Thread by @estePepin

Hai un mes, a estas horas, o tempo parou de súpeto: unha chamada telefónica, o tipo de chamada que non queres recibir cambiou calquera normalidade da miña vida.
Hoxe, apenas un mes despois, só podo dar as grazas. Voume explicar un pouco. Desculpade.

https://twitter.com/estePepin/status/1403065177969418246

Acostumamos a ler novas coma esta no xornal.
farodevigo.es/comarcas/2021/…
Non van con nós. Aquel día foi comigo: unha das persoas accidentadas era o meu pai.
Os feitos, tal coma el conta, non foron exactamente así. Pero foron. E tralo golpe quedou atrapado polas pernas no coche.

Namentras eu só podía viaxar para estar preto da familia, na curva da #Formiga de #Redondela comezaba a loita para que o dano fose o menor.
Os primeiros que se achegaron a el, atenderon e acougaron foron os propios veciños do lugar. Son os primeiros a quen quixera dicir GRAZAS.

De seguida, a @PLRedondela e a @guardiacivil de #Porriño e #ProtecciónCivil de #Redondela chegaron para axudar, igual que os #bombeiros de #Vigo que o excarcelaron e #Emerxencias061 que o trasladaron na ambulancia ó @HospitalPovisa.
A todos eles, GRAZAS.
facebook.com/10662447126741…

Ingresou de urxencia esa madrugada. Cando cheguei xa tiñamos un diagnóstico inicial: "só" rompera as dúas pernas. "Só".
Porque tras un accidente fronto-lateral causado por un vehículo que circulaba en sentido contrario e perdeu o control, tendo meu pai 80 anos, o que puido ser!

Pasou tres veces polo quirófano nas tres semanas que estivo na habitación #521 do @HospitalPovisa e a única secuela que se prevé que lle quede, aparte de algunha peza nova nas pernas, é un nocello bloqueado.
A evolución foi tan positiva que xa leva máis dunha semana na casa.

Eu preciso dar as GRAZAS ó persoal que nos atendeu no @HospitalPovisa: médicos, enfermeiras, camareiras, auxiliares, persoal de limpeza...
GRAZAS é pouco, moi pouco: fixestes moi fácil un momento moi difícil para nós.
(Lamentablemente tampouco foron días fáciles para vós. 😔💪)

É admirable ver (de seguro que non foi unha excepción para con nós) como todas (maiormente mulleres) nos trataban, coidaban, preocupaban con empatía, cariño, delicadeza... e co ano de pandemia que levan!
GRAZAS, GRAZAS E GRAZAS.
Confío que o @HospitalPovisa saiba o que valedes.

Non quero alongarme. No fondo, é un tema persoal que pouco interesará. As emocións, aínda que xa hai trinta días de distancia, seguen na pel e de cando en cando aínda "se mete algo neste ollo que..."
Estamos na fase intermedia, asentando o corpo para a rehabilitación. E vai ben.

En fin: non sabemos o grandes que son os servizos públicos que temos, o profesionais que son, o que se implican, o que chegan a facer.
Por máis que o digamos ou o escoitemos non o sabemos.
Pois que non sexa tarde para cando os precisemos e non deixemos que nolos desmonten.

O dito: GRAZAS, GRAZAS E GRAZAS.
Non sei doutra palabra para describir o que sinto por todos e cada un dos que, dun xeito ou doutro, apoisastes.
Teño a "teoría do castelo de naipes" para estes casos e sodes moitos os que estivestes e estades aí nestes días.
Repito: GRAZAS!

E coma dixen no primeiro chío deste fío, desculpádeme, pero precisaba facer público este sentimento. Tiña, dalgún xeito, que dicilo, tiña que compartilo, que sacalo. 🤷‍♂️

E tiña, dalgún xeito, que amosar outra vez o meu apoio á defensa dos servizos públicos: non podemos perdelos.