Δε γραφω πια #πτηνοτουιτ ενσυνείδητα καθως δεν νομιζω πως μπορώ να κανω τον κοσμο να αγαπήσει ή να δει τα πουλια οπως τα βλέπω.Αλλά θα γραψω αυτό για να διηγηθώ την ιστορία που μου άλλαξε τον τρόπο που τα έβλεπα,και συνειδητοποίησα πως ημουν γρανάζι της "μηχανής" που τα σκλάβωνε.
Αρχικά πάντα καπου μεσα μου υπηρχε η αίσθηση της ελευθερίας.Δεν ξέρω ακριβώς ποτε μετουσιώθηκε σε ιδεολογία ή χαρακτήρα αλλά υπήρχε απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Και αυτή η αίσθηση υπαγόρευε πως τα πουλιά και τα ζώα έπρεπε να ζουν ελεύθερα.
Να τα αγαπας; Ναι. Να τρέφεσαι οταν έχεις ανάγκη; Ναι γιατί αυτή είναι η φύση.Να φτασεις στο σημείο ομως να τα "παράγεις" για να είναι πετ ή "πηγή τροφής" σε τέτοιο απίστευτα ανήθικο βαθμό που το κάνουμε; Οχι με τίποτα.
Βρισκόμουν,χρονια πριν σε ενα πετ σοπ. Στο τμήμα των πουλιων,έψαχνα καποια τροφή,κάποιο παιγνίδι;Δεν εχει σημασία.Και τότε το βλέμμα μου επεσε σε ενα απ' αυτα τα τραγικά κλουβια στα οποία στοιβαζουν τα πουλιά που περιμένουν συνήθως να πεθάνουν,σε σπανιες περιπτώσεις να πουληθούν.
Τα περισσότερα πουλιά που πωλούται απο πετ σοπ είναι ήδη ετοιμοθάνατα.Με λαθος τροπο γέννησης,διατροφής,ζωής και φροντίδας είναι ήδη τόσο επιβαρυμένα που δεν τους μένει και πολύ ζωή. Και δε τους μένει καθόλου χαρά. Ειναι φοβισμένα και αποσυντονισμένα.
Είναι οπως ακριβως ενα μωρο που θα γεννηθει σε κλουβι,θα ζησει μεσα στις ακαθαρσίες του και θα φαει "οτι περισσεύει". Που θα ειναι μαζι με αλλα 10-15 μωρα να κλαίνε, να υποφέρουν, να φοβούνται, να μην ξερουν που βρίσκονται,τι θα τους συμβεί.
Σε αυτο το κλουβί ενα απ' τα μικρα παπαγαλάκια είχε μόλις πεθάνει.Ενα αλλο που ως φαίνεται μεσα σε αυτή την σύντομη,πικρή και βασανισμένη ζωή τους είχε προλάβει να γίνει φίλος του είχε κατέβει στο πατωμα και φουσκωμένο προσπαθούσε να ζεστάνει τον μικρο του φιλο κλαψουρίζοντας.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πως αισθάνθηκα.Και τοτε δεν ήξερα ακόμα.Δεν θελω καν να το σκεφτομαι,ανατριχιάζει η καρδιά μου.Είμαι λιγόψυχος;Ίσως.Δεν εχει σημασία.Δε μπορώ να το περιγράψω.Αλλα "είδα" τότε.Είδα πραγματικά.
Δεν ήξερα τοτε, εμαθα αργότερα.Το πουλακι υπέφερε,του ελειπε η συντροφια που το εκανε να αντεχει τη φυλακή του.Στα χρόνια που περασαν εμαθα πάρα πολλα γι'αυτα κυρίως προσπαθώντας να σώσω καποια,να τα αφήσω ελεύθερα στο σπιτι να χαρουν οση ζωή τους απέμενε.
