Thread by @Lumina_Luceat

Day 2 : Flowers💐🌸 #ไฮทานิทาเค #LuminaTRFanfic #7dayalltake

ช่วงนี้ทาเคมิจิกำลังเจอเรื่องแปลกๆ

ทุกวันๆตอน8โมงเช้าตอนที่กำลังจะไปจะไปเปิดร้าน มันก็จะมีช่อดอกไม้สองช่อพร้อมโพสอิทวางไว้ที่หน้าร้านของเขาตลอด

มันอาจจะฟังดูไม่ได้แปลกประหลาด แต่ว่านะร้านของเขาเป็นร้านดอกไม้นะสิ

คนแบบไหนเอาดอกไม้มาวางไว้ที่หน้าร้านดอกไม้กัน ไม่ว่าขบคิดเท่าไรทาเคมิจิก็ไม่สามารถเข้าใจได้เลย เขาก้มลงไปหยิบช่อดอกไม้ทั้งสองขึ้นมา มือเอื้อมไปหยิบโพสอิทขึ้นมาอ่านข้อความบนนั้น

Have a nice day Mr. Flower🌸
From H.

เขาอมยิ้มออกมาพร้อมเก็บโพสอิทลงกระเป๋ากางเกง มือเอื้อมไปไขกุญแจ

ดันประตูเข้าไปเพื่อเตรียมตัวเปิดร้าน

ร้านดอกไม้ของเขานั้นชื่อ Flower Fence

ทาเคมิจิรู้ว่าเป็นชื่อที่มักง่ายจนน่าหน่ายใจแต่ก็ตั้งไปแล้วนี่! เขาเปิดร้านนี้ทันทีหลังจากเรียนจบมหาลัย มันเป็นการทำธุรกิจครั้งแรกของเขา แน่นอนว่าในตอนแรกมันทุลักทุเล แต่ยังดีที่ฮานากาคิมีเพื่อนแสนดีที่

คอยช่วยเหลือในยามยาก ประคับประครองร้านดอกไม้เล็กๆนี้ให้อยู่ได้ตลอดรอดฝั่ง

จนตอนนี้ทาเคมิจิก็ปาไปยี่สิบหกปี ร้านดอกไม้เล็กๆนี้ก็เติบโตมาจนพอเลี้ยงชีพได้ ครอบครัวตอนแรกที่ค้านหัวชนฝาว่าร้านนี้มันไม่พอที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวเป็นอาชีพได้ก็เริ่มที่จะยอมรับขึ้นมาบ้างแล้ว

งานหลักๆของเขาในตอนนี้คือจัดช่อดอกไม้ในงานอีเว้นและพวกงานแต่งงาน ถึงหน้าจะไม่ให้แต่ทาเคมิจิจัดดอกไม้กว่าที่เห็นภายนอกมาก ไม่งั้นเขาคงไม่มีคิวงานมาแบบไม่ขาดสายหรอก เขาพอใจและชอบอาชีพนี้ในตอนนี้ของตัวเองมาก มันทำแล้วมีความสุขมากกว่าอาาชีพก่อนๆที่เคยไปทำงานมาก่อน

แต่กลับมาเรื่องเจ้าดอกไม้ปริศนาทั้งสองช่อก่อน ดอกไม้พวกนี้เริ่มมีคนมาวางเมื่อราวๆสามสี่เดือนก่อน ตอนแรกเขาก็งุนงงไม่เข้าใจว่าใครมาวาง คิดว่าคงมีคนทำร่วงไว้มากกว่าเลยไม่ใส่ใจ

แต่นานวันเข้าดอกไม้พวกนั้นก็มาวางที่หน้าร้านแบบไม่ขาดสาย เรียกได้ว่ามาตลอดทุกอาทิตย์ มาแบบวันเว้นวัน

ตอนแรกทาเคมิจิคือกลัวสุดขีด เคยคิดว่ามีคนมาตายหน้าร้านแต่ตัวเองไม่รู้จึงมีคนเอาดอกไม้มาวางไว้ด้วยซ้ำ

แต่ว่าวันหนึ่งก็มีโพสอิทติดที่ตัวช่อดอกไม้ไว้ ข้อความข้างในไม่ได้เขียนอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นข้อความแนวให้กำลังใจ ขอให้ขายได้ดีมีวันที่ดีอะไรทำนองนี้ ทาเคมิจิจึงเลิกหายกลัวไปเอง

และมันก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เขาจะเฝ้ารอดูว่าวันนี้จะมีดอกไม้อะไรมีข้อความแบบไหนเขียนไว้

"เอาจริงๆนะทาเคมิจจิ ทำไมนายถึงยังไม่กลัวหัวหดอีกเนี่ย"

