Thread by @Obscureobjet

Θρεντ για θέμα που μοιάζει ανέκδοτο--ήτοι, για τις ΗΠΑ και τον σοσιαλισμό
Η συστατική ιδεολογία του αμερικανισμού κατά την ίδρυση του αμερικανικού κράτους, κι ενώ βεβαίως υφίστατο εκτεταμένα ο θεσμός της δουλείας, ήταν ότι με την απόσειση της αγγλικής αποικιακής εξουσίας

η χώρα μπορούσε να λειτουργήσει ως το μεγάλο Άλλο όλων όσων συμβόλιζε η Ευρώπη. Κεντρική διαφορά ήταν η ανυπαρξία της φεουδαρχίας στο νέο κράτος, και μαζί της, η πίστη ότι οι ίδιες οι ταξικές διαφορές έχαναν την οξύτητα που είχαν υπό τη φεουδαρχία και ότι ήταν εφικτή, με τα λόγια

του Κρεβεκέρ, μια "ευχάριστη ομοιομορφία" σε ό,τι αφορά τις ταξικές συνθήκες των Αμερικανών. Αυτό το ιδεολόγημα είναι τέτοιας δύναμης στον Αμερικανικό νου, που ο αυθόρμητος αυτοκαθορισμός σχεδόν όλων των Αμερικανών ακόμα και σήμερα είναι ότι ανήκουν στη "μεσαία τάξη", ενώ η

επίθεση στην μεσαία τάξη ή η υπονόμευσή της προβάλλεται ακόμα και σήμερα ως η κατεξοχήν αντεθνική ταξική πολιτική. Υπ αυτή την έννοια, το αμερικανικό όνειρο απ τα θεμέλιά του ήταν όνειρο μιας αταξικής κοινωνίας, καθώς το να είναι ΟΛΟΙ μέλη μιας και μόνο τάξης σημαίνει ότι δεν

υπάρχουν τάξεις. Το όνειρο αυτό, όπως αναλύει διεξοδικά ο Μαρξ στο Κεφάλαιο, τμήμα περί εφεδρικού στρατού εργασίας, πατούσε υλικά στο γεγονός ότι το μέγεθος της χώρας ήταν για πολύ καιρό πολύ μεγαλύτερο από τη διαθέσιμη εργατική δύναμη, με αποτέλεσμα τη διαρκή πίεση των μισθών

προς τα πάνω. Αυτή ακριβώς η δυσαναλογία παραγωγικών δυνατοτήτων και παραγωγικών δυνάμεων ήταν η υλική βάση του "αμερικανικού ονείρου" και της αισιοδοξίας για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας κοινωνίας όπου ο καθένας θα μπορούσε με σχετικά απλό κ εύκολο τρόπο να κατακτήσει ένα

βιοτικό επίπεδο πολύ αξιοπρεπές και ικανοποιητικό. Αλλά φυσικά, η ιδέα ότι αυτό μπορούσε να συμβεί χωρίς ταξική πάλη και ταξική συνείδηση, οργανικά, αυθόρμητα και φυσικά, επέτρεψε την συσσώρευση "πίσω από την πλάτη" της κοινωνίας...Κι ύστερα, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, ήρθαν

τα μεγάλα μονοπώλια...Στο σημείο εκείνο, απ΄τα τέλη περίπου του 1870 ως τις αρχές του 20ου αιώνα, ο σοσιαλισμός ως συνειδητό πρόγραμμα γίνεται πολύ ισχυρός σε κύκλους της ίδιας της μεσοαστικής τάξης. Το "Βλέποντας προς τα πίσω" του Μπέλαμι, που είναι τουλάχιστον ένα από τα μπεστ

σέλλερ των τελών του 19ου αιώνα, αν όχι ΤΟ πιο δημοφιλές των βιβλίων στις τελευταίες δύο του δεκαετίες προτείνει απαλλοτρίωση όλων των επιχειρήσεων από το κράτος και κεντρικό σχεδιασμό ως την μοναδική λύση στις καταστροφικές για την αμερικαανική μεσαία τάξη συνέπειες της

ανάπτυξης των μονοπωλίων. Στον αμερικανικό νατουραλισμό, απ την άλλη, δεν υπάρχει συγγραφέας που να μην είναι αντικαπιταλιστής/ενάντια στα μονοπώλια. Απτον Σινκλαιρ, Θίοντορ Ντράιζερ, Φρανκ Νόρρις, Τζακ Λόντον, οι πάντες ασπάστηκαν τη μία ή την άλλη μορφή σοσιαλιστικής οργάνωσης.

