یک مقاله مختصری که نوشته بودیم قبول شد. ایده‌اش از یک گپ بعد از شام در یک کنفرانس آمد: سر میز شام یکی آمد و گفت فلان چیزی که گفتی در ارائه‌ات من را یاد این سوال قدیمی انداخت و الخ و یکی دو ساعت حرف زدیم و قانع شدیم که مردم بین دو نوع از «کشش قیمتی» در ادبیات تفاوت نمی‌‌گذارند //
و مهم است که فرق بگذاریم و خلاصه تهش شد این مقاله. وقتی به عقب نگاه می‌کنم فکر می‌کنم ایده بیش از ۸۰ درصد مقالات علمی‌ام را همین طوری گرفته‌ام: از سوال یکی حین یا بعد از ارائه، یا نکته‌ای که یکی در صف قهوه گفته، یا ارائه یک آدم دیگر، یا نقد یکی به مقاله‌مان والخ. خیلی کم//
پیش آمده که برای خودم در اتاق بنشینم و از صرف خواندن و فکر کردن تنهایی موضوع جدیدی برای پژوهش پیدا کنم. حالا این وضعیتی که برای تعطیلی و آن‌لاین شدن کنفرانس‌ها پیش آمده است، محتمل است که به بعد از دوران کرونا هم تعمیم پیدا کند و کلا بساط کنفرانس و کارگاه حضوری جمع یا خیلی //
شود. ظاهرش این است که خب از روی زوم ارائه می‌کنیم و مردم هم با هزینه/زمان خیلی کم‌تری گوش می‌کنند ولی فراموش می‌کنند که بخش مهمی از منافع همایش‌های علمی در واقع در حاشیه‌اش بود. برای خیلی از هیات علمی‌های دانش‌گاه‌های کوچک‌تر همین ۴-۵ تا کنفرانسی و چند تا کارگاه و یکی دو //
سخن‌رانی که در سال می‌روند و چند سخن‌رانی که میزبانی می‌کنند، در واقع مهم‌ترین فرصت تعامل و شبکه‌سازی و شناختن آدم‌های جدید و یافتن هم‌کار و ایده گرفتن و یاد گرفتن از بقیه است. دنیای بعد از کرونا ممکن است چیز زیادی را برای هیات علمی دانش‌گاه‌های سطح بالا عوض نکند //
(یا حتی به نفع‌شان شود) ولی برای دانش‌گاه‌های کوچک‌تر ممکن است معنی انزوا و افت بهره‌وری داشته باشد، خصوصا در حوزه‌هایی مثل اقتصاد و ریاضیات و رشته‌های مشابه که خیلی نیاز به گفت و گو و بحث و هم‌فکری جمعی دارند. باید دید آیا چنین اتفاقاتی حول نشست‌های برخط هم می‌تواند بیفتد؟
