Thread by @MMehran

1/6) جایی در زندگی هست که انگار مردن بهترین انتخاب است، در حالی که از دید ناظر بیرونی، هرگز این طور به نظر نمی‌رسد.
در آذربایجان رسمی بود (شاید هنوز هم باشد) که دختران فقیر برای این که بتوانند ازدواج کنند، خودشان دست به کار فراهم کردن قالی جهزیه می‌شدند ⬇️

2/6) و مدت‌ها پای دار قالی رج می‌زدند به این امید که به معشوق برسند.
طبعن این قالی یک شبه بافته نمی‌شد و بسته به ظرافت و اندازه‌ی آن می‌توانست ماه‌ها و سال‌ها طول بکشد.
کار با اشتیاق شروع می‌شد همیشه، اما آدمیزاد است و توان تحملش بی‌نهایت نیست.⬇️

3/6) وقتی قالی به رج‌های نهایی می‌رسید، اتفاق عجیبی رخ می‌داد. دختران زیادی خودشان را از دار قالی دار می‌زدند. گویی دیگر توانی برای گرهی دیگر نمانده باشد. آن رج‌های آخر از تمام ماه‌های گذشته طولانی‌تر می‌گذرد و عروس‌داستان ما، طاقت‌ش طاق می‌شد و رفتن را به ماندن ترجیح می‌داد.

4/6) این داغ آن قدر بر سینه‌ی مادران آذربایجان مکرر شده که برایشان اسم گذاشته‌اند، به این رج‌های آخر یا روزهای نهایی چیزی می‌گویند:
"گلین بوغان یئر" یعنی "جای عروس‌کُش".

5/6)این جای گلین بوغان تجربه‌ی عجیبی است. از پسرانی که روزهای آخر سربازی با یک جریمه اضافه خدمت چند روزه، سر پست نگهبانی شبانه خشاب را توی شکم و سرش خودشان خالی می‌کنند، تا رزیدنت‌های پزشکی که روزهای آخر طاقت نمی‌آورند و دختران فقیر دم بخت که دار قالی‌شان دار مرگ‌شان می‌شود. ⬇️

6/6) توئیت دوستی این روزهای گلین بوغان و عروس‌کش را به یادم آورد. احتمالن خیلی‌هامان تجربه کرده‌ایم و اگر هنوز این‌جاییم، گویی از سر اتفاق است.