,
9 tweets,
4 min read
Read on Twitter
"تفاوت یک انسان نابالغ با یک انسان رشدیافته در آن است که انسان نابالغ می کوشد به طرز شرافتمندانه ای بمیرد، حال آنکه انسان رشدیافته در پی آن است که با فروتنی زندگی کند."
شاید بتوان جمله ی بالا را درباره ی نسل ها نیز گفت و با آنچه می بینم شاید نسل ما نیزچندان سربلند نشود.
شاید بتوان جمله ی بالا را درباره ی نسل ها نیز گفت و با آنچه می بینم شاید نسل ما نیزچندان سربلند نشود.
در این چند روز اخیر در تایملاین چه به صورت گفتگوی مستقیم چه غیرمستقیم دوستان/اشخاصی را می بینم که اگر از آنها نظرشان را درباره سفارت نوردی سال 1358 که سرمنشا مصائب هولناکی برای کشور بوده است بپرسید، لحظه ای در محکوم کردن و تقاضای مجازات برای عاملانش درنگ نمی کنند.
اما هنگامی که بحث به ماجراهای روز و تحریکات جمهوری اسلامی از موشک پرانی به فرودگاههای غیرنظامی عربستان، حمله به نفتکش های کشورهای بیطرف در خلیج فارس یا ساقط کردن پهپاد بزرگترین قدرت نظامی تاریخ می رسد، که عواقب هولناکش می توان مصایب گروگانگیری را رنگ پریده کند، ناگهان
همه ی آن مدارها کنترلی اتصال کوتاه می شود، تفکر گله ای و فرهنگ سرگردان بین لات بازی/رو کم کنی و قربانی نمایی/ مظلومیت غالب شده و افراد ناگهان نگران تمامیت عرضی، عمق استراتژیک و ناجوانمردی نظم جهانی می شوند، که مستمسک توجیه هر نوع حرکت احمقانه ای به رهبری ناشایست ترین زمامدارانی
که در صدسال اخیر این کشور به خود دیده است می گردد. گروگانگیران تبهکار سال 58 و نسلی که با همراهی و سکوت اعمال آنان را میسر کرد هم، به همین شدت درباره «حمایت امپریالیسم خبیث آمریکا از حکومت خونخوار پهلوی و جنایات اش در چهارگوشه ی جهان» آزرده خاطر بودند به نحوی
که دیگر قادر به فکر درباره ی عواقب درازمدت اعمالشان نبوده و فقط باید شهوت خشم و احساس قربانی بودن خود را خاموش می کردند. به هرکدامشان که بنگریم، همچنان کرده یا سکوت همدلانه ی خود را توجیه می کنند. قضاوت تاریخ با وجود آن تجربه درباره نسل ما بسیار بیرحمانه تر خواهد بود.
من همه ی دوستانی که این روزها احساس غرورملی شان درنتیجه موفقیت سامانه سوم خرداد در زدن یک پهپاد به بزرگی 757، رگهای گردن یا احساس حق طلبی شان برجسته شده است را دعوت می کنم،با سفری درزمان به آبان سیاه 1358 بازگردندو ببینند آیا می توانند چهره خود را در جمع آن تبهکاران یا تماشاچیانی
که این سیه روزی را برکشور مستولی کردند بیابند یا خیر.فهم این موضوع که مهم نیست از دریچه چشم ما حق با کیست بلکه گزیدن عاقلانه ترین راه در شرایطی باحساب فایده و هزینه آشکار اولویت دارد، نباید خیلی دشوار باشد.
ارضی*
