Tο 1944 βρήκε τον Φρίντριχ Άλμπερτ,Γερμανό στρατιωτικό ιατρό της Λουφτβάφε
(Γερμανική Πολεμική Αεροπορία),στο στρατόπεδο αιχμαλώτων Φλόρενς σε μια απομακρυσμένη περιοχή της νότιας Αριζόνα.
Ο νεαρός Βιεννέζος ήταν ένας από τους 370.000 Γερμανούς στρατιώτες που μεταφέρθηκαν σε 600
στρατόπεδα αιχμαλώτων στις ΗΠΑ, όσο ακόμα κρατούσε ο πόλεμος στην Ευρώπη.
Εκεί,γνώρισε την 23χρονη Έλινορ Πάουελ, μια Αφροαμερικανή νοσοκόμα που εκπαιδεύτηκε στο Οχυρό Χουατσούκα,τη μεγαλύτερη βάση εκπαίδευσης έγχρωμων στρατιωτών και νοσοκόμων.
Η Έλινορ στάλθηκε στο Οχυρό Φλόρενς το 1944 για να φροντίσει Γερμανούς αιχμαλώτους, μιας και στα πρώτα του πολέμου δεν επιτρέπονταν σε έγχρωμες νοσοκόμες να φροντίζουν λευκούς στρατιώτες.
Όταν πρωτοείδε την Έλινορ, ο Φρίντριχ την πλησίασε και της συστήθηκε λέγοντας:
“πρέπει να ξέρεις το όνομα μου..είμαι ο άνδρας που θα σε παντρευτεί”
Ο Φρίντριχ δούλευε στην κουζίνα του στρατοπέδου ως μάγειρας και άρχισε να της δίνει καλούδια που ετοίμαζε κρυφά στην κουζίνα, όπως στρούντελ μήλου και βιεννέζικο σνίτσελ, εδέσματα που η Έλινορ εκτίμησε δεόντως
και άρχισε να ανταποκρίνεται στο φλερτ του.Λίγο αργότερα,
ο Φρίντριχ προσφέρθηκε να δουλέψει ως μεταφραστής, θέση που εκμεταλλεύθηκε για να βρίσκεται κρυφά με την Έλινορ.
Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μιας και η Έλινορ θα περνούσε στρατοδικείο, αν την
έπιαναν να έχει ανάρμοστη σχέση με κρατούμενο.
Η σχέση του ζευγαριού δεν αποκαλύφθηκε,καθώς οι νοσοκόμες,αν και ήξεραν για τον παράνομο δεσμό,το κράτησαν μυστικό.
Όσο για τους φρουρούς, μια φορά έπιασαν τον Φρίντριχ, ενώ έβγαινε κρυφά για να συναντήσει την Έλινορ,αλλά παρά το
ξύλο που του έριξαν δεν κατάφεραν να μάθουν που πήγαινε.
Μετά το τέλος του πολέμου το 1945 ο Φρίντριχ έπρεπε να επιστρέψει στην Ευρώπη. Υπήρχε μονάχα ένας τρόπος να πάρει βίζα και να γυρίσει στις ΗΠΑ:
να κάνει παιδί με την Έλινορ.
Το σχέδιο τους πέτυχε και
η Έλινορ έμεινε έγκυος τον Απρίλη του 1946, λίγες μέρες πριν ο Φρίντριχ σαλπάρει για Ευρώπη. Κράτησε κρυφή την εγκυμοσύνης της μέχρι να ολοκληρωθεί η θητεία της και στις αρχές του 1947 έφερε στη ζωή ένα αγοράκι, τον Στίβεν.
Με το πιστοποιητικό γέννησης του γιου του,
ο Φρίντριχ πήρε την πολυπόθητη βίζα και επέστρεψε στις ΗΠΑ.
Στις 26 Ιουνίου 1947 το ζευγάρι παντρεύτηκε στη Νέα Υόρκη και ο Φρίντριχ άλλαξε το όνομα του σε "Φρέντερικ"ως μέρος της καινούριας του ζωής.
Όμως,η πραγματικότητα δεν ήταν εύκολη για ένα μικτό ζευγάρι εκείνη την εποχή.
