"Διευθέτηση" του εργάσιμου χρόνου εργασίας - και μάλιστα με ατομικές συμβάσεις.
Γιατί, για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη φράση του τελευταίου χρόνου, ο επόμενος μήνας θα είναι κρίσιμος.
1. Όταν μιλάμε για εργαζόμενους, μιλάμε για ανθρώπους. Με πόδια, μέση, μάτια, αυχένα, μυαλό, που κουράζεται & πρέπει να ξεκουράζεται μέσα στη μέρα, άντε μέσα στη βδομάδα. Δεν μπορεί να περιμένει 6 μήνες ο ανθρώπινος οργανισμός για να αναπληρώσει τις δυνάμεις του.
2. Η επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων κυριολεκτικά κλείνει σπίτια και καταστρέφει ζωές. Πώς θα βρεθεί κανείς με φίλους & οικογένεια, όταν ο ένας έχει ρεπό τη Δευτέρα, ο άλλος την Πέμπτη και ο τρίτος το Σάββατο; Τι χώρος απομένει για την υπόλοιπη κοινωνική δραστηριότητα;
3. Τι γίνεται με τις οικονομικές απώλειες που αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους; Μέχρι τώρα, ο εργαζόμενος έπαιρνε το μισθό για το προβλεπόμενο ωράριο & υπερωρίες. Με την "ελαστική διευθέτηση", όλη η υπερεργασία θα ενσωματωθεί στο μισθό - καμία πρόσθετη αμοιβή.
4. Τι γίνεται γενικά με την αγορά εργασίας και την ανεργία; Η πρόσθετη αμοιβή της υπερωριακής απασχόλησης λειτουργούσε ως αντικίνητρο για τον εργοδότη, μεταξύ άλλων και για να προτιμά την πρόσληψη πρόσθετου προσωπικού, αντί της υπερωριακής απασχόλησης του υφιστάμενου.
Στην Ελλάδα έχει δοθεί μεγάλη μάχη για τις υπερωρίες τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιχειρήσεις προτιμούν την υπερεργασία έναντι των προσλήψεων, αφού συχνά η υπερεργασία είναι "μαύρη". Και σε μια χώρα με τεράστια ανεργία, θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα αυτό.
5. Όλο αυτό γίνεται με ατομικές συμβάσεις, αφήνοντας έτσι τον κάθε εργαζόμενο έρμαιο στις απαιτήσεις του εργοδότη. (Και μη μου πείτε για προστασία έναντι της απόλυσης, γιατί μαντέψτε. Οι πληροφορίες λένε και για - καινούριες - αλλαγές στο δίκαιο της απόλυσης).
6. Τι διαφορά θα είχε αν η συζήτηση γινόταν με τα συνδικάτα; Έχουν πολλαπλάσια διαπραγματευτική ισχύ, η συζήτηση σε κλαδικό επίπεδο, θα βασίζεται πράγματι σε ανάγκες και ιδιαιτερότητες του κλάδου & θα ήταν ευχερέστερος ο έλεγχος της τήρησης των συμφωνηθέντων.
7. Ο έλεγχος είναι η μεγάλη πληγή. Τι μηχανισμούς έχει η Ελλάδα μετά την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ; Πώς θα εξασφαλιστεί ότι η υπερεργασία που παρέχω σήμερα, θα αφαιρεθεί σε...6 μήνες; Με ποιες δικλείδες, ποιους ελέγχους, ποιες ποινές για τους παραβατικούς εργοδότες;
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Με αφορμή την απεργία πείνας του ΔΚ έχουν ακουστεί πολλά που ελάχιστη σχέση έχουν όχι μόνο με ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος δικαίου, αλλά & με την κοινή λογική.
Δέκα σημεία για να τα βάλουμε σε σειρά, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά κυρίως για το αύριο: #koufontinas_hunger_strike
1. Η βαρύτητα ενός εγκλήματος κρίνεται από την ποινή που προβλέπει γι' αυτό ο Ποινικός Κώδικας. Οι προσωπικές αξιολογήσεις του καθενός μας για το ποιο έγκλημα θεωρεί χειρότερο και περισσότερο μεμπτό είναι ηθικά σεβαστές, αλλά νομικά αδιάφορες.
2. Η ελληνική έννομη τάξη περιλαμβάνει μόνο ποινές στερητικές της ελευθερίας. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί, ενώ κάθε άλλου είδους σωματική ή ψυχολογική τιμωρία είναι βασανιστήριο και ως τέτοιο απαγορεύεται, όπως και κάθε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.
Τρεις ήταν συνήθως οι κατηγορίες ανθρώπων, η παρουσία των οποίων εμπόδιζε κατά κανόνα την αστυνομία να αυθαιρετήσει και να βιαιοπραγήσει κατά συγκεντρωμένων : δικηγόροι, δημοσιογράφοι και βουλευτές.
Για την πρώτη κατηγορία, τους δικηγόρους, στις 6/12 συνελήφθησαν και απαγγέλθηκαν κατηγορίες στους δικηγόρους Θανάση Καμπαγιάννη και Κώστα Παπαδάκη που βρισκόταν στο σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, για να να διευκολύνουν πολίτες που ήθελαν να αποδώσουν τιμή.
Για τη δεύτερη κατηγορία, τους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, μάθαμε χθες τι σχεδιάζεται από τον Υπουργό κ. Χρυσοχοϊδη : Περιορισμένη πρόσβαση από συγκεκριμένο σημείο στις συγκεντρώσεις "για το καλό" τους, ώστε να μένουν μακριά από το φακό αγριότητες και (αστυνομικά) έκτροπα.