Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaTRFanfic #ไมกี้ทาเค

20 สิงหาคม คือวันเกิดของซาโนะ มันจิโร่

ไมกี้ตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยสีหน้าง่วงหงาวหาวนอน เขาได้กลิ่นหอมๆลอยมาตามลม ฝ่าเท้าหนาก้าวเดินตามกลิ่นหอมน่ากินไปจนถึงห้องครัว

"เอมะ วันนี้มีอะไรกิ--"

ปัง ปัง!

"สุขสันต์วันเกิดนะไมกี้!!"

เสียงพลุกระดาษดังขึ้นทัน

https://twitter.com/Lumina_Luceat/status/1428389574208720905

ทีที่ไมกี้เข้ามาในห้อง คนผมสีอ่อนมองดูอย่างงงๆก่อนจะขยี้ยาอีกรอบหนึ่ง

"วันเกิด? วันนี้เหรอ?"

"ก็ใช่นะสิ! อย่าบอกนะว่าลืม"

เอมะในชุดผ้ากันเปื้อนท้าวสะเอวพร้อมพองแก้ม ไมกี้เงยหน้าขึ้นไปมองปฏิทิน วันนี้วันที่20สิงหาคมจริงด้วย เขาหันมามองที่โต๊ะและสลับน้องสาวด้วยรอยยิ้มกว้าง

"แล้วเค้กพี่ล่ะเอมะ!"

"ไว้รอฉลองตอนเย็นกับพวกดราเค่นสิ! ตอนเช้าเอาแค่นี้ไปก่อน"

ไมกี้หัวเราะเบาๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ปู่เองก็มานั่งข้างๆและอวยพรวันเกิดให้ เขายกยิ้มกว้าง ดวงตาสีดำสนิทแอบเหลือบไปมองตรงที่นั่งของพี่ชายที่ว่างเปล่า ถ้าหากชินอิจิโร่ยังอยู่จะเป็นยังไงนะ

แต่เอาเถอะ ไมกี้จัดการทานข้าวก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ชายหนุ่มขึ้นบนบั๊บคู่ใจแล่นไปตามท้องถนน

ปีนี้ก็เป็นวันเกิดเหมือนทุกที เขาและเพื่อนๆต่างก็ไปฉลองวันเกิดที่ร้านอาหาร มีให้ของขวัญเหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา ตะลอนบนมอเจอรไซค์ออกไปเที่ยวให้ทั่ว

"นี่เคนจิน ไปหาทาเคมิจจิกัน!"

"วันนี้หมอนั้นบอกไม่สะดวกนะ"

"เอ๊ะ! จริงดิ"

"ใช่ ฉันโทรไปถามทาเคมิจจิแล้ว หมอนั้นบอกวันนี้ไปทำธุระกับครอบครัวน่ะ"

มิทสึยะสมทบ เมื่อเช้าเขาโทรชวนทาเคมิจจิมาฉลองวันเกิดแล้วแต่เพื่อนใหม่ผมทองบอกติดธุระไปข้างนอกกับครอบครัว ไมกี้ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าบี้อย่างเสียดาย

"ว๊าา แย่จัง"

ทั้งๆที่เขาอยากให้เพื่อนใหม่มาฉลองงานวันเกิดด้วยกันแท้ๆ แต่เอาเถอะ อีกฝ่ายมีธุรพนี่นา จะไปทำตัวรุ่นร่ามก้าวก่ายมากไปก้ไม่ได้

วันเกิดปีนี้ก้เหทือนวันเกิดปีก่อนๆ พวกเขาไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็ก ไปกระทืบพวกนักเลงที่มาหาเรื่องแก้เบื่อ เมื่อเที่ยวเล่นจนเหนื่อยล้าก้กลับไปที่บ้าน

เอมะและคุณปู่ก็จะรออยู่ที่บ้านพร้อมกับงานปาร์ตี้ อาหารที่โปรดปราน บรรดาไทยากิและเค้กก็จะวางเรียงรายเต็มโต๊ะ บรรยากาศของงานเลี้ยงฟุ้งไปทั่ว ไมกี้ฉีกยิ้มกว้างพร้อมเฉลิมฉลองวันพิเศษอย่างสนุกสนาน

ไมกี้มองภาพงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของตัวเองด้วยรอยยิ้ม จะกี่ปีผ่านไปมันก็ยังคงมีบรรยากาศ

