Τη μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία, η κόρη μου άφησε τα μισά βιβλία κάτω από το θρανίο (όπως κάθε μέρα), κάποια τετράδια τα είχε η δασκάλα για έλεγχο (όπως κάθε μέρα), είχε δανειστεί κι ένα βιβλίο από τη σχολική βιβλιοθήκη και σκόπευε να το επιστρέψει και να πάρει άλλο.
Κανείς δεν της είπε ότι την επόμενη ημέρα το σχολείο θα είναι κλειστό, κανείς δεν της εξήγησε πώς να συνεχίσει (μόνη της ή με τη βοήθειά μας) το διάβασμα, κανείς δεν την ενημέρωσε, ούτε εκείνη ούτε εμάς, πώς θα την υποστηρίζει το σχολείο στην νέα κατάσταση.
Ούτε καν πήρε κωδικούς για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ή οδηγίες για το πώς να βγάλουμε τέτοιους κωδικούς ή ένα τηλέφωνο και ένα πλαίσιο επικοινωνίας - αυτό θα το κατόρθωναν δύο εβδομάδες αργότερα.
Μέσα στον πανικό που δημιουργεί το έλλειμα ηγεσίας, τη μια μέρα με έπαιρναν τηλέφωνο να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε λαπτοπ, και την άλλη ανακοίνωναν ότι «τελικά άκυρο», ενώ παρακαλούσαν να γραφτούμε και στην τάξη του γυμναστή «για να βοηθήσουμε το σχολείο»
Παράλληλα, στα υπόγεια του υπουργείου ανακάλυπταν, κάπως αργά, ότι o server δε μπορούσε να υποστηρίξει 1.300.000 μαθητές, και χρειάστηκε να δώσουν τρεις διαδοχικές παρατάσεις εγγραφής στις διαδικτυακές πλατφόρμες.
Και αυτά ενώ ήταν γνωστό, τουλάχιστον από την ΠΝΠ της 26ης Φεβρουαρίου, το ισχυρό ενδεχόμενο τα σχολεία να κλείσουν.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: ένας μηχανισμός που είχε δυο εβδομάδες χρόνο να προετοιμαστεί, αλλά εν τούτοις δεν κατάφερε ούτε καν να κλείσει τα σχολεία με συντεταγμένο τρόπο, εμπνέει εμπιστοσύνη ότι θα τα ανοίξει με ασφάλεια;
