Thread by @cynthiacomptess

Draadje. Afgelopen zaterdag is mijn schoonmoeder weer opgenomen; enkele dagen na het ontvangen van prikje nummer 3 had zij ineens een opgezwollen, paarse teen die in rap tempo doortrok naar haar voet en die ze ook al voelde in haar kuit. Daarbij had ze verhoging.

Gezien de feiten omtrent haar zeer broze gezondheid wilden we dat er binnen een redelijke termijn iemand met verstand van zaken naar die voet keek; ze heeft een donornier, krijgt de trombosedienst over de vloer, en was nèt ontslagen uit het ziekenhuis vanwege een longontsteking.

We dachten aan trombose, maar na een ab-kuur is het soms ook mogelijk dat een bacterie tóch gaat zwerven en zich elders manifesteert. Ook kan een vaccin evt bijwerkingen vertonen in de vorm van een stolsel, zeker omdat dit de 3e al is in zeer korte tijd.

We zijn om 16.20 gaan bellen en toen waren we nummer 19 in de wachtrij, om 17u waren we nummer 15. Ondertussen verslechterde schoonmoeder dus is schoonvader met haar naar de HAP gereden, zodat ze maar ergens waren als het nog meer verslechterde. Eenmaal daar zijn ze weggestuurd.

Niemand wilde kijken, en ze zijn behoorlijk afgeblaft. Regels, protocollen; eerst bellen, je krijgt afspraak als ZIJ het nodig vinden en verder wegwezen. Dat bellen dus al meer dan een uur niet lukte, boeide ze niet. Bij mijn man was inmiddels ook de verbinding verbroken.

Toen is mijn schoonvader, met een rillende en van de pijn kermende schoonmoeder, naar ons huis gereden omdat hij niet meer wist wat hij moest doen. Ik heb 112 gebeld, heb alles tot in detail duidelijk uitgelegd maar werd subiet weer achterin de wachtrij voor de HAP gezet.

Omdat wij gasten over de vloer hadden ben ik weer naar binnen gegaan om na te denken en te overleggen wat er nog meer voor opties waren en gaf ik mijn man mijn telefoon. Na een kwartier kwam hij beduusd binnen; hij was uitgefoeterd door de telefoniste van de HAP en expres (!) >

> onderaan haar lijstje gezet, omdat wij het in ons hoofd gehaald hadden om voor ‘zoiets’ 112 te bellen. Let wel; mijn schoonmoeder heeft een zeer uitgebreid en complex ziektebeeld en is zéér zwak, haar antistoffen zijn na 2 prikken getest en zijn dus niet aanwezig.

Daarbij is ze dus nèt weer uit het ziekenhuis. Met (al maanden) de strikte instructies om direct te bellen als er iets is. Inmiddels was het na 19u, en waren we nog geen stap verder. Idee van schoonzoon was dat we Erasmus konden bellen, daar is schoonmoeder onder behandeling.

Daar werd de telefoon wèl binnen een redelijke termijn opgenomen en werden we wèl serieus genomen; de telefonist vond het een twijfelgeval, zou haar arts bellen en ons daarna terugbellen. Dat gebeurde en ze mocht komen; haar arts vond het idd een spoedgeval.

Het idiote is dat er vlak daarvoor door de HAP van het Albert Schweizer een tijd door de telefoon werd geblaft; even na 20u mocht ze dan wel langskomen. Maar goed, 2 tellen erna werden we teruggebeld door Erasmus dat ze direct dáárheen mocht. Dus, schoonmoeder onderweg dáárheen.

A. Schweizer terugbellen was geen optie vanwege de idioot lange wachttijd èn de idioot schofferende toon daar aan de telefoon. Eenmaal in Erasmus is schoonmoeder haar bloed onderzocht en kreeg ze een fysiek onderzoek. Kwam niets uit, dus vervolgens is ze naar huis gestuurd…

…weliswaar met medicatie, maar let op; ze VERMOEDEN jicht, dus krijgt ze colchichine. Maar, omdat ze het niet zeker weten krijgt ze óók flucloxacilline. Voor de zekerheid. Jicht toon je namelijk aan door de plek aan te prikken en de vloeistof te onderzoeken; dát is niet gebeurd.

Ze is zelf nog steeds heel verdrietig dat er zo naar met haar is omgegaan en is blij dat ze in het Erasmus in elk geval gezien is en ‘iets’ kreeg. Ze neemt beide medicijnen dus in, maar vindt het zelf ook vreemd dat dit obv een vermoeden is en dat nog steeds niemand meer weet.

Mijn man en ik zijn nog aan het kauwen op de hele gebeurtenis en we willen sws een klacht indienen bij de HAP van het A. Schweizer. Zéker nadat we gisteren hoorden dat schoonvader om 21u op hoge poten werd gebeld waar ze wel niet bleven (wss door diezelfde feeks).

Hij probeerde uit te leggen dat dat in alle hectiek niet meer gelukt was doordat ze zelf praktisch onbereikbaar waren, maar deze vrouw ging dit in het systeem zetten en ze ging ook wel eventjes een boekje opendoen bij schoonmoeder haar eigen huisarts.

Schoonvader heeft toen kalm gezegd; “U moet maar doen wat u niet laten kunt.”,maar ik flipte toen ik dit hoorde. Gvd steeds gillen over drukte en dan speciaal oude mensen terugbellen om ze af te blaffen en te intimideren, alsof ze zorgmisbruikers zijn…dáár had ze wèl tijd voor!!

Ik heb geprobeerd om dit een beetje te laten zakken en ik dacht dat het wel redelijk lukte, maar tijdens het opschrijven merk ik dat alles weer gist en borrelt. Excuus als de draad dus warrig lijkt, dat zullen dan de emoties nog wel zijn. Nu maar even koud douchen en mediteren.

Anyway, dit is dus ‘de zorg’ waarvoor we het zgn doen. Een totaal uitgekleed, overspannen orgaan wat juist de ouderen en zwakkeren maar lastige objecten vindt. Die prikken zitten erin en dus mag je oplazeren en voorál niet meer de zorg belasten.
Dank aan alle kabinetten Rutte.

#zorginfarct 💔

UPDATE. Zojuist controle; het is toch jicht dus met de ab mag ze stoppen. Ze verwachten meer aanvallen dus ze heeft een extra recept mee voor nood. Ook heeft ze van haar arts bij @ErasmusMC een nr. gekregen wat ze altijd kan bellen en waar een dienstdoende arts te bereiken is❤️🙏🏻

Maar goed, alsnog dienen we een klacht in tegen de HAP van AZC, want er zijn genoeg mensen die géén mondige familie om zich heen hebben en géén specialist die ze een speciaal noodnummer geeft. Mensen moeten gewoon nooit worden afgepoeierd, maar normaal te woord worden gestaan!