#رشتو درباره #قطعنامه۵۹۸ و #جام_زهر:
۱- موضوع تعیین متجاوز (بند۶) و کمک به بازسازی و جبران خسارت‌ها (بند۷) برای نخستین بار در قطعنامه ۵۹۸ آورده شد. موضوعی که جزو بدیهیات حقوقی بود و بدون آن امکان ترک مخاصمه و صلح پایدار وجود نداشت. چیزی که در ۱۲ قطعنامه پیشین اصلا وجود نداشت!
۱- موضوع تعیین متجاوز (بند۶) و کمک به بازسازی و جبران خسارت‌ها (بند۷) برای نخستین بار در قطعنامه ۵۹۸ آورده شد. موضوعی که جزو بدیهیات حقوقی بود و بدون آن امکان ترک مخاصمه و صلح پایدار وجود نداشت. چیزی که در ۱۲ قطعنامه پیشین اصلا وجود نداشت!
۲- قطعنامه ۵۹۸ در ۳۰ تیرماه ۱۳۶۶ به تصویب رسید. یعنی ۶ ماه پس از عملیات کربلای ۵ و در واقع پس از آغاز نشانه‌های پیروزی بخش ایران در جنگ.
۱-۳- تداوم جنگ موجب خسارت‌های بسیاری به کشور شد و اگر شرایط و زمینه‌های پایان آن وجود می‌داشت حتما باید صورت می پذیرفت. نشانه‌هایی از وجود این زمینه‌ها بعد از فتح خرمشهر وجود داشت، کما اینکه برخی مستند به آن خواستار پایان جنگ یا لااقل پذیرش آتش بس بودند...
۲-۳- اما در مقابل کسانی استدلال می‌کردند چه تضمینی وجود دارد عراقی که معاهدات بین المللی قبلی را نقض کرده و اکنون بخش‌هایی از کشور را در اختیار دارد بر سر مرزها برگردد، آن هم در فقدان یک قطعنامه صریح و مشخص و بازدارنده از سوی شورای امنیت؟ استدلالی که در آن زمان اصلا ضعیف نبود.
۴- اگر نقدی به تداوم جنگ باشد، بیشتر به بعد از صدور قطعنامه ۵۹۸ (سال آخر جنگ) باز می‌گردد. اگر هم قصد عبرت آموزی داریم باید روی این موضوع تمرکز کنیم: بدون یک دستاورد دیپلماتیک، عقب نشینی ازمواضع کسب شده غیرعقلانی است ولی بعد ازکسب آن، پافشاری غیرمنطقی برمواضع قبلی فرصت سوزی است.
۵- اکنون که ماجرای خروج آمریکا از #برجام پیش آمده، این عبرت‌ها بیشتر به کار می‌آید: نه زود وا بدهیم، نه دیر تصمیم بگیریم. #تسلیم‌طلبان به اولی توصیه می‌کنند و #ماجراجویان به دومی!
