Thread by @chokistory

#D18 New Year's eve

ผมไม่ค่อยชอบที่ที่มีคนเยอะๆมาแต่ไหนแต่ไร พอจะถึงวันขึ้นปีใหม่ก็เลยไม่ค่อยไปศาลเจ้าแบบคนอื่น

แต่ปีนี้เหมือนจะต่างออกไป

พ่อแม่ที่อยู่ต่างประเทศก็โทรมาได้ใกล้เวลาขึ้นปีใหม่ที่ญี่ปุ่นพอดี เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระเล็กน้อย ที่นั่นยังเป็นช่วงเช้าของวันสิ้นปีอยู่

ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ ขณะที่กำลังลังเลว่าจะเข้านอนเลยหรือว่าจะรออยู่ข้ามปี โทรศัพท์มือถือก็สั่น แจ้งเตือนว่ามีเมลเข้ามาจากคนที่ไม่ระบุตัวตน

'Felice anno nuovo ไว้ว่างๆก็ค่อยนัดมาซ้อมต่อสู้ กินข้าวหรือขับรถเล่นกันก็ได้ ลงชื่อ D.'

ความว้าวุ่นพลันก่อตัวขึ้นมาในหัว ผมรู้ดีว่าปีนี้เป็นปีที่เรียกได้ว่าเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของความประหลาด ความวุ่นวายต่างๆที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิต

จะเรียกว่าสนุกก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะในนี้ก็มีช่วงเวลาที่น่าโมโห น่าเจ็บใจอยู่บ้างเหมือนกัน แต่เป็นช่วงเวลาที่ดี

ได้พบเจอผู้คนมากมาย ดีร้ายปนกันไป ไม่ได้สนใจอะไรมาก มีไม่กี่คนที่จะเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตของผม

คิดว่าหมอนี่ก็จัดอยู่ในประเภทนั้นด้วยล่ะนะ ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้แท้ๆ เคยถามออกไปครั้งหนึ่ง

"จริงๆคุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นี่"

"ทำอะไรเหรอ?"

ผมส่งโทรศัพท์ของอีกฝ่ายคืนไป

"จบศึกชิงแหวนแล้ว ผมก็ไม่เห็นว่าคุณจำเป็นต้องมาที่นี่เลย"

"อย่าพูดจาตัดรอนกันแบบนั้นสิ ฉันอยากแวะมาหาก็คือแวะมาหา ไม่เห็นต้องสนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนั้นเลย"

"..." ผมก็ยังไม่เข้าใจ

ปกติไม่มีใครอยากจะเข้ามาป้วนเปี้ยนในพื้นที่ชีวิตประจำวันของผมอยู่แล้ว เพราะไม่ถูกไล่ด้วยกำลังก็จะถูกตัดออกจากวงโคจรโดยอัตโนมัติ

แต่ดีโน่ไม่เป็นอย่างนั้น นอกจากผมจะสลัดไม่หลุดแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาถึงพยายามจะเป็นมิตรกับผมเหลือเกิน

ทั้งๆที่ผมก็ไม่ค่อยจะเป็นมิตรด้วย...

"แล้วเคียวยะไม่ชอบที่ฉันแวะมาเหรอ"

ก็ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ได้ชอบใจเท่าไร

"...แค่สงสัย"

"ปกติก็ไม่ได้มาบ่อย แต่ถ้าเคียวยะรำคาญก็เอ่อ--ทนๆเอาแล้วกัน" ดีโน่หัวเราะเบาๆ พลางกดโทรศัพท์

พักหนึ่งโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่น ผมมองหน้าอีกฝ่าย พยายามจะอ่านความคิดของเขา

ผมล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับสาย
"คุณคิดอะไรอยู่กันแน่"

ดีโน่แนบใบหูกับโทรศัพท์เช่นกัน
"ถ้าบอก เคียวยะอาจจะไม่ชอบก็ได้นะ"

"อย่าคิดแทนผม"

"ในฐานะเอ่อ--ครู ฉันภูมิใจในตัวเคียวยะมากนะที่เราผ่านเรื่องอีหยังวะต่างๆมาได้เยอะมาก เอาจริงๆเคียวยะโตขึ้นมาก"

ผมพูดไม่ออกไปแวบหนึ่ง

ถึงจะไม่ค่อยอยากยอมรับ แต่ผมก็แอบคิดว่าดีโน่เป็นครูที่ดีนะ

"ว้าว ผิดคาดนะเนี่ย" ผมพึมพำเบาๆ ไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำชมกันซึ่งๆหน้า

ดีโน่เกาต้นคอ "ก็นะ ในฐานะครูแหละ ฉันอยากรู้จักเคียวยะให้มากกว่านี้"

ผมรู้สึกว่าประโยคมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจ

"ไม่ใช่ว่าผมเป็นลูกศิษย์ที่ไม่น่ารักเหรอ"

ดีโน่หัวเราะ พอฟังเสียงนุ่มทุ้มของเขาผ่านโทรศัพท์แล้วรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

"นั่นก็ใช่"

"คุณจะทำอะไรก็ทำเถอะ"

ดีโน่มองผม เราสบตากันทั้งๆที่ถือโทรศัพท์คุยกัน

"โทรมาคุยเล่นก็ได้ใช่มั้ย"

"ถ้าว่างก็จะรับ" ผมกดตัดสาย

สุดท้ายผมก็มาคิดว่าถ้าสลัดเขาไม่หลุดก็คงต้องปล่อยให้ดีโน่ทำอะไรที่เขาอยากทำ เดี๋ยวก็คงเลิกไปเอง

ผมลังเลที่จะตอบข้อความกลับไป เพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร จึงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้แบบนั้น

สายตาเหลือบไปเห็นเครื่องรางของศาลเจ้านามิโมริที่อยู่บนชั้นหนังสือ ถึงได้เปิดเมลตอบกลับไปว่า

"อยากไปไหว้ศาลเจ้าวันปีใหม่กันไหม?"

ผมไม่ค่อยชอบที่ที่คนเยอะๆหรอก แต่คิดว่าถ้าลองไปศาลเจ้าที่เงียบๆดูบ้าง อาจจะได้ไหว้ขอพรปีใหม่กับเขาสักที

(เหมือนไม่เคยเห็นว่ามีข้อมูลครอบครัวคุณฮิบาริเท่าไร ก็เลยแต่งเติมให้เองเลย เคยเขียนไว้ใน os ตอนแรกของคู่นี้ว่ามีพล็อตที่อยากลองเล่าเยอะมาก ไม่คิดว่าจะมีแรงเขียนมาขนาดนี้555)

@threadreaderapp unroll pls