Thread by @Nfatourehchi

کسیکه بر شما سلطه دارد «قطعا» از شما باهوشتر است، با احمق فرض کردن او، فقط هوش برترش را تصدیق کرده‌اید.
#بديهيات

برای تغییر این معادله، باید بتوانید از «هوش» او پیشی بگیرید، کاری که مستلزم دقت زیاد، وسواس، بدبینی و عدم اعتماد به شیادهای خوش رنگ و لعاب است.
خواندن اودیسه هومر و بلاخص داستان سیرن‌ها را برای فهم این معنا اکیدا توصیه میکنم.

اگر اودیسه هومر را خواندید، بعدش «شهریار ماکیاول» و بعدش «شهریار جدید» گرامشی و البته فصل ابتدایی کتاب دیالکتیک روشنگری آدورنو-هورکهایمر را بخوانید تا با مسئله «عقل» در مقام عامل سلطه و سلطه پذیری و شیوه‌های بکارگیری او برای تغییر یا تثبیت مناسبات سلطه آشنا شوید.

برای فهم مفهوم سلطه در معنایی که بنده به کار میبرم نیز خوانش فوکو، آگامبن (به ویژه مفهوم سیاستهای انضباطی)، در کنار مباحث فروید درباره مسئله ادیپ و البته خوانش سیاسی تفکر او توسط لاکان هم بسیار راهگشاست.

خواندن گفتارهای دلوز و ماجرای «تخطی»های او نیز میتواند به یک معنا بخش نیمچه بامزه این سیر مطالعاتی باشد.

قطعا گفته خواهد شد «در اینجا اظهار فضل شده است». باید تاکید کنم این یک سیر مطالعاتی‌ بسیار مختصر و بیسیک است که تسلط بنده بر آن 10% هم نیست و ابدا این معنا را ندارد که بنده همه اینها را از صفر تا صد خوانده و فوت آبم. نخیر، بنده هم باید بخوانم و هیچکدام را بیش از 10% بلد نیستم.

از همه اینها واجب تر اما خوانش تاریخ است. چون مملو از استثنائات و نقیض‌هاست.
اسب چموش تاریخ، هرگز در قوالب تنگ و ترش «نظریه» مهار نشده و نخواهد شد.

از قضا خوانش تاریخ انقلابها به شما برای فهمیدن اینکه چگونه میتوان با هوش بیشتر، هش مسلط را به زیرکشید به غایت راهگشاست.
اگر بخوانید متوجه مهیب بودن مفهوم «انقلاب» و تمایز آن با جوک مبتذل خنده‌داری مثل «براندازی» میشوید.

وقتی پای مفاهیمی عظیمی چون «تاریخ» و «انقلاب» وسط باشد، نمیتوان به نام «کاشف قاره تاریخ»(مارکس) و «مجری بزرگترین کارگروهی تاریخ بشر»(لنین) اشاره نکرد.

تقلیل بحث سلطه به تجربه شخصی‌تان(برخی) با «داداش کوچیکه» و «عمه بزرگه» و «خاله وسطیه» هم در نوع خود موید همان ماجرای رابطه دیالکتیکی هوش و حماقت است.

در اینجا اشاره به هوش، منظور « ضریب هوشی فردی» نیست، مسئله پیچیدۀ دانش و قدرت است آنهم در بستر تاریخ.