ที่เต็มไปด้วยความสุขเหมือนเกือบทุกครั้ง

เพราะในครั้งนี้ไม่มีชินอิจิโร่ ไม่มีพี่ชายที่แก่กว่าสิบปีเพียงคนเดียวของเขา

ถึงจะทำใจเรื่องการสูญเสียได้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่มองไปในบ้านมันก็ยังคงมีภาพ เสียง กลิ่นอายของชินอิจิโร่ยามที่ยังมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้เต็มไปหมด

ถึงจะทำใจได้ แต่ยังไงก็ไม่สามารถลืมได้อยู่ดี

ถ้าชินอิจิโร่ยังอยู่จะทำหน้ายังไงนะ หมอนั้นคงนั่งยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าพร้อมถือกล้องอักวิดีโอไส้ ไม่ก็คงมีศึกแย่งชิงขนมเค้กกับเขาเป็นแน่ แค่คิดๆไมกี้ก้อดยิ้มออกมาไม่ได้

แต่มันก็เป็นได้แค่ 'ถ้า' เท่านั้น เพราะชินอิจิโร่ไม่อยู่แล้วนี่นา

ไมกี้เคยชอบวันเกิดตัวเอง ตอนนี้ก็ยังชอบ แต่ไม่ชอบเท่าเมื่อก่อนที่มีพี่ชายตัวสูงคนนั้นแล้ว

แต่ถ้าจะให้ไมกี้ทำหน้าเศร้าคิดถึงคนที่เสียไปแล้วในวันเกิด คนที่อุตส่าจัดปาร์ตี้อย่างเอมะกับปู่คงเศร้าแน่ เพราะงั้นมันจิโร่จึงยิ้มให้กว้าง

แต่ก็เสียดายนิดหน่อยที่ทาเคมิจจิไม่ได้มางานเลี้ยง

ด้วย ทั้งๆที่ถูกอกถูกใจเพื่อนผมทองคนนั้นมากแท้ๆ

ครั้งแรกที่เจอทาเคมิจจิไมกี้ก้เห็นภาพของชินอิจิโร่ซ้อนทับขึ้นมา หมอนั้นเหมือนพี่ชายมาก เพราะงั้นในอกลึกๆเขาเลยคาดหวังให้เพื่อนใหม่คนนั้นมางานด้วย

หลังจากนั้นงานเลี้ยงก็จบลง เคนจินและคนอื่นๆช่วยกันเก็บกวาดสถานที่และแยกย้ายกลับบ้าน

ไมกี้มองเพื่อนๆที่ถยอยกลับไป เขาเองก็น่าจะเตรียมตัวไปได้แล้ว

ปี๊บๆ

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ไมกี้หยิบมือถือขึ้นมาก็เห็นข้อความจากทาเคมิจจิ

ทาเคมิจจิ :: ไมกี้คุงว่างไหมครับ?

เขากดข้อความตอบกลับอีกฝ่ายไป

ไมกี้ :: ว่างสิ

ทาเคมิจจิ :: ผมไปหาได้ไหมครับ มีของขวัญจะให้น่ะ

พออ่านข้อความนี้เขาก็ตาวาว มีของขวัญจะให้ ชายหนุ่มผมทองหลุดยิ้มกว้างออกมาทันที

ไมกี้ :: งั้นเดี๋ยวฉันไปหาที่บ้านนะทาเคมิจจิ!!

เร็วเท่าความคิดไมกี้ก็ซ้อนท้ายบั๊บคู่ใจแล่นทะยานออกไปในยามค่ำคืน ไม่นานนักก็ถึงบ้านของฮานากาคิทันทีโดยที่เจ้าของบ้านได้แต่ยืนมองอย่างตกใจ มาเร็วไปไหน!

"ฮาย ทาเคมิจจิ!!"

"ไมกี้คุงมาเร็วไปไหมครับเนี่ย!"

"อื้อ ไม่หรอก แล้วของขวัญของฉันคืออะไรหรอ"

ไมกี้เดินเข้าไปหาทาเคมิจจิด้วยรอยยิ้ม เพื่อนผมทองหัวเราะก่อนจะหยิบถุงกระดาษขนาดเล็กที่มีริบบิ้นติดไว้ยื่นให้พร้อมเกาแก้ม

"สุขสันต์วันเกิดนะครับไมกี้คุง เป็นของเล็กๆน้อยๆไม่มากเท่าไร"

"แค่ทาเคมิจจิให้ฉันก็ชอบหมดแล้ว"

"แฮะๆ ขอโทษที่วันนี้ไม่ได้ไปงานวันเกิดนะครับ"

"ไม่เป็นไรๆ ก็ทาเคมิจจิติดธุระนี่"

ไมกี้รับถุงกระดาษมาก่อนจะเอื้อมเข้าไปหยิบของข้างใน ของที่อยู่ข้างในเป็นกำไลที่ทำจากด้ายสีแดงถักกันอย่างสวยงามอยู่สองอัน

"กำไล?"