Και δεν απερριπταν καν την βία ως απαραίτητη για να επιτευχθεί κάτι που--κι αυτό είναι κρίσιμο--έβλεπαν ως ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ. Αλλά η ευρύτητα της αποδοχής αυτών των ιδεών στα ίδια τα "μεσαία στρώματα"

σήμαινε και πολύ περιορισμένη δυνατότητα να γίνει αντιληπτή η Οκτωβριανή επανάσταση ως κάτι άξιο στήριξης. Η ρωσική κοινωνία δεν είχε τίποτε να κάνει με την αμερικανική. Εκεί, η εργατική τάξη οδηγούσε εξαθλιωμένους και αγράμματους μουζίκους κόντρα στον φεουδαρχικό δεσποτισμό.

Στις ΗΠΑ, η "μεσαία τάξη" προσπαθούσε να αμυνθεί υπέρ των ρεπουμπλικανικών αρχών ενάντια στους "βαρώνους"--έτσι τους έλεγαν, καθόλου τυχαία-- των μονοπωλίων σε μια χώρα περήφανη για την απουσία φεουδαρχίας, την εκτεταμένη ευμάρεια, τα ψηλά ποσοστά εγγραματοσύνης, την ελεύθερη

κοινωνική κινητικότητα. Η ταξική θεωρία της Ευρώπης έμοιαζε --και μοιάζει-- ΚΙΝΕΖΙΚΑ για τον Αμερικανό. Δεν περιγράφει σχεδόν τίποτε από όσα ο ίδιος θεωρεί μορφές ιστορικής εξέλιξης. Γι αυτό και σήμερα, όταν ο Αμερικανός λέει "σοσιαλισμός" εννοεί βασικά το όνειρο του φιλελεύθερου

καπιταλισμού όπου όλοι είναι ιδιοκτήτες, όλοι έχουν ευμάρεια, όλοι έχουν δυνατότητες κοινωνικής κινητικότητας. Ναι, στο γύρισμα απ τον 19ο αιώνα στον 20ο η εχθρότητα στα μονοπώλια έφτασε σε φαντασιώσεις βίαιης επανάστασης, αλλά αυτές δεν είχαν καμία επαφή με Μαρξ και έμειναν

απλώς φαντασιώσεις. Μονάχα η εισροή νέων μεταναστών στις δεκαετίες του 1910-30 άλλαξε το σκηνικό (γιατί κουβαλούσαν ευρωπαϊκές ιδέες). Ύστερα όμως ήρθε ο Β Παγκόσμιος και το μεγάλο crackdown Μακάρθι, που δεν ήταν καθόλου "υστερία" όπως παρουσιάζεται αν το σκεφτεί κανείς σε

ιστορικό βάθος χρόνου. Ήταν απαραίτητο για να ξεριζωθεί η ευρωπαϊκή ιδεολογική επιρροή από την αμερικανική εργατική τάξη. Και πέτυχε. Κάπου εκεί τελειώνουν όλα για τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά δυνατότητες ανάπτυξης σοσιαλιστικής συνείδησης.

Παράρτημα: Τα σημαντικότερα ουτοπικά και νατουραλιστικά έργα της περιόδου 1880-1910 στις ΗΠΑ
- Edward Bellamy, Looking Backward (1888): en.wikipedia.org/wiki/Looking_B…
- William Dean Howells, A Traveler from Altruria (1894): en.wikipedia.org/wiki/A_Travele…
- Jack London, The Iron Heel (1908)

en.wikipedia.org/wiki/The_Iron_…
- Upton Sinclair, The Jungle (1906) en.wikipedia.org/wiki/The_Jungle
- Theodore Dreiser, The Financier (1912) en.wikipedia.org/wiki/The_Finan…
- Frank Norris, The Octopus (1901) en.wikipedia.org/wiki/The_Octop…
- Frank Norris, The Pit (1903), en.wikipedia.org/wiki/The_Pit_(…

- Ernest Poole, The Harbor (1915), amazon.com/Harbor-Penguin…

(O Poole, που κέρδισε το πρώτο Πούλιτζερ που απονεμήθηκε το 1918, στήριξε την επανάσταση των Μπολσεβίκων)
en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Po…