Ana subió solemne al estrado.

La multitud estaba en silencio. Expectante.

A su lado, sus damas de compañía. Las de más confianza.

Se hizo acompañar también de un cura. No era el suyo, pero, ¿qué más daba?
EL TRABAJO DE UN ANTICUARIO APARENTA MAS GLAMOUR DEL QUE EN REALIDAD TIENE.

BIEN LO SABE PAUL FITZSIMMONS, DE LA GALERIA MARHAMCHURCH.

HAY QUE VISITAR MUCHA FERIA LOCAL, HABLAR CON MUCHO CHATARRERO, Y PATEARSE MUCHOS PUEBLITOS PARA DAR CON PIEZAS MÍNIMAMENTE INTERESANTES.
Ana se dirigió al público.

- "I pray God save the king and send him long to reign over you"

Buenas palabras para el Rey. Malos pensamientos por dentro.

Pero la dignidad y la compostura no son discutibles.

Nadie vería una lágrima suya.
A LA QUE LA VIO, PAUL SUPO QUE AQUELLA ERA UNA PIEZA UNICA.

QUE AQUEL PAJARILLO DE MADERA, ENNEGRECIDO DE CARBONILLA, ERA MUY ESPECIAL.

PREGUNTÓ EL PRECIO:

-"75 QUID", MASCULLÓ EL TRAPERO.

PAUL INTENTO DISIMULAR EL ENTUSIASMO.
AL CAMBIO, NI 90€...
Su doncella le retiró la capa.

Ana se arrodilló y musitó una pregaria.

Para ella era importante estar en paz consigo misma.

A pesar de lo que la gente pensara de ella...
PAUL ESTABA ANSIOSO POR LLEGAR AL TALLER.

POR EMPEZAR A TRABAJAR EN LA PIEZA.

EL ANSIA ERA INCONTENIBLE. DIFÍCIL DE ENTENDER PARA ALGUIEN NO VERSADO EN ANTIGÜEDADES, Y MÁS DE ESA ÉPOCA.
A él lo habían echo venir desde Francia, como último homenaje a Ana.

Aquellos preciosos años de su juventud, pasados en la corte gala, habían sido los mejores de su vida.

Él le ajustó el tocado del pelo con gentil delicadeza, recogiendo un mechón suelto de pelo.
PAUL MEZCLÓ LA CANTIDAD JUSTA DE ALCOHOL Y GEL LIMPIADOR. NO QUERÍA DAÑAR LA PIEZA.

TOMÓ UNA BUENA CANTIDAD DE BASTONCITOS DE ALGODÓN, Y SE ENCERRÓ EN EL TALLER.

A TRABAJAR.

SIN PARAR.

HASTA QUE ACABASE.
Él tenía una misión muy poco usual.

Tenía experiencia. Era el mejor. Por eso le habían llamado.

Su técnica era precisa. Su habilidad, legendaria.

Pero el encargo... ese encargo... Mon Dieu!
PAUL ESTABA AGOTADO.

LA PAPELERA ESTABA LLENA DE BASTONCITOS, ENNEGRECIDOS POR SIGLOS DE CARBONILLA.

LE DOLÍA EL BRAZO. TENÍA LA ESPALDA AGARROTADA.

¿CUÁNTAS HORAS LLEVABA?

DABA IGUAL. HABÍA ACABADO.
Ana se permitió unos instantes de melancolía.

Echar la vista atrás.

Reina.

Reina de Inglaterra.
Esposa de Enrique Tudor.

Enrique VIII, para los libros de historia.

Un cuento de hadas.

Pero no sólo era reina. Había conseguido llevar su fé al trono. Echar de la corte a los corruptos papales romanos.
Pero Ana era también mujer.

Y había aquellos pequeños detalles.

Darle un heredero al rey.

Crear un hogar.

Hacer una corte a su imagen y semejanza.
PAUL LO HABÍA SABIDO DESDE EL PRINCIPIO.

AQUEL PAJARITO DE MADERA NO ERA TAL.

ERA UN EMBLEMA ARISTOCRÁTICO.

DE ÉPOCA TUDOR.

