قشنگترین آدمِ مراسم #تحلیفِ امروز اینجا در این عکس ایستاده. میان آن همه مُد و استایل و فشن و دوربین، رفتارِ آشنای خود را تکرار کرده. سناتور سندرز در رسانههای آمریکا معروف است به serial outfit repeater.
کسی که در مراسم مختلف، جلوی دوربینهای رسانههای آمریکا و جهان یک لباس/
را تکرار میکند؛ بارها همان اورکُت یا پالتو را میپوشد و گاه حتا او را میشود با لباسِ تکراری و آشنایاش از دور بازشناخت.
فقط هم این نیست، در مراسم امروز، آقای سندرز یک جفت دستکشِ بدون انگشت/mittens هم به دست داشت که توجه رسانهها را به خود جلب کرد/
دستکشها را خانم جِن الیس، معلمی از ورمانت درست کرده است، با استفاده از کاموایی که از لباسهای پشمی قدیمی شکافته شده و بطریهای پلاستیکی بازیافتی/
خود خانم معلم در توییترش نوشته که این دستکشها را چند سال پیش به برنی سندرز هدیه داده.
و آقای سندرز هنوز دستکشهای بازیافتیاش را در مهمترین مراسم سیاسیِ جهان میپوشد!
چه رفتاری از این معنادارتر و زیباتر در حمایت از محیط زیست؟/
حمایت از زمین و زندگی؟ حمایت از خانم معلمِ گمنام در ورمانت؟
چه امضا و ویژگی و استایل و تشخصی از این درستتر و تحسینبرانگیزتر؟
آنتیفشن و دقیقا به همین دلیل، جذاب.
به قول فرانسویها chapeau آقای سندرز.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
با خواندن اینکتاب یاد گرفتم برای خودکشیِ عزیز از دسته رفتهام چهگونه سوگواری کنم.
فهمیدم احساساتی مثل چهطور ندیدم؟و نکند کوتاهی کردم..از اولین پیآمدهای رویارویی با خودکشی عزیزِ از دست رفته است.آن طور که کتاب میگوید رویارویی با خودکشی و فیصله مؤثرِ آن دشوارترین نوع مصیبت است.
امروز که جمع بزرگی از ما سوگوار مرگِ انتخابیِ همکار و دوستِ قدیمیمان #شيده_لالمی هستیم دوباره سراغ این کتاب رفتم و فکر کردم خوب است اینجا معرفیاش کنم: رنج و التیام در سوگواری و داغدیدگی، نوشته ویلیان وردن و ترجمه اعلای محمد قائد.
خواندنِ این کتاب شبیه نوعی مشاوره ماتم است.
هر فصلاش گرانبهاست.در فصلی که از خودکشی حرف میزند میگوید احساس شرم و گناه اولین احساسی است که بازماندگانِ سوگوار تجربه میکنند. بازماندگان اغلب به خودشان نقشی بزرگتر از آنچه درواقع داشته یا میتوانستند داشته باشند میدهند؛دچار این حس جانکاه میشوند که شاید میشد کاری بکنند.