Thread by @iMoinAli

प्रेम - स्वप्न आणि सत्य....!
(मोईन अली)

सोनेरी आयुष्याची स्वप्ने पाहत सुरू झालेला प्रवास अखेर थांबला " चला दादर स्थानक शेवटचा स्टॉप आहे उतारा " कंडक्टरच्या कर्कश आवाजाने डोळे उघडले ती अजूनही माझ्या खांद्यावर डोकं ठेऊन झोपली होती अनेक दिवसांच्या प्रयत्नातून ही

सकाळ उजाडली होती. तितक्यात अचानक तिचा फोन वाजला उचलतात समोरून आवाज आला " कविता कुठं हायस तु आबा ईचारत हाईत पोरगी दिसली नाय म्हणून " कविताच्या आईचा फोन होता इतकं ऐकताच तीने बोलायला सुरुवात केली " आई मला माफ कर मी ते घर आणि गाव सोडून मोहन सोबत आलीय आता पुन्हा कधी परत येईल का नाही

ते माहीत नाही पण तू स्वतःची काळजी घे आणि आबांची पण आम्ही इथंच लग्न करून आमच्या संसाराला सुरवात करू " इतका बोलून तिने फोन बंद केला. मी विचारांच्या गलबल्यात हरवून गेलो हे ऐकून तिच्या आईची काय अवस्था झाली असेल याची कल्पना करून माझ्या अंगावर शहारे उमटले होते कदाचित हे ऐकून तिची आई

नक्कीच भेदरली असेल आपल्या मुलीने केलेल्या कृत्याची कल्पना त्या ही त्या माऊलीने कधीच केली नसेल. ज्या मुलीला तिने स्वतःच्या गर्भात नऊ महिने स्वास दिला जीला आपल्या वठित घेऊन चालण्या पाळण्या इतकी लहानाची मोठी केली आयुष्यभर जिच्या सुखदुःखासाठी जगली तीच कविता आज फितूर झाली. हे ऐकून जणू

तिच्यावर अस्मान कोसळले असेल हा विचारच मनाला हेलावून टाकणारा होता. मी तो क्षण कसा असेल याची कल्पना करत होतो फोन बंद होताच दुःखाने व्याकुळ झालेली माऊली स्तब्ध होऊन जमिनीवर कोसळली असेल कदाचित घरची इज्जत म्हणून तळहातावरच्या फोडासारखी जपलेली पोरगी आज अशी निघून गेली हे तिच्या

अंतकरणाला सहन तरी कसं होऊ शकलं असेल फोन हातात घेऊन जमिनीवर कोसळली पत्नी बघून भेदरलेला तिचा बाप या सत्याला कसा स्वीकारु शकेल पोरगी असली म्हणून काय झालं ती पोरापेक्षा कमी हाय का ? या अभिमानाने मिशीला ताव देणाऱ्या बापाच्या विश्वासाला बसलेली ही चपराक त्याला जगु देईल का ? ही कल्पना

करून मी सुन्न झालो होतो या विचारांनी चक्रावून सोडले असताना मला माझ्या आईचा चेहरा समोर दिसत होता तिने आयुष्यभर रक्ताचं पाणी करून पोसलेला मोहन आज तिच्या अश्रुंच कारण बनला होता आजारपणा मुळे हांतरुणाला खिळलेला बाप आज आणखी लाचार झाला होता. तारुण्यात आल्यावर मुलाच्या जीवावर सुखाचे चार

दिवस बघीन या आशेवर जगणारी ही जोडी आज मात्र जिवंतपणी मृत्यूयातना भोगण्याच्या उंबरठ्यावर उभी होती त्यांच्या मुलाने उचलल्या या पावलाचा परिणाम काय होईल या विचाराने जणू त्यांच्या काळजाचे ठोके वाढलें असतील.
आमच्या आयुष्यात उजडलेली सोनेरी पहाट दोन कुटुंबाना अंधारलेल्या

दुःखाच्या जगात नेवून सोडणारी असावी कदाचित मी कसाबसा स्वतःला सावरण्याचा प्रयत्न करत होतो पण हृदयात सुरू असलेला हा कल्लोळ काही शमत न्हवता तितक्यात कविताचा आवाज आला " अरे मोहन बस कर किती विचार करतोस मला भूक लागली आहे काही तरी खाऊ " पण माझी इच्छा होत न्हवती मी द्विधावस्थेत पडलो होतो

समोर दिसणार सोनेरी आयुष्य की एका निर्णयामुळे दोन कुटुंबांना दिलेल्या असहाय्य वेदना या विचाराने मी खचत होतो पण दुसरा पर्याय ही उरला नव्हता...
भाग - ०२
(क्रमशः)
@Manoj2211Khare @dreamzunite @Girish_javeer @SahilVastad @Piyuuu8888 @Madhuri47_47_47 @0Aparichit @Trup_DP25 @LSonure