Thread by @iMoinAli

प्रेम - स्वप्न आणि सत्य....!
( मोईन अली )
" पिलू मी तुझ्या शिवाय जगू शकत नाही रे... काहीही करू पण लग्न करू पुढे होईल ते होईल... "
हो पण तू नंतर काही तरी वेगळं बोलू नकोस म्हणजे झालं असा प्रश्न विचारताच ती मला पटकन मिठी मारून " तुला विश्वास नाही का माझ्यावर "

म्हणून रडू लागली. मी ही भावनेच्या ओघात तिच्या प्रेमाच्या सागरात बुडून गेलो होतो. तिच्या पलीकडे मला दुसरं काहीही दिसत आणि सुचत न्हवता म्हणून मी नियोजन करायला सुरुवात केली. काहीही झालं तरी एकदाच पळून जाऊ आणि लग्न करून आपल्या संसाराची सुरवात करू या विचाराने डोक्यात धुमाकूळ घातला

होता.
घरात असलेला आजारी बाप, लोकांच्या शेतात कामाला जाणारी आई आणि अंगावर फटका शर्ट घालून दप्तर नाही म्हणून हातात वही पकडून शाळेत जाणार लहान भाऊ मला दिसेनासे झाले होते. मनात फक्त तिच्या प्रेमाचा काहूर सुरू होता काहीही झालं तरी ती पाहिजे नाही तर मरणं बेहत्तर अशीच

स्थिती निर्माण झाली होती. याउलट ती एक धनदांडग्या बापाची एकुलती एक पोर दुःख म्हणजे काय तिने कधी पहिलेच नाही गरिबीच्या झळा जिच्या पर्यंत कधी गेल्याच नाही जे पाहिजे ते क्षणात हातात असं आयुष्य जगणारी जणू एक राजकुमारी. शेवटी तो दिवस उजाडला दोघांनी सर्व तयारी केली आज रात्री निघायचं या

रात्रीच्या अंधारात आमच्या भविष्याची सोनेरी पहाट होणार या विचाराने एक क्षणभर सुद्धा मन शांत राहत न्हवता मी अनेक स्वप्न उघड्या डोळ्यांनी पाहत होतो. त्यापूर्वी माझे मित्र सद्दाम आणि शेखर यांच्या मदतीने मी बसचे तिकीट आणि जाण्यासाठी थोडे पैसे अशी व्यवस्था केली होती ते आम्हाला सोडायला

पण येणार होते एक मित्र म्हणून त्यांनीही चांगली साथ दिली होती आम्ही गेल्यानंतर गावात काय घडतंय याची माहितीही देणार होते त्यांच्या साथीने मी सर्व नियोजन केले होते तिनेही येते वेळेस थोडे पैसे आणण्याचं शब्द दिला होता याच विश्वासावर मी पुढची गणिते जुळवण्याचा व शहरात जाऊन लग्नाचा विधी

उरकण्याचा विचार करत होतो शहरात असलेले मित्र काही तर मदत करतील अशी अपेक्षा होतीच.
रात्रीचे ११:३० वाजले आमचे चॅटिंग सुरूच होते तिने खात्री केली तिच्या घराचे झोपले आहेत याची त्याप्रमाणे मी ही आई बाबा यांचे आशीर्वाद घेतले पुन्हा भेट होईल की नाही याची शाश्वती न्हवती मन रडत

होतं पण डोळ्यांवर बसलेली प्रेमाची काजळी रडूही देत न्हवती अश्याच भरल्या उराने एकदाचा निरोप घेतला बॅग घेऊन घरातून बाहेर पडलो अंगणातल्या गोट्यात बांधलेली जनावरं खडकण जागी झाली आणि माझ्या कडे बघू लागली दबक्या पावलाने हळुवार पणे निघून बाहेर आलो आता अंतःकरण दाटून आल होतं शेवटी अश्रूंचा

बांध फुटला घरात घालवलेला प्रत्येक क्षण डोळ्यासमोर उभा राहू लागला आईची माया बापाची काळजी आणि भावाचं प्रेम सर्व काही समोर दिसू लागलं याच मातील घालवलेला बालपण त्याच्या असंख्य आठवणी प्रत्येक पाऊल जड करत होत्या पण एका नात्याने त्यातल्या स्वार्थाने सर्व काही संपवून टाकलं होतं एक एक

पाऊल मनाला चटका देत होतं शेवटी ठरल्याप्रमाणे गावच्या वेशीवर पोहोचलो पण अजूनही मन स्तब्ध होतं अनेक आठवणींचा तांडव सुरू होता मनात पण निवडलेला मार्ग सोडणे शक्य नाही म्हणून काहीही करू शकत न्हवतो थोड्यावेळातच ती ही आली आता मन मात्र वेगळ्याच दिशेने जाऊ लागलं आत्ता पर्यंत सुरू असलेली

मनाची तळमळ अचानक शांत झाली सद्दामच्या गाडीने आम्ही प्रवासाची सुरवात केली १२:३० ची बस होती डायरेक्ट मुंबई ला जाणारी कसेबसे बसस्टँड पर्यंत पोहोचलो आयुष्याचा एक वेगळा प्रवास सुरु होणार होता आता फक्त एकच नातं सोबत असणार होतं त्याची उत्कंठा शिगेला पोहोचली होती. बस येताच मी घाईघाईने

आत घुसून दोघांसाठी जागा पकडली दोघेही निवांत एकमेकांच्या खांद्यावर डोके ठेऊन एक नवीन आयुष्याची स्वप्न रंगवत प्रवासाला सुरवात केली...
( क्रमशः )

मित्रांनो आज पहिल्यांदा लिहिण्याचा प्रयत्न केला आहे यामध्ये अनेक चुका असतील कृपया आपण त्या मला सांगाव्यात ही विनंती. आवडले तर आपण

RT केलात नक्कीच मला आनंद होईल आणि प्रेरणा मिळेल.
@Manoj2211Khare @SahilVastad @dreamzunite @Girish_javeer @Piyuuu8888 @dipalikale14 @LSonure @Madhuri47_47_47