,
7 tweets,
4 min read
Read on Twitter
البته اگر نمی دانید وقتی بر اثر تکرار خودشان هم باورشان می شود که پهپادی که پنهانکار نیست، از نظرها(احتمالا با وجعلنا...) غایب می شود، چه عواقبی دارد سری به توییت بعدی بزنید:
نه تنها آن رادرنقطه صفرمرزی میزنند،به زدن کامیون ایستگاه اش هم درفاصله ۳۰۰ کیلومتری اکتفا نکرده وآشیانه آن را هم می زنند و عده ای را در کیسه حمل جسد باز می فرستند.البته به احتمال زیادقضیه به سطح مقطع راداری محدود نباشدواینهادرسکوت رادیویی پرواز نمی کنند.
پرواز در سکوت رادیویی کامل، حتی برای پرنده سرنشین دار احتیاج به سطحی از قابلیت اطمینان دارد که یافتن اش در تجهیزات موجود در نیروهای مسلح بسیار دشوار است. درباره پهپاد روی کاغذ ممکن است بصورت تعریف یک سری نقطه-مسیر به نظر بیاید ولی بسیار بسیار دشوارتر است، چرا که عواقب...
... سردرآوردن آن از جایی که نمی خواهید(از دست دادن سیگنالGPS خطایIMUو ...) بسیار خطرناک است.مثلاحتی در موشک تاماهاوک یک سری مناطق خالی از سکنه در طول مسیر پروازی اش تعریف شده که درصورت گم کردن راه، اگرتوانست موقعیت اش را حتی دقایقی قبل از اتمام سوخت پیداکند،آنجا سقوط کند. 
این را هم اضافه کنم که ج.ا شبکه ماهواره مخابراتی نظامی ندارد، برد سیگنال بصورتی که آنتن ها بتوانند یکدیگر را ببینند در ورای ۹۰ کیلومتر(بسته به ارتفاع پرنده) محدود و از ۳۰۰ کیلومتر به بعد تقریبا غیر ممکن می شود(پرواز بالای ۱۵۰۰۰پا و آنتن شلجمی تعقیب کننده). در نتیجه...
راه حلی که چندین سال پیش اولین نمونه اش آشکار شد،استفاده از تلفن های ماهواره ای تجاری(با پهنای باند محدود فقط در حد اطلاعات تله متری موقعیت، ارتفاع و سرعت و ...) بود که مثل یک چراغ چشمک زن بزرگ روی مونیتورهای سرویس اطلاعات مخابراتی حریف آشکار می شود.
و البته عاقبت آن هم کاملا مشخص است:اولین مورد آن در مهرماه سال ۱۳۹۱ بود که یک پهپاد مهاجر ایرانی را که حزب الله با همین سیستم تلفن ماهواره ای پرواز داده بود،ردگیری و منهدم شد. قوانین فیزیک را نمی شود نقض کرد:یا ایستگاه رله دارند یا محدود به ۳۰۰ کیلومترهستند یا این می شود:
