1- امروز 25 نوامبر پنجاهمین سالگرد خودکشی #یوکیئو_میشیما نویسنده مشهور و جنجالی ژاپنی است. در چنین روزی میشیما با چهار تن از شاگردانش فرمانده یک پادگان نظامی را گروگان گرفت و پس از انجام یک سخنرانی پرشور برای سربازان هاراکیری کرد.
فیلم باقی مانده از آن حادثه ⬇️
2- میشیما سخت دلبسته فرهنگ و تاریخ #ژاپن، هنر و زیباشناسی ژاپنی و نهاد امپراطوری بود و در فضای بعد از جنگ، از انحلال ارتش، گسترش دموکراسی غربی، گلوبالیسم و نفوذ کمونیسم در بین جوانها بیمناک بود و همیشه میکوشید جوانان را با سنتها و ارزشهای ژاپنی و شینتویی آشنا سازد و آشتی دهد
3- میشیما برای رسیدن به اهدافش، علاوه بر نویسندگی، فعالیت اجتماعی و سیاسی هم میکرد. یک گروه میلیشیای غیرمسلح با نام «انجمن سپر» تأسیس کرده بود و آنجا به جوانان تعلیمات فکری و ورزشی-رزمی میداد. چهار جوانی که روز گروگانگیری و خودکشی همراهش بودند از اعضای همین انجمن بودند.
4- او با این عملیات میخواست نیروی محدود دفاعی ژاپن را که جایگزین ارتش شده بود، با خود همراه سازد و کودتایی به نفع امپراطور و علیه دولت ترتیب دهد. اما در روز گروگانگیری با خشم و اعتراض برخی نظامیان و کماعتنایی و ریشخند برخی دیگر روبرو شد. اکثریت ملت آرمانهای او را نمیخواست.
5- برای من یکی از جذابترین صحنههای تاریخ معاصر ژاپن این مناظره میشیما در دانشگاه توکیو است. میشیما یک سال پیش از مرگ، بدون توجه به اخطار پلیس تنهای تنها با صدها دانشجوی چپگرا درباره آینده ژاپن مناظره تندی میکند. شجاعت، خونسردی و شوخطبعی میشیما در طول مناظره شگفتانگیز است.
6- میشیما به «هارمونی قلم و شمشیر» معتقد بود و علاوه بر نویسندگی به فراگیری هنرهای رزمی ژاپنی میپرداخت و داشتن بدنی چابک، قوی و زیبا برایش اهمیت بسیاری داشت. در سال 1952 سفری به اروپا رفت و در این سفر از هنر نقاشی و مجسمهسازی اروپا بهویژه یونان و ایتالیا تأثیر عمیقی پذیرفت.
7- میشیما به خاطر آثار داستانی و غیرداستانی و نمایشنامههایش و به خاطر زندگی و مرگ حماسیاش یکی از مهمترین چهرههای تاریخ معاصر ژاپن است. تا پیش از برآمدن #هاروکی_موراکامی، میشیما مشهورترین و پرفروشترین نویسنده ژاپنی در جهان بود و چند بار نامزد دریافت نوبل ادبیات شده بود.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
#رشتو
«هشتمین کنگره بینالمللی مستشرقان» که در سال 1889 م. / 1268 ش. در سوئد و نروژ برگزار شده گردهمایی عجیبی بوده! علاوه بر شرقشناسان اروپایی و آمریکایی چند «شرقی» نیز میهمان این کنگره بودهاند: 4 ایرانی، 3 ژاپنی، 4 هندی، 7 مصری، 2 الجزایری و 1 ترک عثمانی.
⬇️
برخی از مهمانان شرقی که لباسهای ملی خود را به تن داشتند به زبانهای خود سخنرانی کردند که به مذاق بسیاری از مهمانان غربی خوش نیامد و برگزارکنندگان را به خاطر «راه انداختن شو» و «خطابههای فاقد ارزش علمی» به باد انتقاد گرفتند. بزرگانی مانند نولدکه از مهمانان کنگره بودند.
⬇️
از مهمانان ایرانی یکی میرزا محسن خان معینالملک سفیرکبیر ایران در عثمانی و دیگری میرزا حبیب اصفهانی مترجم «حاجی بابای اصفهانی» بوده. از دو مهمان دیگر ردی پیدا نکردم. یکی از مهمانان ژاپنی دکتر تسوبوئی نام داشته و مهمان ترک هم احمد مدحت نویسنده مشهور بوده.
عکس:میرزا حبیب و مدحت
⬇️
یک:
قدیمیترین سند فارسی موجود در ژاپن چند بیت شعر است که در سال 1217 میلادی (اواخر قرن 6 هجری) نوشته شده است. این یادداشت را یک راهب ژاپنی در سفری که به چین رفته از چند «خارجی» گرفته و با خود به ژاپن برده است. این سند اکنون در فهرست «اموال فرهنگی مهم» ژاپن ثبت شده است.
