Thread by @MargjeMahler

Een verhaal met foto's dekt niet de ervaring. Dus toch woorden...een draad over #verpleeghuis #corona
Eergisteravond een bewoner van een afdeling voor mensen met #dementie gevallen. Verder geen covid klachten. Toch vertrouwde het team het niet. Dus laagdempelig testen. 1/n

Deze bewoner is erg knuffelig, loopt veel en zoekt constant fysiek contact. Volgende ochtend: PCR positief en meerdere bewoners met ondertemp, ander gedrag en twee die wat kortademig leken. Dus breder testen en maatregelen verscherpt. Ventilatie extra aandacht

Op sneltest al aantal bewoners positief. Scenario's uitgedacht en alvast ingeregeld. Gistermiddag veel PCR uitslagen binnen. Helaas veel positief. Goed overleg met naasten, medewerkers en waar mogelijk bewoners. Extra voorraden naar de locatie.

Omgekeerd verplegen ingezet zodat bewoners in hun eigen omgeving kunnen blijven. Instructie aan zorgteam. Extra ondersteuning vanuit facilitaire diensten. Berichten naar familie, cliëntenraad en team. Planning doorgelopen. Extra medewerkers ingepland want covid zorg is zwaar

Vandaag ben ook ik naar de locatie gegaan. Om er met aandacht te zijn. Hart onder de riem. En een extra handje te helpen en ondersteunen. Omkleden in uniform. Procedure volgen. Eerst masker, dan spatbril, dan schort met lange mouwen, dan handschoenen...gelukkig hangen er kaarten

Op de afdeling heerste behalve het ruisen van de schorten veel rust en overzicht. Bewoners zaten aan tafel, sommigen liepen rond en enkele ziekere bewoners lagen op bed. Op drie kamers was al extra zuurstof nodig. Meneer Bos trok me aan mijn arm: hij wilde met me praten

Want hij was 'gepakt' en niemand mocht het weten. Gelukkig was ik er, zo zei hij, en kon ik hem helpen. We liepen een rondje over de afdeling. Halverwege kreeg hij last van zijn knie. We rustten in een zitje en ik haalde koffie. 'Met melk maar niet teveel'. Waarom drink jij niet?

'Ik heb een masker op, ik mag over twee uur een kopje koffie'. " oh dan heb ik het luxe hier " en glimlachend verzonk hij in zijn eigen gedachten. Meneer Bow klonk benauwd. Al vond hij van niet. Hij had vooral dorst en wilde naar huis. Hij hield mijn hand heel stevig vast.

De controles werden gedaan. Temperatuur, saturatie, en vanwege omgekeerd verplegen gaat alles net iets anders dan normaal. De lunch werd geserveerd. Samen eten is anders. De bewoners eten en wij zitten in volledige PBM. Hoe belangrijk is de blik, het oogcontact en er zijn

En ja, humor is er ook. Een collega die voor het eerst weer kwam, vroeg: hoeveel positieven zijn er hier? Collega antwoordde: er is hier zo veel positiviteit, de hele afdeling is er vól van. Dat lucht op.

De man en zoon van een collega kwamen om extra palen voor handalcohol in elkaar te zetten. Er werd soep en broodjes gebracht voor het team. De koffie van de buren smaakte heerlijk. Samen doe je het. Samen draag je het.

Tijdens de pauze op afstand in de schone ruimte sprak een collega de hoop uit dat ze snel een plekje voor de vaccinatie kon krijgen. En dat ze de ouderen niet zouden vergeten. 'Dit is zo zwaar voor iedereen en het is zo vermoeiend werken in pak. Ik hoopte dat we er bijna waren '

Nadat ik uitgepakt, omgekleed en weer schoon was en terug naar huis reed, scheen de zon in mijn ogen. Ik moest even uitwaaien. Op de parkeerplaats bij de Vennen krioelde het van de mensen. Hele gezinnen, groepen mensen samen. Wat een andere wereld. Ik liep snel door

De zonsondergang en de weidsheid hielpen me mijn rust weer te vinden. Wat leven we in een bizarre tijd. Waarin werelden zo lijken te verschillen. En we toch samen met en voor elkaar deze periode door moeten. Waar we ontzettend veel leren. Waarin de waarde van er zijn groot is.

En waarin ik me heel goed realiseer hoe ver weg corona voor velen is. En voor anderen zo dichtbij. Laten we die bruggen naar elkaar blijven zoeken. En ja, daarvoor sta ik graag met mijn 'poten in de klei'

Oh ja en familie mag natuurlijk op bezoek komen. Op afspraak en volledig beschermd. Of in de Kom op Visite kar. We zien echter dat veel naasten bezoek liever uitstellen. Dus beeldbellen we veel.

Wat een enorm respect en waardering heb ik voor alle medewerkers. Zij staan er. Iedere keer weer. Gaan tijdelijk bij een vriendin wonen omdat huisgenoot COPD heeft en ze deze niet wil besmetten. Slapen op zolder, weg van gezin. Eindeloos respect voor hun inzet en veerkracht /eind