1) چنین نیست. روحانیون انقلابی حکومت اسلامی می خواستند؛ ملی-مذهبی ها حکومت اسلامی ملایم می خواستند؛ مجاهدین خلق توتالیتاریسم استالینیستی-مذهبی می خواستند؛ حزب توده دیکتاتوری پرولتاریای متمایل به شوروی می خواست؛ سازمان انقلابی حزب توده دیکتاتوری پرولتاریای متمایل به چین می خواست؛ 
2) سازمان فدائیان خلق دیکتاتوری پرولتاریای مستقل می خواستند؛ و جبهه ملی هم که شاپور بختیار را که وعده آزادی های مدنی در حد فرانسه را داد اخراج و نماینده شان کریم سنجابی را برای بیعت روانه پاریس کردند.
3) در ادبیات گروه های انقلابی در معدود مواردی که به دموکراسی اشاره شده بوده، غالبا منظور آنها تکثرگرایی لیبرال نبوده، بلکه دموکراسی خلقی و شورایی را که در عمل همان دیکتاتوری و توتالیتاریسم است مورد نظر داشته اند.
4) غرب ستیزی، آمریکاستیزی، عدم تعهد گرایی، جهان سوم گرایی، بومی گرایی، انواع چپ روانه کاسموپولیتانیسم و ... که عناصر تعیین کننده رفتار رژیم کنونی اند، عناصر اصلی پارادایم پنجاه و هفتی بوده اند. جمهوری اسلامی در همین شکل کنونی اش فرزند واقعی، خلف و کاملا ارگانیک انقلاب اسلامی است.