Τροφοδοτώντας φυσικα τη φαμπρικα "πώλησης ψυχών" απ' τη θλίψη που αισθανόμουν,αλλα δε μπορούσα να τα αφήνω έτσι.Θα ήταν απάνθρωπο.Απάνθρωπο ομως ήταν και το γεγονός οτι βοηθούσα να πωλούνται κι άλλα. Δίκοπο μαχαίρι.Αλλά αυτό είναι το "μαχαίρι" που τροφοδοτεί αυτή την ιστορία.
Εκείνο το παπαγαλάκι, η μικρή μου Χαρά έζησε μαζί μου τα επομενα 3 χρονια μεχρι να φυγει, ελπιζω καπως πιο ζωντανή απ' οσο θα ήταν στο κλουβι εκείνο.Εξω απ' το κλουβι,μεσα βέβαια στο σπιτι.Αλλο κλουβι κι αυτο. Κανονικα θα επρεπε να ζήσει 15 χρονια ακόμα αλλά...
Ακολούθησαν κι άλλα. Ο Ερνεστακος μου δεν θα έβγαζε χρονο οπως ελεγαν,τον πηρα νεογέννητο για να μην πεθανει αρρωστος και μονος. Ειναι 7 ετων ,αρρωσταινει συχνα αλλα μου εχει προσφερει απειρως περισσοτερη θαλπωρη,γνωση και αγαπη απ' οσο θα μπορουσα ποτέ εγώ.
Η Ταμού μου έχει κομμενα δακτυλακια στα ποδια της,αποτέλεσμα ενος "άγαρμπου" γονιού,δεν θα την επαιρνε κανεις.Ειναι μια υπεροχη κουκλιτσα και πια δεν την πειραζει κανεις. Αντε που και που ο φιλος της ο Ερνεστο αλλα μονο σαν παιγνίδι.Είναι ενα καταχαρούμενο διαβολάκι.
Κι ομως δεν ειναι ελεύθερα, τους δινω απλα ενα υποκατάστατο. Χαντρες.Τα πουλια δεν ειναι για κλουβια.Ουτε για σπιτια.Ούτε για πετ. Τα πουλια ειναι γεννημενα για την ελευθερία. Για τον ουρανο.Για τον θανατο αλλα οταν το αποφασίσει η φύση και οπως αυτή το κρίνει.
Εκει που πετανε τώρα η Χαρα, ο Μικρούλης, ο Φάνης, η Τσουλουφίτσα μου.Που δε θα έπρεπε ουτε να γεννηθουν φυλακισμενα σε κλουβι,ουτε να τα φυλακισω εγω σε ενα σπιτι.Γιατι η αληθινή αγαπη ειναι η ελευθερία. Και αυτη οφείλουμε να δωσουμε σε ολα τα πλασματα.
Πλασματα που τα μαθαμε , στο περασμα αιώνων,έστω, να ειναι "υποταγμένα" να μας "αγαπουν" αλλα και να μας εχουν ανάγκη.Για να διασφαλίσουμε πως δε θα μας εγκαταλείψουν.Και να τα εγκαταλείπουμε εμεις συχνα,βλεποντας τα σαν παιγνίδια ή σαν "παραπανίσια τροφή" κάποια άλλα
Ολα τα πλασματα χρειαζονται αγάπη,οχι μονο εμεις. Και ελευθερία.Επιλογών και διαβίωσης.Οχι στην πωληση ψυχών,οχι στην "δημιουργια" πετ. Ειμαι καθετος,ξερω οτι καποιοι διαφωνείτε αλλα δεν εχω κουραγια να το συζητήσω.
Το χρωσταγα αυτο το τουιτ στον Μικρουλη,τον Φανη, την Ταμου, την Χαρά, τον Ερνέστο, την Τσουλουφίτσα. Και οσα ακομα δεν προλαβα να παρω απ' το κλουβι.Σε οσα "φυλακισα" και σε οσα θα μπορουσα να ελευθερώσω
Σας ευχαριστώ.Ολα σας.Και συγγνωμη.
Σας ευχαριστώ.Ολα σας.Και συγγνωμη.