"หมายถึงอะไรหรอจิฟุยุ"

"ฉันหมายถึงไอ้ดอกไม้ที่มีคนวางไว้หน้าร้านนายทุกวันไง! ถ้าเป็นนายปกติคงกลัวขี้หดตดหายไปแล้ว"

"เปรียบเทียบน่าเกลียดมากจิฟุยุ"

"ก็มันจริงนี่ ปกตินายขี้กลัวจะตายไป"

จิฟุยุเท้าคางที่เคาน์เตอร์ในร้านดอกไม้โดยที่ตัวเจ้าของร้านกำลังจัดช่อดอกไม้อย่างขะมักเขม่นอยู่

"ก็มันไม่ได้น่ากลัวนี่นา"

"ถามจริง ใครที่ไหนก็ไม่รู้เอาดอกไม้มาวางไว้ที่หน้าร้านนายทุกวันเนี่ยนะไม่น่ากลัว?"

"แถมข้อความบนโพสอิทก็มีแค่From H เนี่ยนะ ดูยังไงก็น่าสงสัยชัดๆ"

"เขาแค่อาจจะขี้อายก็ได้"

"หรือไม่เขาก็เป็นสโตรกเกอร์นาย"

"จิฟุยุนายมองโลกในแง่ร้ายไปแล้วนะ"

"นายมองโลกในแง่ดีเกินไปต่างหากทาเคมิจจิ!"

ชายหนุ่มทรงอันเดอร์คัทได้แต่นวดขมับไปมาอย่างจนปัญญา ก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ออกจะ

ใสซื่อจนซื่อบื้อแต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

"แล้วนายไม่สงสัยบ้างหรอว่าคนคนนั้นเป็นใคร"

เพื่อนสมัยเด็กคาคุโจถามออกมา

"สงสัยสิ แต่ว่าถ้าทางนั้นยังไม่กล้าออกมาหน้ามาเองฉันคงทำอะไรไม่ได้หรอก"

ทาเคมิจิพูดพร้อมผูกริบบิ้นที่ช่อดอกไม้

"ฉันจะรอจนกว่าคนขี้อายเอาดอกไม้มายื่นให้ฉันกับตัวนะ"

...

"หมอนั้นว่างั้นแหละ แล้วพวกนายคิดจะทำยังไงล่ะ พ่อ-คน-ขี้-อาย"

คาคุโจถามปนขำออกมา พ่อคนขี้อายทั้งสองที่ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากเพื่อนร่วมงานก็เส้นเลือดปูด

"อย่ามาขำสิคาคุโจ!"

"ช่วยไม่ได้ ฮึๆๆ ก็มันน่าขำสุดๆนี่!"

"ฉันเห็นด้วยกับคาคุโจ" โคโค่ถึงกับกลั้นขำไม่อยู่

"พวกนายนี้มัน!!!"

ไฮทานิ รินโดกำหมัดกัดฟันกรอด อยากจะพุ่งไปต่อยหน้าเพื่อนร่วมงาน เขาสะบัดหัวหันมาหาพี่ชายที่นั่งข้างๆ

"พี่ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างรึไง!'

"น่า ใจเย็นก่อนสิรินโด"

ไฮทานิ รันพูดกล่อมน้องชายที่กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง มืออีกข้างก็ยกกาแฟขึ้นมาดื่มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"แต่เอาจริงๆพวกเราน่าจะไปจีบเด็กนั้นตรงๆได้แล้วนะรินโด"

"พี่เป็นคนเสนอไอเดียดอกไม้สื่อนักก่อนไม่ใช่เรอะ"

รินโดถลึงตา คนที่ริเริ่มเจ้าแผนอันนี้ก็พี่ชายบังเกิดเกล้าของเขาแท้ๆ แต่ตอนนี้คนผมสีไลแลคไฮเลท์สีเข้มกลับนั่งทำหน้าแบบไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว

เมื่อครู่ที่รันใช้คำว่าพวกเรา

เพราะมันหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ พวกเขาทั้งคู่กำลังตามจีบเจ้าของร้านดอกไม้ตัวน้อยอยู่

ไฮทานิ รันและไฮทานิ รินโดเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทั้งใบหน้าหล่อเหลาและลุคแพรวพราวเจ้าเสน่ห์ แต่ใครจะไปรู้ว่าสองคนนี้กลับเขินอายไม่กล้าออกตัวจีบเจ้าของร้านดอกไม้ตัวน้อยแบบจริงๆจังๆสักที

"พวกนายสองคนเลิกปอดแหกแล้วไปจีบจริงๆจังๆสักทีสิ เอาดอกไม้ไปวางทุกวันเขาจะไปรู้ไหมละว่าใครเอามาให้"

"เงียบไปเถอะโคโค่..."

