ส่วนใหญ่มีแต่คนแต่งทาเคสูบบุหรี่ ทำไมไม่มีไมกี้สูบบุหรี่บ้าง👀✨ #ไมกี้ทาเค #LuminaTRFanfic
ชินอิจิโร่เป็นคนติดบุหรี่เพราะงั้นแล้วไม่แปลกที่ห้องของพี่ชายคนนี้จึงมีบุหรี่ซุกซ่อนอยู่
ไมกี้มองห่อบุหรี่ที่ซ่อนอยู่ในห้องด้วยสายตาเบื่อหน่าย นี่พี่ของเขาสูบบุหรี่หรือกินเข้าไปกันเนี่ย
ชินอิจิโร่เป็นคนติดบุหรี่เพราะงั้นแล้วไม่แปลกที่ห้องของพี่ชายคนนี้จึงมีบุหรี่ซุกซ่อนอยู่
ไมกี้มองห่อบุหรี่ที่ซ่อนอยู่ในห้องด้วยสายตาเบื่อหน่าย นี่พี่ของเขาสูบบุหรี่หรือกินเข้าไปกันเนี่ย
เก็บเท่าไรก็ไม่หมดสักที แต่เดิมทีแล้วจะซ่อนซองบุหรี่ไว้ทั่งห้องทำไม
ไม่สิ ชินอิจิโร่น่าจะวางทิ้งเรี่ยราดแล้วหาไม่เจอเลยซื้อห่อใหม่แน่ๆ เขาหัวเราะก่อนจะเก็บห่อบุหรี่เข้าไปฝนกระเป๋าตั้งใจจะเอาไปทิ้ง
"เฮ้ยไมกี้ เจอของหรือยัง จะถึงเวลาประชุมกันแล้วนะ"
"เจอแล้วเคนจิน กำลังไปหน่า!!"
ไม่สิ ชินอิจิโร่น่าจะวางทิ้งเรี่ยราดแล้วหาไม่เจอเลยซื้อห่อใหม่แน่ๆ เขาหัวเราะก่อนจะเก็บห่อบุหรี่เข้าไปฝนกระเป๋าตั้งใจจะเอาไปทิ้ง
"เฮ้ยไมกี้ เจอของหรือยัง จะถึงเวลาประชุมกันแล้วนะ"
"เจอแล้วเคนจิน กำลังไปหน่า!!"
ไมกี้เดินออกจากห้อง คร่อมบั๊บคู่ใจและโลดแล่นออกไปยังถนนยามค่ำคืน แสงไฟมากมายข้างทางส่องประกายงดงาม พวกเขาทั้งคู่ใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะมาถึงจุดหมาย
หัวหน้าแก๊งโตมันเดินขึ้นบันไดหินไปยังศาลเจ้าด้านบน สมาชิกมากมายยืนรอผู้เป็นหัวหน้าอย่างเป็นระเบียบ และการประชุมของแก๊งก็ได้เริ่มขึ้น
หัวหน้าแก๊งโตมันเดินขึ้นบันไดหินไปยังศาลเจ้าด้านบน สมาชิกมากมายยืนรอผู้เป็นหัวหน้าอย่างเป็นระเบียบ และการประชุมของแก๊งก็ได้เริ่มขึ้น
ดวงตาสีดำสนิทกวาดสายตาไปยังสมาชิกที่ยืนเรียงรายโดยที่ยังพูดหัวข้อในการรวมตัวครั้งนี้อย่างสงบนิ่ง พอลองนึกดีๆแล้วแทบจะไม่มีสมาชิกคนในไหนโตมันสูบบุหรี่เลย ยิ่งพวกเพื่อนๆของเขาไม่มีคนไหนสูบหรือดื่มเหล้าเมายาเลย ที่เคยเห็นนักเลงสูบบุหรี่ล่าสุดก็คงเป็นไอ้เจ้าฮันมะจากบารุฮาระละมั้ง
เขาไม่ค่อยเข้าใจจริงๆว่าเจ้าบุหรี่นี่มันดีตรงไหนทำไมพี่ชายถึงได้ชอบอกชอบใจขนาดนี้ ไวเท่าความคิดเมื่อการประชุมจบลงไมกี้ก้ปลีกตัวออกไปหาที่เงียบๆคนเดียว
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบที่ปากก่อนที่ตัวเองจะนึกได้ว่าไม่มีไฟแช็คนี่นา...
