Thread by @muratonderman

Nezaketin insanı insanlıktan çıkardığını da okudum burada en sonunda. Üstelik nezaket doğal elmas kadar azalmışken.
Yine de bir garsona sipariş verirken bana çay getir yerine bir çay alayım ben demeyi tercih edeceğim. Böyle bir insanlık matah bir şey değil.

Uygarlık yapabilecekken yapmadıklarımız ve hiç de zorunlu olmadığı halde yaptıklarımızla ilişkilidir. Zorunlu olmadan gerekenlere dairdir.
Zorunluluğu olmadan her gün duş almak, zorunluluk olmadığı halde binanın dış yüzeyine minik bir heykel kondurmak gibi.

Otantik olacağız derken birer odun olmak da var tabii.

Bence nezaket de tıpkı humor gibi bir zeka işaretidir.

Bunlar, nezaket bir normlar silsilesi, dayatılan davranış kalıpları ve insanlar da birer entity, doğuştan gelen bir potansiyelle tamamen kendine yeten bireyler olarak varsayıldığı için oluyor. Bu kısıtlayıcı rollerden kendini soyutlayınca özüne, hakikatine ulaşacakmışsın gibi.

Öte yandan diğerini yargılamamak, onu kabul etmek ve tanımak da bir nezaket biçimi. Çünkü aksi onu incitir.
Kendimize yetme baskısıyla giderek kabalaşıyoruz çünkü aksi incinebilirliğimizin kabülünü gerektiriyor.

Ya kendine tamamen yetersin ya da diğerlerine muhtaç zavallının tekisin mantığının dışına çıkarsak nezaketin en iyi besleneceği noktayı buluruz gibi geliyor. Zira kendimizi diğerlerine ifade edemezsek nasıl kendimiz olabiliriz ve nazik değilsek kendimizi nasıl ifade edebiliriz?

Kendimizi iç dünyamızda kendi yerlerine sahip olan diğerlerine ifade etmemiz, anonim (herhangi biri) insanlara sokakta bildiri dağıtmamız veya bir duvara afiş yapıştırmamızdan farklıdır. Varoluşsal bir anlamı vardır.

Böyle birisi öldüğünde biz de ölmekten daha az korkmaya başlarız. Çünkü zaten biz de biraz ölmüşüzdür onunla birlikte.

Yetenekli insanlar kendini hep gençken belli eder. Şener de böyle bir insan. Sözünü ettiğim dinamikleri bu şarkısında ne güzel anlatmış. Özneler hep biraz kırık bu yüzden de biraz hüzünlüdür. Çok hoş.

Budur.