Klimaatmodellen, Stikstofmodellen, Epidemiologische modellen:
Over modellen en waarnemingen, werkelijkheid en voorspellende waarde: van 1:10, een 3 minuten.
Laten we eens overpeinzen, in hoeverre verkeren we in een Angstpsychose ?
Het zou niet komen, kwam tóch, leek verwoesten uit te halen in Italië, elke avond schreeuwde het de woonkamer in van de NOS, "de ziekenhuizen en IC's liggen vól", en nu weer.
Maar al die tijd: Geen kennis,
geen meten, geen volledige informatie die motiveert, innerlijk tegenstrijdige maatregelen.
Nu tests "besmet !", terwijl de waarde van die tests ook weer bestreden wordt.
Zoveel wetenschappers, zoveel verschillende meningen.
Kort voor verkiezingen, met een premier die nu niet
echt de betrouwbaarste was wat betreft het houden van verkiezingsbeloften, en die zich nu opwerpt en profileert - met hulp van de media - als de schitterende Crisisleider.
Het Corona-virus is een onzichtbare vijand; het is géén griepje, maar een factor x zwaarder.
Ook die
factor staat weer ter discussie.
Voorzichtigheidsprincipe.
Dát zou naar mijn mening bij élk uitgevaardigd advies de leidraad moeten zijn, een afweging van de situatie van de zorg nu, en alle maatschappelijke gevolgen straks.
En een pro-actief beleid.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
@Chimelle234@mercy44@sandravogelaar@Repelsteeltje21 Uit ergernis ben ik vast begonnen.
In het eerste deel, bespreekt hij wat volhens hem de rode draad is in Houlebecq's werk (mijn interpretatie): De zinloosheid van het bestaan in de huidige individualistische samenleving voor het individu dat gebondenheid zoekt, nodig heeft. Een
@Chimelle234@mercy44@sandravogelaar@Repelsteeltje21 Hij beschrijft dan het verhaal in "Sérotonine", de teloorgang van het btarditionele (franse !) plattelandsleven, en de invloed daarvan om individuen.
En legt dan een link van die "moderne vrijheid" naar de politiek, politiek links en rechts, die allebei pretenderen de vrijheid
"They say that in like a year or two there won’t be any survivors left. So we’re trying to get all their stories … before they pass away." .
My mother passed away almost 12 years ago, age 86.
She, nor my father, ever told about the war. Just a handfull events. (1)
In the sixties, the war was still vivid in their memories, and that is when they recalled how my father had gone to a catholic hospital, because my mother was about to five birth to my eldest sister.
The nun told him to return with my mother the following day. (2)
That following day the nun overheard my parents talking to each other in Dutch
My father had at that moment already been a sailor in Germany for 6 years, And the town he grew up was close to the border,his German must have been without a noticable accent.
(Come to think of it (3)