ไม่มีไฟแช็คแล้วจะสูบบุหรี่ได้ยังไง เขาหัวเราะออกมา
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบที่ปากก่อนที่ตัวเองจะนึกได้ว่าไม่มีไฟแช็คนี่นา...
ไม่มีไฟแช็คแล้วจะสูบบุหรี่ได้ยังไง เขาหัวเราะออกมา
บางทีผีพี่ชายอาจจะพยายามกั้นไม่ให้ตัวเขาได้ลองสูบบุหรี่ก็เป็นไปได้ แต่เหมือนว่าผีตนนี้อิทธิฤทธิ์อาจจะไม่ดีเสียเท่าไรเพราะพอก้มลงไปมองที่ข้างเท้ากลับมีไฟแช็คหล่นอยู่ตรงนั้น
แก๊ก
เปลวไฟสีสวยถูกจุดขึ้นมาที่ปลายก้านบุหรี่ เขาสูบควันเข้าไปเต็มปอดพร้อมสำลักออกมา ไมกี้ไอค่อกแค่ก
แก๊ก
เปลวไฟสีสวยถูกจุดขึ้นมาที่ปลายก้านบุหรี่ เขาสูบควันเข้าไปเต็มปอดพร้อมสำลักออกมา ไมกี้ไอค่อกแค่ก
ออกมาจนน้ำตาซึม ให้ตายสิหายใจหายคอแทบไม่ทัน รสชาติขมมันแผ่กระจายทั่วปากไปถึงลำคอ
ขมชะมัด ทำไมชินอิจิโร่ถึงทนสูบอะไรขมๆแบบนี้กันนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
ไมกี้ตั้งใจจะดับบุหรี่ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หยิบเจ้าสารก่อมะเร็งปอดขึ้นมาสูบอีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้สูบเข้ามาในปอดอย่างเชื่องช้า
ขมชะมัด ทำไมชินอิจิโร่ถึงทนสูบอะไรขมๆแบบนี้กันนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
ไมกี้ตั้งใจจะดับบุหรี่ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หยิบเจ้าสารก่อมะเร็งปอดขึ้นมาสูบอีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้สูบเข้ามาในปอดอย่างเชื่องช้า
รสชาติขมปร่าของนิโคตินไม่ได้แย่น้อยลง มันยังคงห่วยแตกเหมือนเดิม
ครั้งที่สามก็ยังขมเหมือนเดิม แต่ไม่สำลักแล้ว
ครั้งที่ห้า เริ่มชินกับรสชาติแล้ว แต่ก็ยังขมที่คออยู่
ครั้งที่เจ็ด เริ่มไม่สนใจรสขมของมันแล้ว
ครั้งที่สิบ ซาโนะ มันจิโร่คิดว่าตัวเองได้เสพติดบุหรี่แบบเป็นทางการแล้ว
ครั้งที่สามก็ยังขมเหมือนเดิม แต่ไม่สำลักแล้ว
ครั้งที่ห้า เริ่มชินกับรสชาติแล้ว แต่ก็ยังขมที่คออยู่
ครั้งที่เจ็ด เริ่มไม่สนใจรสขมของมันแล้ว
ครั้งที่สิบ ซาโนะ มันจิโร่คิดว่าตัวเองได้เสพติดบุหรี่แบบเป็นทางการแล้ว
รู้ตัวอีกทีบุหรี่ก็เป็นหนึ่งในของติดตัวไมกี้ที่จะต้องมีติดกระเป๋าเสียแล้ว ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยเข้าใจเลยแท้ๆว่าเจ้าแท่งนิโคตินนี้มีดีตรงไหนเลย ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองสุดๆ
ถึงจะบอกว่าติดบุหรี่ แต่เหล่าเพื่อนๆในโตมันไม่มีใครรู้เรื่องที่ไมกี้สูบบุหรี่แม้แต่นิด ขนาดเอมะยังไม่รู้เลย
ถึงจะบอกว่าติดบุหรี่ แต่เหล่าเพื่อนๆในโตมันไม่มีใครรู้เรื่องที่ไมกี้สูบบุหรี่แม้แต่นิด ขนาดเอมะยังไม่รู้เลย
คิดว่าจะปิดมิดแล้วแท้ๆ แต่กลับโดนจับได้เสียอย่างนั้น แถมยังคาหนังคาเขาเลย
"ไมกี้คุง"
"..."
คนผมทองทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งๆ ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากริมฝีปากทั้งคู่ ปลายบุหรี่ยังคงเผาไหม้อย่างเชื่องช้า
"...เพิ่งรู้นะครับว่าไมกี้คุงสูบบุหรี่ด้วย"
"อ่า นานๆทีสูบน่ะทาเคมิจจิ"
"ไมกี้คุง"
"..."
คนผมทองทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งๆ ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากริมฝีปากทั้งคู่ ปลายบุหรี่ยังคงเผาไหม้อย่างเชื่องช้า
"...เพิ่งรู้นะครับว่าไมกี้คุงสูบบุหรี่ด้วย"
"อ่า นานๆทีสูบน่ะทาเคมิจจิ"
"งั้นหรอครับ"
ทาเคมิจจิหัวเราะเบาๆ คนผมทองเดินมายืนข้างๆหลังพิงกำแพง อีกฝ่ายแค่มายืนเงียบๆเท่านั้น
"ไม่ถามหน่อยหรอ"
"เรื่องอะไรหรอครับ?"
"ก็เรื่องที่ฉันกำลังทำไง" ไมกี้พูดพร้อมชูม้วนนิโคตินมนมือขึ้นมา
"แบบเริ่มสูบเมื่อไร สูบนานรึยังอะไรงี้?"
"แล้วตอนนี้ไมกี้คุงอยากตอบไหม?"
ทาเคมิจจิหัวเราะเบาๆ คนผมทองเดินมายืนข้างๆหลังพิงกำแพง อีกฝ่ายแค่มายืนเงียบๆเท่านั้น
"ไม่ถามหน่อยหรอ"
"เรื่องอะไรหรอครับ?"
"ก็เรื่องที่ฉันกำลังทำไง" ไมกี้พูดพร้อมชูม้วนนิโคตินมนมือขึ้นมา
"แบบเริ่มสูบเมื่อไร สูบนานรึยังอะไรงี้?"
"แล้วตอนนี้ไมกี้คุงอยากตอบไหม?"
"ก็ไม่..."
