Ηθική και πολιτική
Η φύση της ηθικής ως πεδίου είναι οικουμενική. Η ηθική ή αφορά κανόνες και νόρμες που ορίζονται ως απαραίτητοι/ες για ΟΛΟΥΣ, ή δεν είναι "ηθική". Ο οικουμενισμός όμως της ηθικής είναι και η τυφλότητά της: επειδή στην πραγματικότητα, η κοινωνία είναι διαιρεμένη
Η φύση της ηθικής ως πεδίου είναι οικουμενική. Η ηθική ή αφορά κανόνες και νόρμες που ορίζονται ως απαραίτητοι/ες για ΟΛΟΥΣ, ή δεν είναι "ηθική". Ο οικουμενισμός όμως της ηθικής είναι και η τυφλότητά της: επειδή στην πραγματικότητα, η κοινωνία είναι διαιρεμένη
ανάμεσά σε άνισες θέσεις, η αμεσότητα του ηθικού οικουμενισμού καταλήγει στο ψεύδος. Αυτό εκφράστηκε από το ευφυολόγημα του Ανατόλ Φρανς ότι "απαγορεύεται εξίσου σε πλούσιους και φτωχούς να κοιμούνται χωρίς στέγη": το οικουμενικό πρόσταγμα είναι κενό περιεχομένου στον βαθμό που
δεν λαμβάνει υπόψη του την τεράστια διαφορά ανάμεσα στο τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ο πλούσιος και ο φτωχός. Η πολιτική ως σφαίρα αναδύεται ακριβώς λόγω της ανεπάρκειας της οικουμενικότητας της ηθικής, ως σφαίρα που καταγράφει την πραγματικότητα της κοινωνικής ΔΙΑΙΡΕΣΗΣ.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η πολιτική μπορεί ποτέ να εκτοπίσει την ηθική ολοσχερώς, για έναν απλούστατο λόγο: αν το έκανε, θα κατέστρεφε εντελώς την ίδια την οικουμενικότητα αντί να καταστρέψει μόνο την ψευδή αμεσότητα του οικουμενικού. Και μια πολιτική χωρίς ενδιαφέρον για το
οικουμενικό είναι απλώς tribal πολιτική, πολιτική οργανωμένων συμφερόντων, πολιτική, ακόμα, συμμοριών. Αλλά δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την αλήθεια χωρίς πρόσβαση στην οικουμενικότητα, και δεν μπορεί να έχει τέτοια πρόσβαση χωρίς να συντηρήσει το διάλογο με την ηθική.
Είτε λοιπόν η πολιτική υπερκεράζει την ηθική θετικά, ανακαλύπτοντας μια διαλεκτική ανάμεσα στην πραγματικότητα της διαίρεσης και την αναζήτηση του οικουμενικού (αυτό είναι το προλεταριάτο στον Μαρξ), είτε αποσυντίθεται σε απλή ανηθικότητα, δηλαδή μέριμνα μόνο για μια κλειστή
ομάδα, σέχτα, γκρούπα, οτιδήποτε "πιστών" και "περιούσιων."
Το πρόβλημα, αν μπορεί να το θέσει έτσι κάποιος, στη σημερινή Ελλάδα, είναι ότι αυτή τη στιγμή μόνο οι αναρχικοί εκφράζουν την ηθική συνείδηση. Όσο σκανδαλώδες και να ακούγεται, είναι ο μόνος χώρος που αντιπαλεύει
Το πρόβλημα, αν μπορεί να το θέσει έτσι κάποιος, στη σημερινή Ελλάδα, είναι ότι αυτή τη στιγμή μόνο οι αναρχικοί εκφράζουν την ηθική συνείδηση. Όσο σκανδαλώδες και να ακούγεται, είναι ο μόνος χώρος που αντιπαλεύει
την ύπαρξη περιορισμών ταυτότητας στο για ποιον ισχύουν οι ηθικοί κανόνες. Ο Καντ σήμερα είναι, συμβολικά μιλώντας, στα Εξάρχεια και πουθενά αλλού. Ούτε στη Βουλή, σίγουρα, ούτε σε μια κοινωνία οργανωμένη λίγο ως πολύ με όρους φυλής. Η μαρξική του υπερκέραση δεν είναι πουθενά.
Κι έτσι βρίσκεται κανείς απέναντι σε μια απαραίτητη αλλά όχι ικανή συνθήκη της χειραφετητικής πολιτικής, μια συνθήκη που μόνη της δεν μπορεί να παράξει πολιτική και που μπορεί να οδηγήσει σε τεράστια λάθη, και από την άλλη απέναντι στην ηθική εξαχρείωση που περνά τον εαυτό της
για ανώτερη ("ταξικά συνειδητοποιημένη") πολιτική. Αυτή είναι, στα δικά μου μάτια, η κατάσταση αυτή τη στιγμή. Καντ χωρίς Μαρξ ή ο υπόνομος.
