در رسانه‌های غربی و به خصوص در پیام سه کشور اروپای به ایران مدام صحبت از این می شود که تولید فلز اورنیوم هیچ استفاده صلح آمیزی برای ایران ندارد، فریب این تبلیغات را نخورید، زیرا که این فلز غنی شده یک سوخت بسیار عالی برای راکتور‌های هسته ای کشور است و در واقع 
این ادعا غربی ها دروغ محض است، البته از این فلز میتوان به عنوان ماده مرکزی در یک بمب شکافت هسته ای نیز استفاده کرد که ایران دست کم در حال حاضر چنین نقشه ای ندارد، بماند که طراحی یک بمب پیشرفته یا نسبتا پیشرفته با چه مشکلات عدیده ای از لحاظ فیزیکی و مهندسی روبرو است،
که حل آنها، خود به سطح دانش بسیار بالا و زیر ساخت های گوناگونی نیاز دارد. در این رشته تویت مختصر اشاره می‌کنم به دو سوختی که در راکتور‌ها مورد استفاده قرار میگیرند (البته سوخت‌های دیگری هم هستند که از حوصله این رشته توییت خارج است) و
به خصوص به مزیت های سوخت فلز اورانیوم و آلیاژ‌های فلز اورانیوم که ایران تاکنون از آن بی بهره بوده است.
در راکتور‌های که بر اساس شکافت هسته یی کار میکنند (ما راکتور‌های همجوشی هم داریم مثل Tokamak و Wendelstein-7X که آنها داستانشان کاملا متفاوت است)، مثل راکتور‌های آب سبک و آب سنگین معمولا برای تولید گرما از فلز‌های اکسید شده بعنوان سوخت استفاده میشود، زیرا که
مواد اکسید شده دمای ذوب بالایی دارند و مثل فلز‌های خالص یا آلیاژ‌های فلزی سریع ذوب نمیشوند. این سوخت از کیک زرد گرفته و ازآن به عنوان دی اکسیده اورانیوم یاد میشود (UO2). تکنولوژی که ایران آن را بومی سازی کرده و سال هاست که از آن بهره میبرد. اما مشکل اینجاست که
این سوخت، یک سوخت بهینه نیست، زیرا قابلیت پایینی در انتقال حرارت دارد، به عبارت دیگر با این سوخت مقدار برق کمتری را میتوان تولید کرد. فراتر از آن مشکلاتی را برای ایمنی هسته ای در نیرو گاه ها بوجود میاورد. اینجاست که با استفاده از سوخت فلز یا آلیاژ‌های اورانیوم
مثل آلومینیوم اورانیوم، زیرکونیوم اورانیوم یا سیلیسیم اورانیوم میتوان بر این مشکلات غلبه کرد. فلز اورانیوم با قابلیت بالای انتقال حرارت در خود و از خود به جسم دیگر، یک سوخت بسیار مناسب نسبت به سوخت‌های اکسیدی است. این انتقال حرارت بالا در فلز اورانیوم نه تنها
که باعث تولید گرمای بیشتر در استخری که در آن راکتور هست و به سبب آن تولید بخار، چرخش توربین و برق بیشتر میشود، بلکه اگر چنانچه حادثه یی هم رخ بدهد، مثلّا اگر پوسته میله سوخت (که درونش فلز اورانیوم وجود دارد) بشکند که معمولا زیر نقطه جوش خنک کننده رخ میدهد، میله سوخت
همچنان قابل خنک بودن خواهد ماند، زیرا سوخت هسته ای فلزی با مایع درون استخر واکنشی که منجر به آزاد سازی انرژی شدید بشود، نمیدهد و به این سبب جلوی چرخش مایع در استخر گرفته نخواهد شد و بدین گونه ایمنی راکتور را بسیار بالا میبرد. همچنین سوخت فلز اورانیوم عمر مصرف بالاتری دارد و از
نظرآسیب دیدگی و فرسودگی به مرور زمان از سوخت‌های اکسیده شده، در امان تر و مقاوم تر است. این سوخت حتی پس از ترک یا آسیب دیدگی میتواند ماه‌ها به فعالیت خود ادامه بدهد بدون اینکه مشکلی را برای راکتور ایجاد کند، چیزی که در مورد سوخت اکسیدی ممکن نیست! شاید یکی از مهم‌ترین مزیت‌ها
این باشد که سیستم‌های که از این سوخته فلزی استفاده میکنند (به خاطره ویژگی‌‌های خاص این فلز) میتوانند طوری طراحی بشوند که در شرایط اضطراری، ذوب هسته ای رخ ندهد یا احتمال آن به شدت کاهش پیدا کند، به عبارت دیگر در واقع جلوگیری از یک چرنوبیل دیگر و حفظ جان میلیون‌ها نفر و
جلوگیری از صدمات DNA ای به نسل‌های آینده! این سوخت از نظر اقتصادی هم نسبت به دی اکسید اورانیوم مقرون به صرفه تر است و دارای خیلی مزیت‌های فنی دیگر که میتوان در مورد آنها کتاب‌ها پر کرد که از حوصله شما عزیزان خارج هست، فقط همین را بدانید که در واقع تولید
این فلز یک جهش کوانتومی در تولید یک سوخت بهینه با پتانسیل انرژی بالا بود. این پروسه تولید سوخت مستند شده (تجربه علمی که غیر قابل نابودی است) و از آن برای امنیت انرژی کشور باید بدون توجه به تهدیدات و لجن پراکنی‌های غربی ها استفاده شود.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
