Thread by @blacktom1961

Ήδη από το 1990, είχα γράψει την άποψή μου για τη 17Ν, σε ένα μακροσκελέστατο άρθρο που δημοσιεύθηκε τότε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (Μυτιλήνη).
Εκεί εξηγούσα γιατί (κατά τη γνώμη μου) δεν αποτελούσαν κομμάτι της Αριστεράς, ούτε κι η δράση τους ήταν πολιτική.
>

>
Ανέλυα τα «χτυπήματα», και τα κατηγοριοποιούσα χοντρικά σε τρεις κατηγορίες: «πολιτικές ενέργειες» (πχ Μάλλιος, Ουέλλς), «δημόσιες σχέσεις» (πχ Παλαιοκρασσάς, Βαρδινογιάννης), «ανεξήγητα και ύποπτα» (πχ Τσάντες, Μπακογιάννης).
Γενικά όλα ήταν ύποπτα, όπως κι αν το προσέγγισα.
>

>
Τα συμπεράσματά μου ήταν δυο:
1. Πολιτικά: Είναι μια ομάδα γραφειοκρατών με δικές τους φαντασιώσεις (θεωρώ ότι δικαιώθηκα με το 1ο βιβλίο του Κουφοντίνα). Όροι όπως Λ-ΜΑΤ κτλ, ήταν θεωρητικούρες για γέλια που δεν πάταγαν πουθενά, αλλά μόνο προσέφεραν πλαίσιο για δολοφονίες.
>

>
Μόνοι τους απήγγειλαν κατηγορίες, μόνοι τους δίκαζαν, μόνοι τους εκτελούσαν αποφάσεις. Ό,τι απεχθέστερο είχε να επιδείξει η παγκόσμια ιστορία της Αριστεράς.
2. Επικοινωνιακά: τεράστια η ευθύνη του Τύπου. Τις δολοφονίες τις έλεγαν «εκτελέσεις», τον Αξαρλιάν το «αθώο» θύμα...
>

>... λες κι οι άλλοι ήταν ένοχοι (ποιος τους δίκασε;), τη 17Ν «τρομοκρατική οργάνωση» αντί για εγκληματική συμμορία κτλ, ουσιαστικά υιοθετώντας την ίδια τη ρητορική της. Για να μη πούμε και για τον Βότση, με την άθλια «επιστολή στον σύντροφο με το 45άρι» - ποιον «σύντροφο»;
>

>
Η Αριστερά, όφειλε να μην έχει κανέναν διάλογο μαζί τους.
——
Αυτά έγραφα το 1990.
Και τώρα τα επαναλαμβάνω, και συμπληρώνω: δικάστηκαν, καταδικάστηκαν, και ο Νόμος πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα ΚΑΙ στην περίπτωσή τους.
Αλλιώς, θα βρεθώ να ξαναγράφω τέτοιες αναλύσεις.
Ηλίθιοι.