetratora z Pz.531 Mk2. Dzięki wykorzystaniem układu dłuższego o 100mm przebijalność tego pocisku ma wzrosnąć do około 560 - 590mm RHA z odległości 2000 metrów

Jednakże ten pocisk wymaga wykorzystania zmodyfikowanego automatu ładowania oraz armaty 125mm o wyższym dopuszczalnym ciśnieniu robocznym. To sprawia, że nie nadaje się on do wykorzystania w standardowych T-72 i PT-91. Ten problem miał być rozwiązany wraz z wdrożeniem PT-91M2.

Jednakże PT-91M2 też nie doszedł do skutku, przez co dochodzimy do konkluzji. Nasz przemysł posiada możliwości produkcyjne przyzwoitej amunicji przeciwpancernej 125mm, która nie została zamówiona przez MON i przez to nie jest używana w Wojsku Polskim.

Taka amunicja byłaby potrzebna Ukraińcom z racji niedostatecznej liczby amunicji typu 3BM42 oraz lepszych osiągów od amunicji typu 3BM22.

Natomiast IMHO Serwal nie jest gotowy do wdrożenia do produkcji przed rokiem 2024.

Jak można zauważyć, w tej sytuacji lepsze było wrogiem dobrego, ale ostatecznie lepsze nigdy się nie pojawi. Ograniczeniem w projektowaniu APFSDS w Europie Środkowo-Wschodniej są rozmiary automatu ładowania w T-72, które znacząco ograniczają maksymalną długość amunicji 125mm.

Ten problem nie istnieje natomiast w przypadku automatów ładowania w ukraińskich T-64 oraz T-80.

To może doprowadzić do sytuacji, że Serwal zamiast do Wojska Polskiego trafi na 🇺🇦 i stanie się tam podstawowym typem amunicji typu APFSDS, znacznie podnosząc możliwości 🇺🇦 czołgów.

Do tego niewykorzystaną i niepowtarzalną przy tym okazją dla przemysłu była weryfikacja koncepcji segmentowego penetratora, która jest wykorzystywana w 🇵🇱 czołgowej amunicji przeciwpancernej w odniesieniu do rosyjskich pancerzy pasywnych i reaktywnych.

Następny wątek na wniosek @Bechatka i @szejnfeld będzie dotyczył problemu wrażliwości rosyjskich i sowieckich wozów bojowych na gwałtowny skok ciśnienia oraz temperatury.

@MarekAsimo @wolski_jaros