“Misschien heb ik een rare vraag, maar…”, is wat mensen vaak zeggen wanneer zij mij als grafkistenmaker bellen. Zo ook ooit de moeder van een 5 jaar oud jongetje Ik was op het moment dat de moeder belde bezig met de kist voor haar zoontje. “Rare vragen bestaan niet,” zei ik, 
zoals ik altijd antwoord wanneer mensen dat zeggen. Ze vertelde mij dat ze altijd heel open was geweest tegen haar zoontje, ook toen hij ongeneeslijk ziek was en hij zou gaan overlijden. Het jongetje was nieuwsgierig naar wat er zou gaan gebeuren.
Ze vertelde hem dat hij in een kist zou komen te liggen. Hij wilde weten hoe dat eruit zag en was vooral nieuwsgierig naar de binnenkant. Ze vertelde dat de kist bekleed zou zijn met stof. “Maar wat voor stof dan?,” vroeg het jongetje. “Tja”, zei de moeder,
“misschien kunnen we die zelf wel kiezen”.
In de kledingkast van de moeder hing nog altijd haar trouwjurk, het meest bijzondere kledingstuk dat ze bezat en haar kinderen keken regelmatig in de kast om die te aanschouwen (ik moest denken aan vroeger, want bij ons vroeger thuis
In de kledingkast van de moeder hing nog altijd haar trouwjurk, het meest bijzondere kledingstuk dat ze bezat en haar kinderen keken regelmatig in de kast om die te aanschouwen (ik moest denken aan vroeger, want bij ons vroeger thuis
was dat precies zo). Toen de moeder aan tafel weer met het jongetje sprak over zijn kist stelde ze voor om haar trouwjurk als bekleding te gaan gebruiken. Hij wist niet wat hij hoorde “jouw TROUWJURK !!! Echt? Maar vind je dat niet zonde?”.
Hij kon zijn geluk niet op.
Toen de moeder mij vroeg of dit mogelijk was, zei ik natuurlijk meteen ‘ja’, maar ik schrok mij rot Ik ben wel handig maar zeker geen volleerd kleermaker; ik zie de jurk nog op die avond gebracht worden.Ik spreidde hem uit op mijn werktafel.
Toen de moeder mij vroeg of dit mogelijk was, zei ik natuurlijk meteen ‘ja’, maar ik schrok mij rot Ik ben wel handig maar zeker geen volleerd kleermaker; ik zie de jurk nog op die avond gebracht worden.Ik spreidde hem uit op mijn werktafel.
Met zweet in mijn handen ging ik er in knippen. De moeder hoopte dat er een klein onderdeel gespaard kon worden als herinnering voor haar. Het lukte om de hele binnenkant met de stof van de jurk te bekleden. Ik heb zelfs nog een matrasje gevuld met stro en
een kussentje gemaakt van de stof en het jongetje kon er ook nog door toegedekt worden. Het lukte mij om het hesje te bewaren en aan de moeder terug te geven . Het was mijn spannendste bekledingsopdracht ooit geweest.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