Y LO MÁS ÚNICO, TENÍA UNA CORONA.

UNA CORONA IMPERIAL, NO REAL.

ALGO MUY INUSUAL.
El verdugo estuvo a la altura de su reputación.

Aunque nunca había decapitado a una reina, no le tembló el pulso.

Usó el truco de siempre.

- "Mirad, Majestad, a ese niño de primera fila frente a vos".

Un sólo golpe. "Et voilà, le boulot c'est fini".
ENRIQUE NO SE MOLESTÓ EN ASISTIR A LA EJECUCIÓN DE SU EX-MUJER.

BUSCÓ UNA EXCUSA CUALQUIERA, Y LO DELEGÓ EN EL DUQUE DE SUFFOLK, ENEMIGO ETERNO DE ANA.
ESO SÍ, UNA VEZ HECHO, DIÓ ORDEN DE BORRAR DE PALACIO TODOS LOS EMBLEMAS REALES DE ANA.

DE ANA BOLENA.

LA QUE NO LE HABÍA DADO UN HIJO.

LA DEL MAL HUMOR.

LA QUE IBA POR LIBRE.

LA QUE ABORRECÍA AL PAPA Y A TODO LO QUE SONARA A ROMANO.
RETIRARON SU ROPA.

OCULTARON SUS RETRATOS.

Y SOBRE TODO, QUEMARON SUS EMBLEMAS HERALDICOS, ESOS POMPOSOS HALCONES DORADOS DE LA FAMILIA BOLENA.

A LOS QUE ENRIQUE, LLEVADO POR EL ENCOÑAMIENTO INICIAL, LES HABÍA AÑADIDO ESA CORONA IMPERIAL.

"QUÉ RIDICULEZ!", SE DECÍA AHORA.
PERO ANA CONTABA TODAVÍA CON SEGUIDORES LEALES.

Y ALGUIEN GUARDÓ UNO DE SUS HALCONES, COMO RECUERDO.

ESE MISMO HALCÓN QUE 500 AÑOS MÁS TARDE, PAUL FITZSIMMONS COMPRÓ POR 75 LIBRAS EN UN RASTRILLO.
ESTE HALCÓN.
--- FIN ---

Esta es una historia real, que ha salido en prensa esta semana en Inglaterra.

Podéis leer más sobre ella en este artículo:

smithsonianmag.com/smart-news/woo…
Por ironías del destino, parece que ese halcón, que Enrique VIII quiso borrar de la historia, tendrá un destino sorprendente:

Volverá al que fue su lugar original: El Palacio de Hampton Court, que fue residencia real de Enrique VIII.

Te jodes, gordinflas de mierda.
Si os ha gustado el tema, os recomiendo la serie "Los Tudor", para mí una de las mejores series históricas jamás filmadas. Creo que está en la mayoría de plataformas.
Este es también el hilo de mi regreso.

Me ha ido bien descansar, y aunque no estoy al 100%, les debo lealtad eterna, lealtad que sólo sé recompensar con hilos.
Si os ha gustado el hilo, os pediría un favor:

Dadle por favor al LIKE o al RT. Quizás es ego, quizás vanidad, pero me gusta ver que mis hilos tienen difusión.

Poco más.

Como siempre, muchas gracias por leerme y por acompañarme en estas semanas oscuras.

Gracias.
Post-data 2:
Por si os apetece recuperar la escena de la muerte de Ana Bolena, muy bien retratada por Nathalie Dormer en The Tudors.

• • •

Missing some Tweet in this thread? You can try to force a refresh
 

Keep Current with Un Sr de Barcelona

Un Sr de Barcelona Profile picture

Stay in touch and get notified when new unrolls are available from this author!

Read all threads

This Thread may be Removed Anytime!

PDF

Twitter may remove this content at anytime! Save it as PDF for later use!

Try unrolling a thread yourself!

how to unroll video
  1. Follow @ThreadReaderApp to mention us!

  2. From a Twitter thread mention us with a keyword "unroll"
@threadreaderapp unroll

Practice here first or read more on our help page!