"งั้นผมก็ไม่ถามน่ะถูกแล้ว"
ทาเคมิจจิหัวเราะเบาๆ คนผมทองยืนอย่างนิ่งเงียบ แม้ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาแต่มันกลับทำให้ไมกี้รู้สึกอบอุ่น ผ่อนคลายแบบน่าประหลาดใจ
ในบางเวลาคำปลอบหรือการพูดคุยไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ บางทีเราอาจจะแค่ต้องการคนมานั่งเคียงข้างเท่านั้นเอง
"งั้นผมก็ไม่ถามน่ะถูกแล้ว"
ทาเคมิจจิหัวเราะเบาๆ คนผมทองยืนอย่างนิ่งเงียบ แม้ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาแต่มันกลับทำให้ไมกี้รู้สึกอบอุ่น ผ่อนคลายแบบน่าประหลาดใจ
ในบางเวลาคำปลอบหรือการพูดคุยไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ บางทีเราอาจจะแค่ต้องการคนมานั่งเคียงข้างเท่านั้นเอง
"...พี่ชายของฉัน ชอบสูบบุหรี่น่ะ"
"ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจเลยว่าจะสูบไอ้ของเหม็นๆนี้เข้าปอดทำไม ทั้งที่รู้ว่าไม่ดีต่อสุขภาพแต่ก็ยังสูบ"
"ไม่เห็นเข้าใจเลย"
"แล้วตอนนี้ละครับไมกี้? เข้าใจความคิดคุณพี่ชายบ้างไหม"
"ก็ไม่ ไม่เข้าใจอยู่ดี"
"ทั้งๆที่ถึงไม่เข้าใจ แต่ก็หยุดสูบไม่ได้เลย"
"ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจเลยว่าจะสูบไอ้ของเหม็นๆนี้เข้าปอดทำไม ทั้งที่รู้ว่าไม่ดีต่อสุขภาพแต่ก็ยังสูบ"
"ไม่เห็นเข้าใจเลย"
"แล้วตอนนี้ละครับไมกี้? เข้าใจความคิดคุณพี่ชายบ้างไหม"
"ก็ไม่ ไม่เข้าใจอยู่ดี"
"ทั้งๆที่ถึงไม่เข้าใจ แต่ก็หยุดสูบไม่ได้เลย"
"นั้นสินะ ฮะๆ ผมเห็นด้วย"
"ทั้งๆที่รู้ว่าแย่ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ไม่มีความคิดที่จะหยุด"
"แต่บางทีอาจจะเพราะรู้ว่าแย่ เลยไม่หยุดสูบก็ได้"
"รสชาติของความเป็นผู้ใหญ่ มันขมแบบนั้นนี่"
ใบหน้าอ่อนเยาว์จ้องมองไปยังท้องฟ้ายามราตรี ดวงดาวส่องประกายพรายระยิบอยู่ภายในดวงตาคู่งาม
"ทั้งๆที่รู้ว่าแย่ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ไม่มีความคิดที่จะหยุด"
"แต่บางทีอาจจะเพราะรู้ว่าแย่ เลยไม่หยุดสูบก็ได้"
"รสชาติของความเป็นผู้ใหญ่ มันขมแบบนั้นนี่"
ใบหน้าอ่อนเยาว์จ้องมองไปยังท้องฟ้ายามราตรี ดวงดาวส่องประกายพรายระยิบอยู่ภายในดวงตาคู่งาม
ไมกี้ตาค้าง เขาไม่เคยเห็นด้านนี้ของทาเคมิจจิมาก่อน มันแปลกใหม่และช่างดูน่าดึงดูดมาก
"ขอสูบด้วยได้ไหมไมกี้คุง"
"นายสูบเป็นด้วยหรอ?"
"เป็นสิ ฉันนานๆทีสูบน่ะ อย่าไปบอกจิฟุยุนะไม่งั้นโดนเอ็ดตาย"
"ฮะๆ โอเค"
ไมกี้ยื่นบุหรี่ให้ทาเคมิจจิ อีกฝ่ายก้รับมาถืออย่างชำนาญ มือก็ควานหาไฟแช็ค
"ขอสูบด้วยได้ไหมไมกี้คุง"
"นายสูบเป็นด้วยหรอ?"
