Thread by @w1864x9158w

**Spoil 515**

**AU modern**

++++

ตอนที่อายุได้ยี่สิบแปดปี ผมก็ได้รู้ว่าตัวเองมีน้องชายกับเขาอยู่คนหนึ่ง เป็นเด็กที่พ่อทิ้งไปโดยที่ผมไม่เคยรู้

ผมรู้เรื่องนี้ตอนที่เขาไปพบแม่ครั้งล่าสุดหลังจากที่ไม่ได้ไปพบมานับสิบปี แม่แค่เปรยว่าที่จริงเคยมีลูกอีกคน ห่างจากผมเกือบสิบสามปีเต็ม

ถ้ามีชีวิตอยู่ก็คงอายุได้ราบสิบสี่สิบห้าปี เป็นช่วงรอยต่อที่กำลังจะขึ้นมัธยมปลาย

ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ แม่ถึงเปรยเรื่องนี้ขึ้นมา อาจจะเพราะช่วงอายุที่เขาควรโตขึ้นเป็นช่วงอายุที่ใกล้เคียงกับตอนที่แม่เข้าคุกไป แต่พอรู้ว่าตัวเองอาจจะมีน้องชายที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร..

ผมก็อดลองสืบหาไม่ได้ ดังนั้นจึงถามกับแม่ไปว่าพ่อคนนั้นขายน้องไปที่ไหน

"ลูกจะตามหาน้องหรือ?"

"ก็แค่ลองดูครับ"

ืที่จริงผมแค่อยากลองนิดหน่อย ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่สนใจ แต่ปรากฎว่าเรื่องของน้องชายคนนี้กลับสืบหาได้อย่างน่าอัศจรรย์

พ่อไม่ได้ขายน้องทิ้งให้องค์กรลึกลับที่ไหน

แต่กลับนำไปฝากที่บ้านเด็กกำพร้า ดูประวัตินิดเดียวก็รู้ว่าเด็กที่พ่อเคยเอามาทิ้งไว้เป็นใคร

คนที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งชื่อให้เขาว่าคิมดกจา

ชื่อเดียวกับผม

ผมแปลกใจที่เขาตั้งชื่อเดียวกันนี้ให้น้องชาย นี่ไม่ใช่ชื่อสามัญที่คนนิยมตั้ง แต่ผมกับน้องชายก็ยังใช้ชื่อเดียวกัน

"อืม..แต่ว่าเด็กคนนี้มีคนรับอุปการะไปเลี้ยงแล้วล่ะค่ะ"

"ใครหรือครับ"

"รู้สึกจะ...อืม... เขาใช้นามแฝงนักเขียนตอนติดต่อกับเรา ชื่อ 'จอมอุบายลี้ลับ' แต่ชื่อจริง.. อ้อ เจอแล้ว ยูจุงฮยอกค่ะ"

จอมอุบายลี้ลับ..ยูจุงฮยอก..

นั่นเป็นชื่อที่ผมคุ้นเคย

ทั้งนามปากกา ทั้งชื่อจริงของคนที่รับเลี้ยงน้องชายผมไป ผมล้วนแต่เคยได้ยนผ่านหู แต่กลับไม่นึกว่าสองคนนี้คือคนเดียวกัน

'จอมอุบายลี้ลับ' เป็นนักเขียนที่ผมชอบมากคนหนึ่ง ส่วน 'ยูจุงฮยอก' เป็นโปรเกมเมอร์ที่ผมรับผิดชอบดูแลอยู่ในตอนนี้

ผมไม่นึกว่าพวกเขาจะเป็นคนเดียวกัน

..คนคนนี้รับน้องชายของผมไปเลี้ยงอย่างนั้นหรือ

"..ผมขอที่อยู่ของเขาได้ไหมครับ"

"ไม่มีปัญหาค่ะ"

ที่อยู่ของเขาไม่ใกล้ไม่ๆกลนัก เป็นห้องชุดที่อยู่ในบริเวณบ้านเด็กกำพร้า.. ผมเดินทางไปจนถึงหน้าประตูบ้านของเขา จากนั้นก็นึกได้ว่าตนไม่ควรมากะทันหันแบบนี้

แต่ตอนที่นักได้ ผมก็กดออดหน้าประตู แล้วเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาแล้ว

ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเด็กหนุ่ทคนหนึ่ง

เด็กหนุ่มร่างกายผอมแห้ง ตัวเล็ก บนใบหน้ายังมีรอยช้ำและรอยปากแตกอยู่

...เหนือสิ่งอื่นใด ใบหน้านั้นเหมือนกับผมอย่างไม่ผิดเพี้ยน

ถึงจะเป็นพี่น้องกัน ก็ไม่ควรหย้าตาเหมืนกันขนาดนี้

ผมกำกระดาษที่อยู่ในมือ ลำคอแหบแห้ง

เด็กคนนั้นเบิกตากว้าง ตกใจไม่น้อยไปกว่าผม เขาเดินถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง กระทั่งแผ่นหลังชนเข้ากับใครบางคน

"คิมดกจา ใครมา?"

เสียงทุ่มต่ำนั้นทั้งนุ่มนวลและอบอุ่น

ชายหนุ่มคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ เส้นผมหยักศกสีดำสนิทตัดซอยสั้น ดวงตาสีดำคู่นั้นกลอกขึ้นจ้องมองผม

ก่อนจะเบิกกว้างขึ้น มองสลับระหว่างผมและเด็กชายข้างกายตนอย่างประหลาดใจ

...เขาไม่ใช่ยูจุงฮยอกที่ผมรู้จัก

ชายคนนี้ดูอายุมากกว่า ดวงตาของเขาสงบนิ่งกว่า แม้แต่ย้ำเสียงก็ฟังนุ่มรวลกว่า

ยูจุงฮยอกที่ผมรู้จักอยู่ในช่วงวัยเดียวกันกับผม ดวงตาของเขาพกความหงุดหงิดไว้ตลอดเวลา

เปิดปากเป็นต้องด่าผมด้วยย้ำเสียงไม่น่าฟัง

นี่ไม่ใช่ยูจุงฮยอกที่ผมรู้จัก ถึงอย่างนั้น...

"....ยู...จุงฮยอก..นิม?"

"ใช่ มีธุระอะไร"

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ขยุ้มคอเสื้อบริเวณอกแล้วเปล่งเสียงออกไป

"..ผมเป็นพี่ชายตามสายเลือดของเด็กคนนั้น ชื่อคิมดกจาครับ"

+++++++++

ยูจุงฮยอกไม่ได้ถามอะไรผมไปมากกว่านั้น

เขาเชิญผมเข้ามาในห้อง ในขณะที่น้องชายที่เหมือนผมทุกกระเบียดนิ้วเกาะเดินตามเขาไปทุกหนแห่ง สายตาที่เหมือนลูกนกมองผมเป็นครั้งคราว แต่ครั้นพอสบตา ก็หลบสายตาไปราวกับสัตว์เล็กระแวงภัย

"เขาไม่คุ้นกับคนแปลกหน้าน่ะ"ยูจุงฮยอกคนนัันตอบผม

ในฐานะพี่ชาย ผมไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร เด็กคนนั้นเป็นสายเลือดเดียวกันคนเดียวที่เหลืออยู่..แต่ในขณะเดียวกัน เราคือคนแปลกหน้าของกันและกัน

ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟายาวในบ้าน จากนั้นก็มองผู้ปกครองของน้องชายอย่างเต็มตา

..เขาเหมือนยูจุงฮยอกจริงๆ แต่ก็ต่างจากยูจุงฮยอกที่ผมรู้จัก นอกเหนือจากแววตาที่ดูสงบกว่าแล้ว ยูจุงฮยอกคนนี้ยังดูอายุมากกว่า..ตามราางกายมีรอยแผล อาจจะเคยทำงานที่เสี่ยงอันตรายมาก่อน บนใบหน้า มีรอยแผลซีดจางพาดผ่านดวงตา ทำให้ใบหน้าดุดันอย่างบิกไม่ถูก

ผมละสายตาจากเขาไปมองเด๋กหนุ่มที่ยืนเดาะอยู่ข้างๆ มองรอยแผลเป็นและรอยช้ำบนใบหน้าแล้วอดถามออกไปไม่ได้

"บนหน้าเขา..ทำไมมีแผล"

น้องชายของผมสะดุ้ง แววตาสั่นไหว

ยูจุงฮยอกมองเด็กหนุ่มที่เกาะเสื้อเขาไว้ ยื่นมือลูบหัวแบ้วตอบกลับมา

"เรื่องส่วนตัวในบ้าน ฉันตอบไม่ได้"