More from @UnSrdeBarcelona

11 Nov
Suposo que ja veuen que no estic de bon humor aquests dies.

Doncs bé, deixin que els expliqui una petita història que m’acaba de passar…
Avui tornava a casa en cotxe.

Devant meu, a una cruïlla, un conductor s’ha saltat un STOP, i amb tot el morro, s’ha posat a increpar la noieta jove que duia el cotxe amb qui quasi xoca.

Noieta tan jove com acollonida.

He parat al costat del cotxe del matxirul.lo fitipaldi.
Li he dit ben amablement:

“El que has fet no està bé. No et parlo de l’stop, sino ficar-te amb una noia sola”.

La dona del matxirul.lo, enfonsada al seient del copilot, m’ha somrigut extranyament, com dient-me, “vas bé, segueix”
Read 5 tweets
11 Nov
Lloyd Milen es el cónsul británico en Barcelona.
Como cada 11 de Noviembre, conmemora que el 11 de Noviembre de 1918, a las 11h de la mañana, se firmó el armisticio que puso punto y final a la 1ª Guerra Mundial...
El, como muchos británicos, llevará hoy una amapola en la solapa, como recuerdo de los miles de padres, hijos, abuelos, amigos, hermanos, novios, esposos o amantes que cayeron en los campos de batalla europeos.
¿Qué es lo que hace que esta tradición sea tan única?

Pues dos cosas muy fáciles de entender:
1) que Inglaterra está reconciliada con su historia, que conoce, estudia y asimila, y que...
2) el ejército inglés es motivo de orgullo nacional...
Read 5 tweets
15 Oct
Estic llegint tots els seus comentaris i respostes al meu comiat i no puc sino emocionar-me.

Gràcies de tot cor a tothom.

No m'agradaria marxar sense explica'ls-hi una darrera petita gran història:

La meva...
Hi havia una vegada un nen.
Un nen enamorat dels llibres.
Llibres plens d'aventures inabastables i personatges de somni.

Emilio Salgari. Los Cinco. Sherlock Homes. Los Hollister. Hazañas Bélicas. Ivanhoe. La Flecha Negra. Robinson Crusoe... i sí, el meu estimat Guillermo Brown. Image
Aquest nen va descobrir un dia una cosa mevarellosa.
Una cosa quasi màgica.
Una cosa que el feia especial...
Read 17 tweets
10 Oct
La carretera del Garraf és una carretera perillosa, molt perillosa.

És una carretera excavada a la roca, sobre el mar.

Un mal giro, i el cotxe se'n và al mar. Image
Ella conduïa massa ràpid.

Els seus artells estaven blancs, de tan fort com subjectava el volant.

Les llàgrimes li ennuvolaven la vista.

Conduïa massa ràpid.
Era molt fosc. Negra nit.

Ella havia begut.

Begut per oblidar.

Oblidar les pallisses del seu marit.

Un marit que, com cantava Kiko Veneno, li "havia sortit dolent".
Read 15 tweets
11 Sep
-“Puto tráfico de Nueva York”.

Erik Troelson no tenía suerte.

Cada vez que venía por negocios, le pasaba algo.

Aquella soleada mañana no empezaba bien.

La reunión de hoy era importante, y ¿cómo no?, parecía que iba a llegar tarde. Image
Un atasco monumental.

Todos los coches parados en un túnel, el Brooklyn Battery Tunnel.

Hacía rato que no se movían.
Erik odiaba llegar tarde a reuniones.

No cabía en su forma de ser, típicamente danesa.

Pero eso era Nueva York. El centro del mundo.

“O te acomodas a sus reglas o te largas” pensaba Erik, sus ojos posados en el coche inmóvil de delante.
Read 28 tweets

Did Thread Reader help you today?

Support us! We are indie developers!


This site is made by just two indie developers on a laptop doing marketing, support and development! Read more about the story.

Become a Premium Member ($3/month or $30/year) and get exclusive features!

Become Premium

Too expensive? Make a small donation by buying us coffee ($5) or help with server cost ($10)

Donate via Paypal

Thank you for your support!

Follow Us on Twitter!

:(