Ενα ελαφρύ #θρεντ που το προκάλεσε μια κουβεντούλα που είχαμε με την φιλη @Linagreek μπλεγμένο με την παλαβομάρα που με δέρνει, έτσι για περισσότερη γεύση, να δείχνει λίγο "γκουρμέ" ρε παιδί μου. Αφιερωμένο λοιπόν.
Λοιπον οταν δεν ακούς,οπως συμβαίνει με τον καθένα που κάποια απ' τις αισθήσεις του δε λειτουργεί καλά
μαθαίνεις να αναπτύσσεις άλλα "ταλέντα".Οι άλλες αισθήσεις οξύνονται.Και οχι μονο αυτες.
Απ' την "αίσθηση" του ήχου στο δέρμα σου,το διάβασμα χειλιών αλλά κυρίως την παρατήρηση
μαθαίνεις να αναπτύσσεις άλλα "ταλέντα".Οι άλλες αισθήσεις οξύνονται.Και οχι μονο αυτες.
Απ' την "αίσθηση" του ήχου στο δέρμα σου,το διάβασμα χειλιών αλλά κυρίως την παρατήρηση
Δεν ξέρω θεωρώ πως έχω γίνει πολύ καλός με το περασμα των δεκαετιών.Δύσκολα μου ξεφεύγει αυτή η "ανεπαίσθητη" κίνηση που θα κάνει το πρόσωπο ή τα χέρια κάποιου και μαρτυρούν πως "δεν είναι αυτά που είπε,αυτά που σκέφτεται"
Η βαρυκοΐα είναι μια παράξενη "πάθηση",αν μπορείς να την πεις έτσι. Το κύριο "αποτέλεσμά" της είναι η κοινωνική απομόνωση, ανεξαρτήτως της κοινωνίας που ζεις και το πόσο ανεκτική είναι αυτή σε διαφορετικότητες κάθε είδους.
Επιπλέον είναι μια "αστεία αναπηρία" (επιτρέψτε μου τον κάπως αδόκιμο, και στις δύο λέξεις του όρο), το γιατί δε χρειάζεται να το εξηγήσω,το ξέρετε. Νομίζω αυτοσαρκάζομαι αρκετά πετυχημένα ώστε να δώσω μια "ιδέα" επ' αυτού.
Έστω κι αν ζω σε έναν κόσμο (ημι)σιωπής,κάτι που ακόμα και μετά από τοσο καιρό είναι δύσκολο να το συνηθίσω, καθώς δε"γεννήθηκα"με την βαρυκοΐα αλλά την απέκτησα στην πορεία,συλλαμβάνω τον εαυτό μου να έχει "ακούσει" περισσότερα βλέποντας απ' όσο άλλοι που ακούνε τέλεια.
Ετσι λοιπόν κάθε φορά που μιλάω με κάποιον και το θέμα περνάει σε "ευαίσθητες" περιοχές όπως το μεταναστευτικό,παρελάσεις, "πατριδογνωσίες", εκλογές , ιδεολογίες δεν είναι πολύ δύσκολο να διαβάσω τα συναισθήματα που έχει κάποιος, έστω και αν τα λόγια του λένε ακριβώς το αντίθετο.
Και είναι πραγματικά περίεργο. Ανθρωποι που τους μιλάς για τους πρόσφυγες του 1922 και τους πρόσφυγες του σήμερα και η έκφραση και τα λόγια τους δεν αλλάζουν, αλλά αυτό το κάτι στις άκρες των ματιών τους αλλάζει και μου προξενεί πόνο.
Γιατί όταν αγαπημένοι σου παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται ανάλγητοι,έστω και αν το κρύβουν αριστοτεχνικά,δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι
ένα μεγάλο διάστημα της ζωής σου συνυπήρχες,αγωνίστηκες δίπλα σε κάποιους που στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτό
που έδειχναν.
ένα μεγάλο διάστημα της ζωής σου συνυπήρχες,αγωνίστηκες δίπλα σε κάποιους που στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτό
που έδειχναν.
Και αυτό πονάει. Ομως ακόμα και η κατανόηση του πόνου είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.Γιατί ακόμα και η "έλλειψη" μπορεί να γίνει πλεονέκτημα αν την κατανοήσεις.
Αν με βρίζετε τώρα,εγώ παντως δε σας ακουω.
Αν με βρίζετε τώρα,εγώ παντως δε σας ακουω.