ผมชะงักไป

"...ผมเป็นพี่ชายของเด็กคนนั้น ถ้าคุณดูแลเขาไม่ดีพอ ผมก็ควรมีสิทธิรู้และพาเขาไป"

"..จุงฮยอกฮยองไม่ผิด" เด็กคนนั้นเปิดปากขึ้นเป็นครั้งแรก ดวงตาคู่นั้นเกือบคล้ายมีประกายไฟขึ้นมาบางเบา "ผมโดนคนที่..โรงเรียนรังแก แล้วจุงฮยอกฮยองก็จัดการแล้ว แค่ ..แผลยังไม่หาย"

พอพูดจบ เด็กคนนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง

ยูจุงฮยอกถอนกายใจ นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามผม ยื่นแก้วน้ำให้แล้กล่าวต่อไป

"...ฉันเพิ่งรับเขามาดูแลได้ไม่กี่เดือน ก่อนหน้านี้เขาอยู่กับอีกครอบครัว เพิ่งมีคนรู้ว่าเป็นพวกรับเด็กไปเป็นแรงงานทาส เกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย แต่สรุปเป็นว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้ปกครองตามกฎหมายของเขา เพราะฉะนั้นถ้านายจะมารับเขาไปเลี้ยงในฐานะพี่ชาย ในฐานะผู้ปกครองฉันต้องถาม..."

ผมกำหมัดแน่น

"นายแน่ใจหรือเปล่าว่าตัวเองจะดูแลเด็กคนนี้ได้?"

ผมพูดอะไรไม่ออก

ที่จริง..อาจจะได้ อาจจะไม่ได้

ไม่สิ ถ้าให้พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ดีเท่ายูจุงฮยอกดูแลเขา แค่บ้านหลังนี้..ดูก็รู้แล้วว่าคงเลี้ยงน้องขายของผมได้ดีกว่าผม

แล้วเด็กคนนั้นก็คงไม่อยากไปกับผม

แค่ดูก็รู้แล้วว่า 'คิมดกจา' ติดยูจุงฮยอกมากแค่ไหน

"ผมแค่อยากมาเจอเขาครับ" ผมตอบออกไป "ถ้าเด็กคนนั้นอยากไปกับผมผมก็จะดูแลเขา แต่...ดูแล้ว..คิมดกจาน่าจะอยากอยู่กับคุณมากกว่าครับ ยูจุงฮยอกนิม"

ผมพูดออกไปแล้วรู้สึกปีะหลาดอย่างบอกไม่ถูก..ชิ่อหนึ่งคือชื่อผม แต่กลับต้องมข้เรียกึนอื่น ชื่อหนึ่งคือสตรีมเมอร์ในการดูแล..แต่กลับต้องใช้เรียกคนอื่นที่ชื่อเหมือนกัน

บางที..นี่คงเป็นสถานการณ์ที่ผมไม่มีวันได้เจออีกชั่วชีวิตนี้

แต่ทันทีที่ผมพูดจบ คิมดกจาคนนั้นก็ดูคลายกังวลลง และแม้จะเพียงน้อยนิด ยูจุงฮยอกก็ดูผ่อนคลานมากขึ้น

พวกเราคุยอะไรกันต่อนิดหน่อย แลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกัน จากนั้ยผมก็ขอลากลับบ้าน

ก่อนกลับ คิมดกจาคนนั้นก๋เดินมาหาผม ลังเลนิดหน่อยก็พูดออกมา

"แล้วเจอกันครับ.. ดกจาฮยอง"

ผมคิดว่าเด๋กคยนั้ยคงรู้สึกแปลกเหมือนกันที่ต้องเรียกผู้ใหฐ่คนหนึ่งว่าฮยองด้วยชื่อตัวเอง..แต่ตอนที่ผมเรียกเด็กคนนั้น ก็รู้สึกไม่ต่างกัน

"ไว้...มีโอกาสค่อยเจอกันอีกนะ ดกจายา"

พวกเราบอกลากันในลักษณะนั้น

(ยังคิดตอนต่อไม่ออก แค่อยากเห็นซีนนี แอแง)

@threadreaderapp pls unroll