Thread by @selcuksalih

Giderek daha sık rastladığım, "İyimserliği hayalperest 'nahif'liği" saymak anlayışı, özellikle içinde yaşadığımız zaman diliminin esttra yoğunluğu nedeniyle hem -malesef- normal, hem de kapılınmaması gereken bi tür "Aküt çözümsüzlük melankolisi" ve tabii aşılması gerekiyor... >>

Son yerel seçimlerde Muhalefetin büyük başarısının üzerinden yıl bile geçmeden, iyimserliği "laylaylomculuk" ilan etmeye meyilli olanların sayısı yeniden artıyor. İyimserlikle dalga geçmenin entellik falan değil, -bilimsel açıdan da- psikolojik sorun olduğunu göstermek şart...

Gizli "teknokajik" gizli bir şey değil bu. Karamsarlığın ne olduğu, nasıl işlediği ve nasıl sonuçlar verdiğini anlatan sürü sepet bilimsel araştırma var, ama karamsarların "doğaları gereği" bunlar okunmuyor ve konu "kişisel gelişim" saçmalığından ibaret sanılıyor...

Dünyaya ve önünüzdeki sorunlara nasıl baktığınız kesinlikle önemlidir. Bardağın dolu mu boş mu yanını gördüğünüz konusunun, "gördüğünüz şey"i değiştirmeyeceğini, dolu veya boş tarafını görmenin sadece "öznel bir tercih" olduğunu sanıyorsanız aldanıyorsunuz... >

Her bakış açısının/türünün/tarzının somut sonuçları vardır ve bu sonuçlar, sizin -bardağın dolu ya da boş yanından hangisini- "gördüğünüz"e bağlıdır, çünkü ona bağlı olarak başka şeyleri de görmezsiniz -veya görürsünüz- o da başka bir şeyi görmenizi veya görmemenizi tetikler...

İyimserliğiniz veya kötümserliğiniz, sadece hayat felsefenizi etkilemekle kalmıyor (bilimsel araştırmalara göre iyimserler kötümserlere göre belirgin ölçüde daha mutludur), karamsarların inandığının tersine İyimserlikle, "Gerçekler" denen şeye daha yakın duruyorsunuz.
Şöyle... >

Bilimsel araştırmalarda İyimserlerle Kötümserler arasında gösterilen temel farkları en kısa haliyle şöyle özetleyebiliriz:
1. Kötümser, sorunları sonsuzlaştırmaya meyilli olandır.
İyimser, sadece sorunların değil, granitin bile sonsuz olmayıp değiştiğinin bilincinde olandır...

Kötümser, bugünün kötü olmakla birlikte, yarının iyi olabileceği ihtimalini gözden kaçırır ve bugün içinde kendini kaybeder. Kötümserler için işler har zaman kötü gider, gitmektedir ve gidecektir. Ama bu, gerçeklere tamamen aykırıdır...

Doğru olan, sorunların her zaman olduğu ve bir zaman sonra ya aşıldığı, ya da aşılamazsa şekil değiştirdiği ve yeniden insanların önüne geldiğidir. İyimser, durağanlığa inanmak bir yana, dorağan/kalıcı hiçbir şey olmadığını, Sultan Süleyman'ın da buna dahil olduğunu bilendir...

Kötümser, sorunun her hangi bir zaman aşılacağına dair bir umuda sahip olmadığından -veya bu umudu oldukça düşük oktanlı olduğundan- kötü durumu aşmak için çaba göstermeye de pek meyilli değildir. Bunu ölçmüş olan -mesela bu konuda köpeklerle yapılmış olan- net deneyler var...

Kötümserlerin, sorunları genelleştirip sonsuzlaştırmaları birinci temel özellikleri ise, ikinci özellikleri de "geçerlilik alanları"dır.
2. Kötümser, "sorunun alanı"nı, kendi gördüğü -bardağın boş tarafı- alanına sabitler, çünkü "aşılamaz" bi sorun için esasen sadece ağlanır!..

İyimser, -bilimsel olarak da kanıtlandığı üzere- büyük ve aşılmaz görünen sorunların karşısında depresyona kapılıp ağlayıp zırlayarak Kötümsere eşlik etmek yerine, SORUNU BAŞKA BİR PLATFORMA TAŞIR, zira İyimser için aşılamaz bir sorun yoktur, aşılması akıl ve zaman meselesidir...

Yani kötümser arabesk zevat, ciddiyetten beton gibi sertleşip "Kahraman zavallı" pozisyonunu benimseyip kendi kendine ve Milletine ve İnsanlığa ağlarken, İyimser o "çözümsüz" sorunu -lay lay lom- çoktan başka bir açıdan incelemektedir...
Ve çözümü, başka bir alanda bulacaktır...

Buradan, İyimserlik ile Kötümserlik arasındaki temel farklardan üçüncüsüne, "konuyu kişiselleştirmek" konusuna geliyoruz.
"Doğuştan kötümserlik" diye bir şey yoktur. Kötümser bir Tıfılla hiç tanışmadım. Çocuklar kötümserlik/mötümserlik bilmezler, ama onu sonradan öğrenirler...

3. Kötümserlik, doğal değildir...
İnsanın yediği şeylerin organik olup olmadığına azami dikkat etmesi kadar önemli bi konu!..
Kötümserlik, hayatın başında çocukken yaşanan bazı olaylarda yetişkinlerden görüp "Öğrenilmiş çaresizlik"in yetişkinlikte ifade bulmuş halidir...

Çocukluğunda, sorunların aşılmasına ve aşıldıktan sonra kutlanmasına, onca acı ve zorluktan sonra düze çıkıldığına, aşılamasa da başka bir yerden başka bir filiz verilip yeni ve başka bir hayatın kurulduğuna şahit olan çocuklar, İyimserliğe yatkındırlar...

İyimser, hangi kriz olursa olsun, her krizden mutlaka bir çıkış yolunun olduğuna inanan ve bu inancı nedeniyle de kafasının için bin tilkinin gezip hiç birinin kuyruğunun birbirine değmediği kişidir ve doğanın asıl işleyiş tarzının bu olduğunu bilen kişidir...

Kötümserlerin, "sorun çözücü" insanların, yani tarihi yapanların arasında olmadıklarını ve depresyonlarıyla bi kenarda oturup karam karam karardıklarını biliyoruz. Mesela onlar, en umutsuz sayılan anda bile, "geldikleri gibi giderler" demeyi "enayilik", "nahiflik" sayanlardır...

Bilimsel gerçekler bize, İyimserlerin daha mutlu, hayatla daha barışık, daha aktif (hatta bağışıklık sistemleri daha sağlam), kendilerine ve başkalarına daha iyi davranan insanlar olduklarını söylüyor. Kötümserler, İyimserlere göre daha şanssız ve pasif oluyorlar...

Mesele "Kaderin darbeleri karşısında sağlam durup dağlar gibi gerneşmek" ise, İyimserler bunu daha iyi yapıyor (zira herkes hayatında en az bir kere "kaderin sillesini" yer, hayatın bi parçasıdır) ama kibir abidesi gibi ciddiyet cakası satmıyor...

İyimserliğin önemi hayatidir.
İklim krizinden sistem krizine kadar, Kötümserliğin sadece "dobra dobra çöküşü gösteren" ama umut vermeyen karanlığı yerine; aydınlık, umutvar, yaratıcı bi çokyönlülükle sorunlar, Karamsarın bakmadığı yerden aşılabilir ve tabii ki aşılacaktır... <<

#KonstantiniyeNotları