1. ముందుగా మనదేశం మొత్తం బడ్జెట్ లో ఆరోగ్యం కోసం రెండు శాతం కంటే తక్కువ కేటాయిస్తారు. దీనివలన ప్రజలే వాళ్ళ ఆరోగ్యం కోసం డబ్బు ఖర్చు పెట్టుకోవాలి.
2. నాయకత్వ లేమి - మన దేశంలో వైద్యం ఎలా చెయ్యాలి? అన్న దాని గురించి వైద్యుల కన్నా మిగిలిన వాళ్లే
3. తీవ్రమైన ఆర్థిక, భౌగోళిక, సంకృతిక, భాషా పరమైన భేదాలు ఒక ఐక్య ప్రణాళికను అమలు పరిచేందుకు తీవ్ర అడ్డంకి గా మారాయి.
4. భారత ప్రభుత్వం ఎప్పుడూ కూడా అంతర్జాతీయ సంస్థలు నిర్దేశించిన ప్రమాణాలను బట్టి
5. వైద్యానికి సంబంధించి న చట్టాలు కూడా పూర్తిగా ఒక ఆలోచన లేకుండా మక్కీ కి మక్కీ ఇతర దేశాల నుండి దిగుమతి చేసి పార్లమెంటు లో
6. ప్రభుత్వానికి జవాబుదారీ తనం లోపించటం, ప్రజలు ప్రశ్నించక పోవటం. ఇది అనాదిగా వస్తోంది, దీని గురించి చెప్పనవసరం లేదు.
8. రిఫరల్ వ్యవస్థ లోపం. ప్రాథమిక, ఏరియా, కేంద్ర ఆసుపత్రులు ఉన్నప్పటికీ వాటి మధ్య సమన్వయం లేకపోవటం.
10. విధివిధానాల లేమి. ఇంతవరకు కూడా ఏదైనా ఒక రోగానికి వైద్యం చేయటం కోసం విదేశీయులు
11. వైద్య విద్యలో ప్రామాణికత లోపించటం. ప్రభుత్వ, ప్రైవేటు,జాతీయ ప్రాముఖ్యత కలిగిన సంస్థల్లో చదివిన స్నాతకోత్తర వైద్యుల లో నైపుణ్య
12. ఆరోగ్య పరమైన గణన చేయకపోవటం. మన దేశంలో ఏ రోగంతో ఎంత మంది బాధపడుతున్నారు అన్న దానిపై అంచనాలు తప్పితే నిర్దేశక గణన జరిపి ఖచ్చితమైన లెక్కలు లేవు.
13. ఆరోగ్యం పట్ల అవగాహన లేమి. ప్రజల్లో విపరీతమైన అపోహ, మూఢనమ్మకాలు మొదలైనవి. అలాగే ప్రభుత్వమే ప్రోత్సహించే కొన్ని అశాస్త్రీయ వైద్య పద్ధతులు. పదోతరగతి వరకు ఆరోగ్యం గురించి పెద్దగా పాఠ్యాంశాలు లేకపోవటం.
సమూల మార్పులు రావటానికి దశాబ్దాలు దాటి శతాబ్దాలు రావాలి. మార్పు వస్తుందని ఆశిద్దాం. ఇప్పటికి ఆ ఆశ ఒక్కటే.