Στη Βοστώνη,οι σπιτονοικοκύρηδες τους έδιωχναν, επειδή οι γείτονες δεν ήθελαν να ζουν δίπλα σε έναν πρώην Γερμανό στρατιώτη, ενώ άλλοι δεν ήθελαν για γειτόνισσα μια έγχρωμη. Στην Πενσυλβάνια, ο γιος τους τοποθετήθηκε σε χωριστό σχολείο έγχρωμων, παρόλο που οι νόμοι της πολιτείας
απαγόρευαν τα διαχωρισμένα σχολεία. Ακόμα και στην Γερμανία,
η μητέρα του Φρέντερικ δεν μπορούσε να αποδεχθεί μια μη λευκή νύφη και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν και από εκεί.
Εν τέλει, μετά από μια δεκαετία περιπλάνησης το ζευγάρι,που στο ενδιάμεσο είχε αποκτήσει
και έναν δεύτερο γιο,τον Κρις, εγκαταστάθηκε σε μια γειτονιά του Νόργουοκ στο Κονέκτικατ,όπου οι φυλετικές διαφορές δεν αποτελούσαν πρόβλημα.
Ο Φρέντερικ εξάσκησε το επάγγελμα που έμαθε στην αιχμαλωσία.Ασχολήθηκε με προϊόντα αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής και έγινε αντιπρόεδρος
στην εταιρεία “Pepperidge Farm”,
υπεύθυνος για την πειραματική κουζίνα.
Ένα από τα επώνυμα προϊόντα της ήταν η τάρτα με μηλόπιτα - απόηχος των ειδικών στρούντελ που δημιούργησε για την Έλινορ δεκαετίες πριν.
Το ζευγάρι έζησε μαζί στο Κονέκτικατ μέχρι το θάνατο του Φρέντερικ το 2001 σε ηλικία 75 ετών.
Η Έλινορ έφυγε τέσσερα χρόνια μετά σε ηλικία 84 ετών.
Όπως δήλωσε ο γιος τους, Κρις,“αγαπιόντουσαν βαθιά μέχρι την μέρα που πέθαναν”.
Ο αληθινός Μόγλης 🌴
Το 1867 μια ομάδα κυνηγών στη ζούγκλα του Ούταρ Πραντές στη βόρεια Ινδία εντόπισε μια αγέλη λύκων την οποία συνόδευε ένα μικρό αγόρι που περπατούσε στα τέσσερα. Οι κυνηγοί σκότωσαν τους λύκους και έσωσαν το παιδί, νομίζοντας ότι απλά είχε χαθεί.
Γρήγορα όμως διαπίστωσαν πως το αγόρι λειτουργούσε περισσότερο σαν λύκος παρά σαν άνθρωπος. Επρόκειτο για μια περίπτωση «άγριου παιδιού».
Με την ορολογία
«άγριο παιδί» αναφερόμαστε σε παιδί που έχει ζήσει απομονωμένο από την ανθρώπινη επαφή από πολύ νεαρή ηλικία και έτσι
έχει ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία ανθρώπινης φροντίδας, συμπεριφοράς ή ανθρώπινης γλώσσας. Συγκεκριμένα, η Ινδία εκείνη την εποχή είχε αρκετές περιπτώσεις άγριων παιδιών, τα οποία μεγάλωσαν σε δάση και ζούγκλες υπό την συντροφιά ζώων.
Μια φωτογραφία κάνει το τελευταίο 24ωρο το γύρο του διαδικτύου και το λαϊκό δικαστήριο έσπευσε να κατηγορήσει τον άντρα με το κουστούμι που στέκεται αμέτοχος απέναντι στην αστυνομική βία.
Ο ίδιος μοιράστηκε την ιστορία του μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook.
"Η ζωή είναι διαφορετική όταν τη ζεις.
Επειδή αρκετοί μου στείλατε μήνυμα θα γράψω τι έγινε σήμερα.
