Thread by @panos_strather

Νήμα 100% βιωματικό για ΕΙΟ.
Κάθε Φεβρουάριο η Ελλάδα οργανώνει το Athens Eurolymp. Για τους Έλληνες αθλητές είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί μαζί με το πανελλήνιο πρωτάθλημα καθορίζει την κατάταξη (ranking list) και πρόκριση για εθνική ομάδα.

Είναι ανοικτό όμως και σε αθλητές από ομοσπονδίες κρατών της Ευρώπης αλλά υπό κανονικές συνθήκες πασχίζει να προσελκύσει αθλητές εκτός Ελλάδας. Συνήθως έρχονται μόνο αθλητές από Βουλγαρία, Τουρκία, Ρουμανία, Ισραήλ, Κύπρο, Ιταλία. Το 2004 όμως ήταν διαφορετική χρονιά,

με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας μόνο μερικούς μήνες μακριά. Ήταν μοναδική ευκαιρία για πολλούς πρωταθλητές να δοκιμάσουν τα νερά στα οποία θα αγωνιστούν αργότερα. Το κόστος συμμετοχής ανά αθλητή κανονικά ήταν περίπου Ε80. Εκείνη την χρονιά όμως η αισχρή ΕΙΟ το ανέβασε στα Ε150!

(τουλάχιστον για Laser standard που έτρεχα τότε)! Εντωμεταξύ το ολυμπιακό κέντρο ιστιοπλοΐας στον Άγιο Κοσμά δεν ήταν έτοιμο ακόμη αλλά ούτε και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις στις Τζιτζιφιές (ΝΟΤΚ) ήταν έτοιμες στην ώρα τους.

Χωρίς να μακρηγορώ, στρίμωξαν την σημαντική αυτή διεθνή διοργάνωση σε μια γωνία της Μαρίνας Αλίμου, εκεί που ήταν ο ΝΟ Καλαμακίου. Δυο μικρές προβλήτες, τελείως ακατάλληλες, και γεμάτο βαρκούλες κακοδεμένες στις άκρες με τις εξωλέμβιες σηκωμένες να παραμονεύουν να σου

αρπάξουν την σκότα… Ο χώρος στην στεριά ήταν όχι απλά ανεπαρκής, τα σκάφη τα αρματώναμε στον δρόμο και σε ένα πάρκινγκ γεμάτο λάσπες. Τουαλέτες, αποδυτήρια, ντουζιέρες ουσιαστικά ανύπαρκτα, η κάθε ομάδα άλλαζε στο βάν της ομάδας του…

Στην καταμέτρηση λοιπόν μπήκα με έναν φίλο στην ουρά να πληρώσουμε τα Ε150. Η ΕΙΟ είχε στήσει ένα πρόχειρο κοντέινερ. Μπαίνουμε μέσα και βρώμαγε τσίκνα. Ήταν τα στελέχη της ΕΙΟ, συμπεριλαμβανομένου του αιώνιου διοικητή της, Αντώνη Δημητρακόπουλου (γνωστού και ως «Νίνο» τότε

σαν να ήταν αρχηγός μαφίας), αραγμένα γύρω από ένα πλαστικό τραπέζι και τρώγανε κοτόπουλο με πατάτες με τα χέρια. Ένιωσα απίστευτη ντροπή, μπροστά μας και πίσω μας στην ουρά ήταν ξένοι αθλητές, είχαν έρθει από μακριά, τους πετάξαν σε ένα πάρκινγκ

και τώρα στην ουρά να πληρώσουν 150Ε έκαστος βλέποντας τους να τρώνε, να πίνουν και να καπνίζουν μπροστά τους επιδεικτικά. Το χειρότερο όμως για το τέλος. Όπως πληρώναμε και δίναμε στοιχεία, ένας από αυτούς που προφανώς μας πέρασε για ξένους γύρισε και με σαρδόνιο χαμόγελο

ρώτησε την ταμία: «τι έγινε, τα χτυπήσαμε τα 50;» εννοώντας τα 50 χιλιάρικα… Αηδία. Όλα για την αρπαχτή. Αλήτες, διεφθαρμένοι. Δεν ενδιαφέρθηκαν ΠΟΤΕ για τον αθλητισμό, στα αρχίδια τους οι αθλητές. Αυτή ήταν, και από ό,τι φαίνεται είναι, η αλήθεια.

Τίποτε δεν συγκρίνεται φυσικά με την εμπειρία της Μπεκατώρου, αλλά ας είναι η αφορμή να πάνε αυτοί οι δεινόσαυροι στον αγύριστο.

Αυτό το νήμα, αν και προφανώς γράφτηκε με αγανάκτηση για τα χάλια εκείνα, μου προκάλεσε και νοσταλγία και μπήκα στις παλιές μου φωτογραφίες. Δυστυχώς ή μόνη που βρήκα απο το Eurolymp του 2004 είναι αυτή εδώ καθώς μπαίνω στην μαρίνα αλίμου μετά απο 1 ημέρα (3 ιστιοδρομίες).