"เห็นทีปกติจีบสาวได้สบายบรื๋อ แล้วทีตอนพ่อหนุ่มเจ้าของร้านดอกไม้ดันไปไม่เป็นเฉยเลยนะ"

ชายหนุ่มหัวเราะออกมา สองพี่น้องไฮทานิได้แต่ปิดปากเงียบเพราะเถียงไม่ได้

ถ้าให้จีบผู้หญิงทุกคนในบริษัทพวกเขายังทำได้แบบง่ายๆ แต่แค่พอนึกถึงตอนเดินไปจีบคนน่ารักคนนั้นพวกเขาก็ใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

"ถ้าทำตัวอ้อมโลกแบบนี้คงไม่มีทางจีบได้หรอกนะ"

สองพี่น้องไฮทานิถึงกับโดนแทงใจดำ พวกเขาทั้งเปลี่ยนเส้นทางการเดินมาทำงานเพื่อที่จะผ่านหน้าร้านดอกไม้ทุกเช้า

ตอนพักเที่ยงเองก็ไปทานที่ร้านอาหารบนถนนเส้นเดียวกันกับที่ตั้งร้านดอกไม้ วันหยุดก็บังเอิญออกมาเดินเล่นผ่านหน้าร้านดอกไม้ตลอด

"ยุ่งหน่าพวกนาย ฉันกับพี่จะจีบแบบไหนก็เรื่องของฉัน!"

""แบบนั้นไม่เรียกว่าจีบเฟ้ย""

เพื่อนทั้งสองถึงกับประสานเสียงขัดคอขึ้นมา ดูยังไงมันก็ไม่ได้จีบชัดๆ!

"เฮ้อ นี่รู้กันบ้างไหมว่าที่พวกนายทำตอนนี้มันเหมือนสโตรกเกอร์"

ฉึก!

"จิฟุยุเพื่อนของทาเคมิจิก็ยังบอกเลยว่ามันเหมือนพวกสโตรกเกอร์น่ะ"

ฉึก ฉึก!!

หลังจากโดนลูกศรแทงอกเข้าไปหลายดอกทำเอาสองพี่น้องไฮทานิถึงกับสิ้นท่า รันเอามือลูบหน้าเบาๆ

"ปกติไอ้สองคนนี้ไร้ขีดจำกัดล่างจะตายไป ทำไม

พอเป็นเรื่องเจ้าของร้านดอกไม้คนดีถึงกับไปไม่เป็น"

โคโค่อดแซะขึ้นมาไม่ได้ ก็เจ้าสองพี่น้องเจ้าเสน่ห์คู่นี้ปกติจะหน้าหนาหน้าทนจะตายไป แต่ทำไมพอเป็นเรื่องของเจ้าของร้านดอกไม้พวกนี้ถึงกับล่กไปไม่เป็น

"ทาเคมิจิดูมีออร่าคนดีไปละมั้ง พวกนี้ถึงได้รู้สึกผิดบาปไม่กล้าเข้าไปจีบ"

"คาคุโจ โคโค่พอเถอะ พวกฉันพรุนไปหมดแล้ว"

รันยกมือแบบปางห้ามญาติ คำพูดแต่ละดอกที่สองคนนี้ซ้ำเติมทำเอาพี่น้องไฮทานิพรุนไม่ต่างอะไรจากก้อนชีสแล้ว แต่ถ้าถามว่าทั้งคู่หยุดไหม ก็ไม่ โอกาสงามๆแบบนี้หายากจะตายไป ดั่งวลีที่โดงดังว่าคนล้มอย่าข้าม ให้กระทืบซ้ำเติมตอนมีโอกาส(?)

"ฮึๆ แล้วแต่พวกนายละกัน ยังไงก็ระวังคนคาบไปก่อนละกัน ทาเคมิจิก็เนื้อหอมพอตัวเลย"

คาคุโจยกยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งไว้แค่พี่น้องไฮทานิที่เพิ่งโดนปล่อยระเบิดลูกโตไปจนสมองระเบิดบึ้ม!

นี่มันไม่ได้การแล้ว! พวกเจาต้องเดินหน้ารุกจีบอย่างจริงๆจังๆแล้ว พวกเขาสองคนหมายมั่นไว้ในใจ

จะต้องพิชิตใจของเจ้าของร้านดอกไม้ตัวน้อยให้จงได้!!

...

"พวกฉันบอกให้พวกนายรีบจีบ ไม่ได้บอกให้พวกนายเหมาร้านดอกไม้มา!!!"