دو:
کِیسِی (慶政) راهب ژاپنی در حاشیه سند نوشته است: «در بندر گوانجو (泉州) روی کشتی سه خارجی را دیدم. برایم به خط نانبان (南番) ذکرهای بودایی نوشتند». «نانبان» به اقوامی که در جنوب و جنوبغربی چین زندگی میکردند گفته میشد. راهب این یادداشت را برای استاد خود سوغات برده است.
سه:
این سند به مدت چند قرن در یک معبد و سپس در موزه ملی کیوتو نگهداری میشد با این تصور که متنی بودایی به خط مردم نانبان است. در سال 1909 پروفسور توئورو هانهدا استاد تاریخ، برای اولین بار فارسی بودن سند و بیارتباط بودن آن با بودیسم را کشف کرد و اشعار را در یک سخنرانی ترجمه کرد
شعرکی از من به زبان ژاپنی (در قالب تانکا) که دو هفته پیش در یک مراسم شعرخوانی سنتی در معبدی در ژاپن اجرا شد.
این مراسم شعرخوانی همهساله با حضور جمعیت علاقمند به شعر در این معبد برگزار میشد، اما امسال به خاطر کرونا بدون حضور جمعیت و با فیلمبرداری و پخش زنده اینترنتی برگزار شد.
این نوع شعرخوانی به همراه موسیقی سنتی در ژاپن قرنها قدمت دارد.
بیش از هزار سال پیش زمانی که شعر چینی در ژاپن طرفدار بسیار داشت، به هر نوع شعری که به زبان ژاپنی سروده میشد «واکا» میگفتند که به معنی «ترانه ژاپنی» است. واکا گونهها و قالبهای بسیاری داشت که در قرنهای بعد تقریباً
تقریباً همگی منسوخ شدند و از آن میان فقط قالب تانکا باقی ماند. به همین خاطر تانکا قدیمیترین قالب زنده شعر کلاسیک ژاپن است. این قالب ۳۱ هجا دارد و وزن آن «پنج هفت پنج هفت هفت» است. اجرا بار دوم با فلوت همراهی میشود.
① در این رشتهتوییت درباره سرنوشت کتاب خودم مینویسم که به خاطر انتشار همزمان چند ترجمه مختلف از کتابی دیگر که عنوانی شبیه به عنوان کتاب من داشت به حاشیه رفت و دیده نشد. تعداد توییت: 8 ⬇️
② در دوران دانشجویی با اصطلاحهای «#وابی» و «#سابی» در هنر و زیباییشناسی ژاپنی آشنا شدم. توضیح معنای این اصطلاحات آسان نیست، اما به طور ساده و خلاصه روی هم به معنای «کشف زیبایی در سادگی و تنهایی و اندوه و پیری و دلتنگی» است. این دیدگاه تقریباً در تمام هنرهای سنتی ژاپن حضور دارد
③ در سال 92 کتاب #لئونارد_کورن آمریکایی درباره #وابیسابی را پیدا کردم و خواندم. کتابی کوچک در 90 صفحه که به زبان ساده مفهوم وابی و سابی را به هنرمندان و دیزاینرها معرفی میکرد. اول مطمئن شدم که کتاب به فارسی ترجمه نشده و در ایران شناخته شده نیست، بعد ترجمه آن را شروع کردم.
1- #رشتو
معرفی کتاب #میکادونامه مثنوی حماسی در ستایش ژاپن، سروده شده در سال 1284 هجری خورشیدی
پس از جنگهای ایران و روسیه در زمان فتحعلیشاه قاجار و جدا شدن بخشهایی از ایران طی- معاهده_گلستان و معاهده_ترکمانچای، روسیه در نظر ایرانیان به دشمنی قدرتمند و شکستناپذیر تبدیل میشود.
2- در سال 1283 جنگهای ژاپن و روسیه آغاز میشود که به پیروزی ژاپن و امضای معاهده پورتاسموث میانجامد. ایرانیان در روزنامههای فارسیزبان آن دوره میخوانند که جزیرهای کوچک به نام ژاپون که به «مملکت شمس طالع» مشهور است نیروی دریایی روسیه را نابود کرده و دلگرم و امیدوار میشوند.
3- بسیاری از روشنفکران ایرانی درباره این جنگ مینویسند، اما در این میان، شاعری گمنام و مشروطهخواه به نام حسینعلی تاجر شیرازی در عرض دو ماه مثنوی حماسی بلندی درباره جنگهای ژاپن و روسیه مشتمل بر دو هزار بیت در بحر متقارب (وزن شاهنامه) میسراید و نام آن را میکادونامه میگذارد