,
6 tweets,
3 min read
Read on Twitter
برخی از خدمات داروین ازآغاز برای هم عصران خودش «مطلوبیت» داشت، همانطور که خدمات ریاضیدانهای مثل کرامر یا فرما(بدون کاربرد) برای هم عصران شان مطلوبیت در حدپرداخت داشت. هزینه سفرش توسط پدر به توصیه برادرزنش با توجیه فروش کلکسیون حاصله به یک موزه ی بزرگ، پشتیبانی شد.
بعدتر به آرامی برخی کتابهایش (مثل «ساختار و توزیع صخره های مرجانی») جوایز انجمن سلطنتی علوم را برنده می شد و برای نیروی دریایی یا به عنوان طبیعیدان «مطلوبیت» تولید می کرد که با تصویر کسی که صرفا در جستجوی کلکسیون حشرات است متفاوت است. 
اینکه داروین مشابه یک کارآفرین با تلاش زیاد آنقدر پتک بردرهای بسته کوبید تا شاخه ای جدید از علم را متولد کند که بخشی از دیدگاه ما را به جهان شکل می دهد، همان منطق عرضه و تقاضای بازار و مبادله مطلوبیت را دربردارد و گرنه افتراق داروین از رائفی پورممکن نیست.
بعلاوه که حداقل خود داروین که جایی گفته است «کسی که جرات کند یکساعت از وقت اش را تلف کند هنوز ارزش زندگی را درک نکرده است» مشخصا تصویرش از فعالیت هاش وقت تلف کنی نبود یا چنان تردیدی را به خودش راه نمی داد.
البته که سرنوشت متفاوت آفرینندگان دو اثر زیر می تواند باعث اعتراض باشد ولی مساله آن است که هنوز جایگزین بهتری از آن «انتخاب طبیعی بازار» کشف نشده است.
«انسان با تمام فضایل برجسته اش، با توان همدردی اش برای رانده شدگان، با مهربانی اش که نه تنها برای دیگرانسانها بلکه برای خردترین آفریده ها مبذول می کند، با هوش خداگونه اش که به حرکت و ساختارمنظومه شمسی می پردازد، همچنان درپیکره اش مُهرِ منشا پست اش را به دوش می کشد.»(چارلز داروین)
