Beyti Lokantası prensiplerinden taviz vermeyen bir işletme. Sanki başka bir döneme ait. İnsanları yakan alev şovlarının yapıldığı, yeni Türkiye’nin gastronomi alanında refah sembolü olam ‘steakhouse’ların tam zıttı.
‘Fine dining’in tam karşılığı. Servis, mekân, mutfak... Ama bu; bize özgü, eski Türkiye’nin kültür değerleri ve uygarlık düzeyi hakkında fikir veren, rafine bir ‘fine-dining’. ABD’de lüks ve çok iyi servis bulursunuz ama bunu bulamazsınız.
Elbette İstanbul’da Batı teknikleriyle Türk malzemelerini güzel harmanlayan, şef mutfağı denilebilecek lokantalar mevcut. Bazen turnayı gözünden vuran tabaklar da çıkarıyorlar. İyi ki varlar. Ama Beyti tek. Şef mutfağı değil. Restoratör, işletmeci mutfağı.
Malzemeden iyi anlayan ama her şeyden önce müşterisine saygısından dolayı kültürel değerlerinden hiç ödün vermeyen, kendisi onların düzeyine inmek yerine onları kendi düzeyine çeken bir işletmeci Beyti Güler. Müessesesi onun varlık nedeni.
Düşünüyorum... 90 yaşında bu şekilde ayakta olan, kendisine yakışan ceket ve kravatıyla yanınıza yaklaştığında kolonya kokan, yakışıklı ve aydınlık yüzlü başka bir lokanta sahibi geldi mi dünyaya? Bir tane biliyorum. Claude Terrail.
Neyse fazla uzatmadan bugünkü Beyti Lokantası’nın değerlendirmesini sizlerle paylaşmak istiyorum:
m.hurriyet.com.tr/yazarlar/vedat…
m.hurriyet.com.tr/yazarlar/vedat…
