Thread by @mh_khorsand

شکایت از #رهبر انقلاب!
#رشته_توییت
"کسی که از امام شکایت کرده بود که شما به من ضرر زدهاید و باید جبران کنید.این شکایت در دادگستری بدست نمی دانم کدام حلال زاده ای افتاده بود که او هم برای امام ابلاغ فرستاده بود که جناب آقای روح الله مصطفوی، شما ساعت فلان به دادگاه بیایید

از شما شکایت کردهاند و شما توضیح بدهید یا وکیلتان را بفرستید توضیح بدهد. از بیت امام به من تلفن کردند که این چیست؟ گفتم نمی دانم بفرستید ببینم چیست. وقتی فرستادند دیدم بنده خدایی که شکایت کرده یک خرمشهری است، شکایت کرده از امام که شما نهصد و چند هزار تومان باید به من بدهید

توضیحی که داده بود این بود که خرمشهر مورد تهاجم صدامیان بود و ما اسباب و اثاثیهمان را جمع کرده بودیم و می خواستیم از شهر برویم ولی شما گفتید رفتن از شهر خلاف شرع است و ما ماندیم و عراقیها آمدند و کوبیدند و آن اثاثیه همهاش از بین رفت لذا حالا شما باید پول آن‌ها را بدهید.

امام از من پرسید آن شکایت چه شد؟گفتم جریانش این بود.امام فرمود یک چیزی می گفتید می دادیم به ایشان.گفتم که آقا اگر به این عنوان از شما پول بگیرند و مشهور بشود یک کسی شکایت کرده آنهم شکایتش این بوده و امام خسارت او را داده،شما از عهده برنمی آیید[سکنه شهرهای مرزی شکایت میکنند]

ایشان تا اینجا دنبال قضیه بود. به جای اینکه بگوید این فلان فلان شده کیست؟ این مأمور کیست؟ یا این مأمور کی بود که این کار را کرد؟ برعکس، امام پرسیدند شکایت چی شد؟ کجا رفت؟ منتظر بود که مثلاً محکوم بشود پول را از او بخواهیم و به آن فرد بدهد.
منبع:برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج۳"

از این خاطره نقل شده می‌توان چند برداشت مهم کرد:
اول: مرحوم آ.خمینی زمان جنگ در اوج محبوبیت بودند و کشور در یک شرایط جنگی و بحرانی قرار داشت ولی نگاه‌شان صرفا به اجرای مر قانون بوده و ابدا به بهانه مدیریت کشور و شرایط جنگی در پی دور زدن قوانین و یا مستثنی کردن خودشان نبودند.

دوم: ایشان مسولیت نظرات خود را بعهده می‌گرفتند و در قبال عملکرد خویش پاسخگو بودند. برای نمونه می‌توان به همین شکایت استناد کرد که چون فرد خرمشهری طبق دستور ایشان در شهر ماند و متضرر شد خواهان خسارت شد و ایشان نیز پرداخت کردند و اگر مشهور می‌شد تمامی خسارت دیدگان شکایت میکردند

سوم: ایشان بجای نگاه‌های امنیتی رایج کنونی، به دنبال عمل به قانون و رسیدگی به شکایات و اعتراضات مردمی از مجاری قانونی بودند. پس طبق سیره ایشان می‌توان از عالی‌ترین مقام سیاسی کشور حتی در استثنایی‌ترین شرایط شکایت کرد و نه تنها با برخورد قهری مواجه نشد بلکه باید جبران خسارت بکنند

چهارم: این برخورد در مبانی تاریخی شیعه نیز رایج است! امام علی(ع) در زمان خلافت، زره‌ خودشان را گم می‌کنند و دست فردی آن را می‌بینند؛ شکایت به دادگاه می‌برند ولی چون شاهد نداشتند، خلیفه بلاد مسلمین در دادگاه شکست خورده و نمی‌توانند زره خودشان را پس بگیرند!
سیره علوی اینگونه است.