"ความจริงเป็นกำไลข้อเท้าครับ+

คราวก่อนผมเห็นไมกี้คุงใส่กำไลข้อเท้าด้วย เลยคิดว่าน่าจะเหมาะนะครับ"

ทาเคมิจจิตอบอ้อมแอ้ม วันนี้ตอนไปทำธุระเขาบังเอิญเจอเจ้ากำไลนี้ที่ร้านขายของแถวๆนั้น ตอนเห็นครั้งแรกเขาก็นึกถึงไมกี้คุงอีกทั้งวันนี้วันเกิดอีกฝ่ายด้วยเขาเลยตัดสินใจซื้อกำไลอันนี้เป็นของขวัญทันที ที่เพิ่งจะมาซื้อ

เอาวันนี้ก็เพราะทาเคมิจจิก็เพิ่งรู้เมื่อเช้าเหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันเกิดของไมกี้ คนผมทองของกำไลข้อเท้าก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

"ขอบใจนะทาเคมิจจิ! ฉันชอบมากเลย"

"อื้อ ยินดีครับ"

ได้เห็นรอยยิ้มของไมกี้ก็ทำให้ทาเคมิจจิอดดีใจไปด้วยไม่ได้ ดวงตาสีดำสนิทหยิบกำไลขึ้นมามองพินิจพิเคราะห์

"ทาเคมิจจิยื่นมือมาหน่อยสิ"

"ได้สิครับ?"

เขายื่นมือขวาไปให้ ไมกี้หยิบกำไลสีแดงขึ้นมาผูกที่ข้อมือทาเคมิจจิ ส่วนกำไลอีกอันเขาก็ก้มลงไปใส่ที่เท้าท่ามกลางความงุนงงของคนผมทอง

"นี่ไง เท่านี้ก็คู่กันแล้ว!"

กำไลข้อมือของทาเคมิจจิและกำไลข้อเท้าของเขา เหมือนของคู่กันเลยนะ

"อื้อ เหมาะมากเลย อย่าลืมใส่ออกมาข้างนอกน่ะ!"

"เดี๋ยวสิครับ อันนี้มันของขวัญที่ผมให้ไมกี้คุงนะครับ"

"อื้อ แล้วฉันก็ให้ทาเคมิจจิต่อไง จะได้เป็นคู่กัน!"

พอเห็นรอยยิ้มนั้นทาเคมิจจิก็ไม่รู้จะพูดยังไง สุดท้ายคนผมทองก้ถอนหายใจปนหัวเราะออกมา เขายกแขนขวาขึ้ามา

"ขอบคุณนะครับ"

"ห้ามลืมใส่ออกมาเด็ดจาดเลยนะ"

"ไม่ลืมแน่นอนครับ!"

ทาเคมิจจิหัวเราะ ก่อนที่ไมกี้จะขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะเอมะโทรมาตามแล้ว เขาขึ้นขี่บนบั๊บก่อนจะวิ่งไปตามท้องถนน แสงไฟหลากสีส่องสว่างเต็มสองข้างทางเลย

ระหว่างที่กลับบ้านไมกี้ก็นึกอะไรบางอย่างออก กำไลข้อมือและข้อเท้าสีแดงของพวกเขา

ทั้งสองกันที่เข้าคู่กัน มันเหมือนด้ายแดงเลย

"ด้ายแดงที่เชื่อมติดพวกเราไว้สินะ"

ไมกี้หัวเราะออกมากับความคิดนั้น ภายในอกรู้สึกฟูฟ่องอย่างน่าประหลาดตอนได้รับของขวัญและรอยยิ้มจากทาเคมิจจิ

ถึงจะเป็นของขวัญที่เจ้าตัวบอกว่าเล็กๆน้อยๆ แต่เขากลับมีความสุขมาก

ขอบคุณนะทาเคมิจจิ

@threadreaderapp unroll plz