Thread by @DioptraBooks

Θρεντ

Τι σημαίνει άντρας παλαιάς κοπής, αλήθεια; Γιατί στο δικό μου μυαλό μόνο αρνητικές σκέψεις δημιουργούνται. Βλέπω συνεχώς σχόλια για γυναίκες που δήθεν προκάλεσαν με το ντύσιμό τους, που τα ήθελαν και τα έπαθαν, που κέρδισαν λεφτά από αυτό, που απέσπασαν ρόλους.

Η διαφορά που τους διαφεύγει, και δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό, είναι πως το όχι σημαίνει όχι. Δεν είναι κάποιο παιχνίδι εξουσίας. Δεν σημαίνει ναι.

Αν έρθω σπίτι σου και αλλάξω τελικά γνώμη σημαίνει όχι.

Αν θέλω να προχωρήσω με τον ρυθμό μου, σε παρακαλώ σεβάσου το. Αν θέλω να φοράω φούστες και φορέματα γούστο και καπέλο μου. Αν θέλω να βάφομαι από το πρωί ως το βράδυ δικαίωμά μου, ναι. Αν δεν θέλω να γίνω μάνα επίσης δικαίωμά μου. Αν θέλω παιδιά και γάμο, και πάλι δικαίωμά μου.

Βασικά δεν θα σε ρωτήσω κιόλας τι θέλω, βρε παιδί μου. Το σώμα μου είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω. Το πουλάω, το καίω, ΤΟ ΚΑΝΩ ό,τι θέλω γιατί είναι το σώμα μου. Κάθε γυναίκα έχει, όπως και κάθε άνδρας, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

Δεν φταίει που τη βίασαν, δεν φταίει που τη χτύπησαν, δεν φταίει που την κακοποίησαν. Όλες οι γυναίκες, όταν πιάνουμε το θέμα της παρενόχλησης, όλες μας έχουμε παραπάνω από μία ιστορία να θυμηθούμε.

Από το σχολείο όπου συμμαθητές μας μας άγγιζαν χωρίς τη θέλησή μας, στον δρόμο να μας πιάνουν σε ευαίσθητα σημεία όταν περπατούσαμε ανύποπτες και, πιστέψτε με, το δέρμα μας μετά πονούσε στα σημεία εκείνα, αντροπαρέες να μας κυνηγούν και να προχωράμε με την κολλητή χέρι χέρι...

...με την καρδιά μας να χτυπάει στα αφτιά μας, να μας ακολουθούν με αυτοκίνητο από στενό σε στενό, να κλειδώνουμε την πόρτα με ανακούφιση μπαίνοντας στην πολυκατοικία, να γυρνάμε σπίτι και να ελέγχουμε πίσω, να βλέπουμε έναν χριστιανό στο απέναντι πεζοδρόμιο και να ιδρώνουμε.

Προσωπικά έχω δεχτεί μέχρι και μπουνιά πέρα από παρενόχληση και στρίμωγμα αλλά έφτασε κόσμος ευτυχώς και με άφησαν. Άλλη φορά έχει πάει ένας παλιάς κοπής να κατέβει απειλητικά από το αμάξι γιατί μου έκανε κομπλιμέντο και δεν χαμογέλασα, με διέταξε να χαμογελάσω...

και πάλι δεν χαμογέλασα, κι ας ένιωθα τα χείλη μου να τρέμουν σε ένα χαμόγελο από τον πανικό. ΓΙΑΤΙ ο παλαιάς κοπής έκανε κομπλιμέντο και έπρεπε εγώ να προσκυνήσω για την τιμή που με σκέπασε με το ενδιαφέρον του.

Μια φίλη μου, η Σοφία, σίγουρα θυμάται εκείνες τις διακοπές μας στην Άνδρο όπου δύο άντρες μας ακολουθούσαν κάθε βράδυ, κάθονταν όπου καθόμασταν, μας είχαν βρει μέχρι και σε βραχάκια, ώσπου έντρομες πια μιλήσαμε σε ντόπιους και παρενέβησαν οι αρχές.

Και είναι άλλα τόσα που δεν θυμάμαι αλλά με έκαναν να προσέχω τι φοράω, να ράβω την μπλούζα στο παντελόνι για να μη σηκώνεται, να κάνω ότι μιλάω στο τηλέφωνο όταν επέστρεφα βράδυ, κι όλα αυτά από τον φόβο μου.

Έχω δει γυναίκες να παρενοχλούνται μπροστά στα μάτια μου και έχω μαζέψει όλη μου τη δύναμη, τις έχω πάρει δίπλα μου, τις έχω προστατέψει, γιατί στα 34 μου επουδενί κάτι τέτοιο δεν είναι ανεκτό και δεν θα το επιτρέψω για τις νέες γενιές.

Στα 34 μου, έχοντας ζήσει όλες αυτές τις καταστάσεις, δεν μπορεί πλέον κανείς να με χειραγωγήσει. Και για αυτό πάντα στα βιβλία μου γράφω για τις γυναίκες, για τις αδερφές μου, είτε εκείνες που γεννήθηκαν είτε εκείνες που έγιναν.

Δόξα τω θεώ οι άντρες παλαιάς κοπής θα γίνουν μουσειακό έκθεμα. Γιατί οι άντρες που αγαπάμε είναι το ίδιο ευαίσθητοι, ευάλωτοι, το ίδιο τρυφεροί με εμάς, που μας σέβονται και τους σεβόμαστε, που μας φροντίζουν και τους φροντίζουμε, που μας υπερασπίζονται και τους υπερασπιζόμαστε.

Αγαπάμε τους άντρες και μας αγαπούν κι εκείνοι. Αλλά άνθρωποι σαν εσάς, παλαιάς κοπής, θα ξεριζωθούν γιατί η κοινωνία πάει μπροστά και το οφείλουμε στις νέες γενιές.

*Το κείμενο είναι της Βίκυς Κατσαρού, υπεύθυνη επιμέλειας των εκδόσεών μας