"เป็นสิ ฉันนานๆทีสูบน่ะ อย่าไปบอกจิฟุยุนะไม่งั้นโดนเอ็ดตาย"
"ฮะๆ โอเค"
ไมกี้ยื่นบุหรี่ให้ทาเคมิจจิ อีกฝ่ายก้รับมาถืออย่างชำนาญ มือก็ควานหาไฟแช็ค
"ยืมไหม"
"รบกวนแล้ว ขอยืมไมกี้คุงหน่อยนะครับ"
"โอเค"
ไมกี้ยกยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ โน้มใบหน้าไปจรดม้วนนิโคตินทั้งสองจนแนบชิด เปลวเพลิงริบหรี่จากก้านบุหรี่ที่กำลังเผาไหม้ถูกส่งต่อไปอีกม้วน ประกายไฟเรืองรองสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีดำราวกับรัตติกาลและดวงตาสีฟ้าราวกับท้องนภา
"รบกวนแล้ว ขอยืมไมกี้คุงหน่อยนะครับ"
"โอเค"
ไมกี้ยกยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ โน้มใบหน้าไปจรดม้วนนิโคตินทั้งสองจนแนบชิด เปลวเพลิงริบหรี่จากก้านบุหรี่ที่กำลังเผาไหม้ถูกส่งต่อไปอีกม้วน ประกายไฟเรืองรองสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีดำราวกับรัตติกาลและดวงตาสีฟ้าราวกับท้องนภา
ควันไฟลอยละล่องอยู่ในอากาศ คนผมทองอ่อนผละตัวออกไปเมื่อก้านบุหรี่ถูกจุดติดขึ้น
"ขอบคุณนะครับไมกี้คุง"
ทาเคมิจจิยกยิ้มไม่ได้แปลกอกแปลกใจอะไร เด็กหนุ่มสูดลมหายฝจไปเต็มปอดพร้อมพ่นลมควันออกมา
ท่ามกลางรัตติกาลที่เงียบสงบ มีเพียงแค่แสงจากดวงดาวพราวระยับและเปลวไฟเรืองรองจากก้านบุหรี่
"ขอบคุณนะครับไมกี้คุง"
ทาเคมิจจิยกยิ้มไม่ได้แปลกอกแปลกใจอะไร เด็กหนุ่มสูดลมหายฝจไปเต็มปอดพร้อมพ่นลมควันออกมา
ท่ามกลางรัตติกาลที่เงียบสงบ มีเพียงแค่แสงจากดวงดาวพราวระยับและเปลวไฟเรืองรองจากก้านบุหรี่
บุหรี่ในคืนนั้นกลับรสชาติแปลกกว่าที่เคย ทั้งขมแต่ก็หวานไปในเวลาเดียวกัน
นี้คือรสชาติของผู้ใหญ่สินะ
----
ก้แค่อยากแต่งในไมกี้สูบบุหรี่ค่ะ บุหรี่ก้เหมือนกับเส้นแบ่งระหว่างความเป็นเด็กและความเป็นผู้ใหญ่ ที่ไมกี้สูบตอนแรกก็ยังไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่มันดียังไง แต่ก็ยังสูบต่อไป
นี้คือรสชาติของผู้ใหญ่สินะ
----
ก้แค่อยากแต่งในไมกี้สูบบุหรี่ค่ะ บุหรี่ก้เหมือนกับเส้นแบ่งระหว่างความเป็นเด็กและความเป็นผู้ใหญ่ ที่ไมกี้สูบตอนแรกก็ยังไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่มันดียังไง แต่ก็ยังสูบต่อไป
เอาจริงๆแล้วฟิคนี้ก็เหมือนสื่อว่าไมกี้ถูกผลักให้เป็นผู้ใหญ่โดยจำเป็น การสูญเสียแต่ละครั้งก้ทำให้ตัวไมกี้ต้องก้าวข้ามไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่โดยที่ยังไม่ได้ใช้วัยเด็กให้คุ้มค่า
ทาเคมิจจิคือผู้ใหญ่โดยจำเป็น จึงชินชากับบุหรี่และเหทือนดข้าใจสัจธรรมมากกว่า หฃักๆก้ประมาณนี้ค่ะ แฮะๆ
ทาเคมิจจิคือผู้ใหญ่โดยจำเป็น จึงชินชากับบุหรี่และเหทือนดข้าใจสัจธรรมมากกว่า หฃักๆก้ประมาณนี้ค่ะ แฮะๆ
@threadreaderapp unroll plz
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
