,
6 tweets,
3 min read
Read on Twitter
نخستین دلیل تجربه زندگی من است، من در خانواده‌ای غیرمذهبی و تحت حکومت آخوندها به دنیا آمده‌ام. آنچه به زندگی من آسیب زده، اسلام و پیروان آن است. تجربه زندگی من از من منفک نیست، این تجربه به من آموخته که مسلمانان همواره درپی تحمیل باورهای خود هستند. اما این تنها دلیل نیست.
اسلام با سایر ادیان تفاوتهای فاحشی دارد، بطور کلی اسلام در مقایسه با مسیحیت تمامیت‌خواه ترست. اساس اسلام بر قانونی (شریعت) است که در همه مسایل دخالت می کند، از همین روست که فقها در حوزه‌ها دست بالاتر دارند، حال آنکه اساس مسیحیت بر ایمان است، نتیجه آنکه پاپ‌ها عموما الهی‌دانند.
این تفاوت باعث شده رابطه مومن و کتاب مقدس در مسیحیت و اسلام متفاوت شود. در نتیجه مسیحیت به سمت معنویتی بی‌آزار در عصر مدرن حرکت کرده است. دینی که انگار در همسایگی بی‌خداییست. حال آنکه فروکاستن اسلام بعنوان دینی پر از احکام شرعی به مجموعه‌ای از آموزه‌های معنوی بسیار دشوار است.
قانون در یهودیت همانند اسلام مهم است، هالاخا در یهودیت همان می‌کند که فقه در اسلام. اما دو چیز یهودیت را با اسلام متفاوت می کند، نخست اینکه تبشیری نبودن یهودیت، دامنه‌ی تمامیت‌خواهیش را به پیروانش فرو می کاهد.
دوم، در تمام تاریخ، یهودیان پراکنده و در اقلیت بوده‌اند.
دوم، در تمام تاریخ، یهودیان پراکنده و در اقلیت بوده‌اند.
کم‌شمار بودن پیروان یهودیت، بهاییت یا دین زرتشت امکان برپا کردن یک نظام‌مذهبی را از آنها می گیرد. در نتیجه، نقد این ادیان که از سوی ادیان بزرگتری نظیر مسیحیت و اسلام مورد حمله قراردارند، نه تنها کمکی به ما نمی کند که می‌تواند زمینه ساز برخورد قهرآمیز با آنها نیز گردد.