โคโค่ทุบโต๊ะดังปั้ง ส่สนเจ้าสองพี่น้องต้นเหตุได้แต่หันหน้าหนีชมนกชมไม้ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาคนที่คอยคุมการเงินของบริษัทแม้แต่นิดเดียว

"ใจเย็นโคโค่"

"ไม่เย็นแล้วโว้ย! ถ้าเงินตัวเองจะไม่ว่าสักคำแย่ไอ้สองหน่อนี้ดันเอาไปลงบัญชีบริษัท!!! ไอ้พวก!&%|\~€~££\βπα¤!"

ถ้อยคำผรุสวาทมากมายหลุดจากปากคนคุมบัญชี แต่มันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาสองพี่น้องไฮทานิอยู่ดี

พวกเขาทั้งสองคนก็ตั้งใจจะเดินหน้าจีบจริงๆจังๆแล้วนะ แต่วิธีเดียวที่จะได้เจอคุณ

คนน่ารักก็ต้องเข้าร้านดอกไม้ พอก้าวขาเข้ามาแค่ข้างเดียวคนเรือนผมสีดำสนิทก็ฉีกยิ้มกว้างเสียจนตาพร่า

"ยินดีต้อนรับครับ!"

นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่สองพี่น้องไฮทานิจำได้ รู้ตัวอีกทีก็เหมาดอกไม้มาเป็นขโยงแล้ว...

"งั้นวันหลังพวกฉันจะไม่เหมามาก็ละกัน"

"เออ! ควรคิดได้ตั้งแต่แรกสิ!!!"

ชายหนุ่มได้แต่เอามือนวดขมับ เขาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนเริ่มปวดหัวแล้วเนี่ย ได้ทำงานกับสองพี่น้องคู่นี้มันชวนให้ปวดกระเพาะจริงๆ

"เย็นนี้แวะไปหาคนน่ารักอีกไหมพี่"

"เอาสิ"

รันยกยิ้มกว้างสนับสนุนไอเดียเต็มที่ มือของเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพหน้าจอที่ตั้งเป็นรูปคนน่ารักจากร้านดอกไม้

"อย่าเอาแต่ดูโทรศัพท์แล้วยิ้มสิ มันน่าขนลุก"

รินโดอดแซะพี่ชายตัวเองไม่ได้ พอแอบชะเง้อคอไปดูว่าอีกฝ่ายมองอะไรเขาก็แยกเขี้ยวออกมา

"เฮ้ย!พี่ไปถ่ายรูปเจ้าของร้านตอนไหนเนี่ย ส่งรูปมา!"

"อยากได้ถ่ายเองสิรินโด อันนี้ของพี่"

ถ้าเหล่าแฟนคลับของสองพี่น้องมาเห็นการทะเลาะเหมือนเด็กแย่ง

ของเล่นแบบนี้คงอกแตกตายแน่ ทั้งไที่ปกติรันจะเป็นฝ่ายตามใจรินโดแท้ๆ

การที่คนสองคนแอบชอบคนคนเดียวกันมันไม่แย่หรือ อาจจะมีการแก่งแย่งชิงกันระหว่างพี่น้องนะ คนอื่นอาจจะคิดแบบนั้นแต่สองพี่ย้องไฮทานิไม่ใช่เลย ทำไมต้องแย่งให้เสียเวลาสู้จีบมห้ติดและแบ่งกันยังง่ายกว่าอีกเลย

พอสองพี่น้องตัดสินใจเดินหน้ารุกเจ้าของร้านดอกไม้อย่างจริงจัง ทาเคมิจิก็ได้เห็นหน้าของคนตระกูลไฮทานิบ่อยขึ้นจนสองพี่ย้องกลายเป็นลูกึ้าประจำรายหนึ่งของเขาไปเสียแล้ว

"อรุณสวัสดิ์ครับไฮทานิซัง!"

"บอกให้เรียกรินโดไง เรียกไฮทานิแยกยาก"

"ขอโทษครับ แล้ววันนี้อยากได้ดอกไม้อะไรดีครับ"

"นั้นสินะ เอาดอกอะไรดีละรินโด"

ไฮทานิ รันยกยิ้ม ผู้เป็นน้องชายก็ยกยิ้มพร้อมพยักหน้าตาม เจ้าของร้านดอกไม้คนซื่อเอียงคออย่างงุนงงก่อนที่ทั้งสองจะพูดออกมาพร้อมกัน

""เอาดอกฮานากาคิกลับบ้านคระบ""

--

คือแบบ55555จบงงๆมากก แงงง สองพี่น้องแต่งยากทั้งๆที่บทน้อยแท้ๆ

@threadreaderapp Unroll plz