Συνέβη μόλις τώρα, ήμουν μπροστά, έφαγα και μια μάπα και το μεταφέρω για να σας δείξω, για άλλη μια φορά, πόσο διαφορετική είναι η ζωή, από αυτήν που διαβάζουμε στα διάφορα ΜΜΕ.
Ο κύριος-κακομοίρης στις φωτογραφίες που στέκει όρθιος με το κουστουμάκι του και τα σουβλάκια στο χέρι και έγινα σήμερα viral είμαι εγώ!
Μετά το δικαστήριό μου, κατεβαίνω με το λεωφορείο, παίρνω δυο σουβλάκια από τον "Πρίγκηπα" και κατηφορίζω τη Σόλωνος για να στρίψω Ζωοδόχου
Η ιστορία τους έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Τρία αδέρφια που γεννήθηκαν στις 12 Ιουλίου του 1961 στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, χωρίστηκαν στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος, και ξαφνικά βρήκαν ο ένας τον άλλο.
Το κενό φαινομενικά γεμίζει, η κατάληξη όμως είναι τραγική.
Πρόκειται για τους Robert Sharfran, Eddy Galland και David Kellman. Τρίδυμοι οι οποίοι δόθηκαν σε διαφορετικές οικογένειες στο πλαίσιο ενός πειράματος που ερευνούσε κατά πόσο επηρεάζει η φύση (ή αλλιώς οι ρίζες μας) και η ανατροφή τη ζωή ενός ατόμου, έζησαν χρόνια χώρια μέχρι που
συναντήθηκαν στα χρόνια του πανεπιστημίου.
όλα ξεκίνησαν όταν ο Robert πήγε στο πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη και γνώρισε τον συγκάτοικό του Michael Domitz. Ο Robert ήταν ολόιδιος με τον προηγούμενο συγκάτοικο του Domitz, τον Eddy.
Το πρωινό της 16ης Σεπτεμβρίου 1976 ο 24χρονος Αρμένιος παγκόσμιος πρωταθλητής της τεχνικής κολύμβησης (κολύμβηση με πτερύγιο) Σαβάρς Καραπετιάν έκανε την καθημερινή του προπόνηση με 20 χιλιόμετρα τρέξιμο, παρέα με τον αδερφό του Κάμο, στις όχθες της λίμνης Γιερεβάν.
Ξαφνικά, είδε ένα λεωφορείο να χάνει τον έλεγχο και να πέφτει στα παγωμένα νερά της λίμνης.
Χωρίς να το πολυσκεφτεί, βούτηξε και κολύμπησε μέχρι το λεωφορείο, το οποίο βυθίστηκε σε βάθος περίπου 10 μέτρων, μαζί με τους 92 επιβαίνοντες. Αφού κατάφερε να σπάσει
το πίσω παρμπρίζ με τα πόδια του,ο Καραπετιάν άρχισε να κουβαλάει έναν-έναν τους επιβάτες στην επιφάνεια.
Δεν μπορούσε να διακρίνει ποιον τραβούσε, ούτε να κάνει επιλογή, καθώς η ορατότητα ήταν σχεδόν μηδενική εξαιτίας της λάσπης που αναδυόταν από τον πυθμένα.
Ένα ιδιαίτερο γεγονός -που επρόκειτο να τιμηθεί- έλαβε χώρα στις 14 Δεκεμβρίου 2008 στο πρωθυπουργικό μέγαρο του Ιράκ στη Βαγδάτη. κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους.
Ο Ιρακινός δημοσιογράφος Μουνταντχαρ αλ Ζαϊντί
έβγαλε τα παπούτσια του και τα πέταξε διαδοχικά στον σαστισμένο Τζορτζ Μπους, φωνάζοντας «Σκύλε, αυτό είναι το αποχαιρετιστήριο φιλί από τον ιρακινό λαό» μετά την πρώτη ρίψη και "Αυτό είναι για τις χήρες και τα ορφανά και όσους σκοτώθηκαν στο Ιράκ" μετά τη δεύτερη.
Τα παπούτσια δεν βρήκαν στόχο, καθώς ο Μπους τα απέφυγε με μαεστρία, προτού η ασφάλεια ακινητοποιήσει τον δημοσιογράφο. Ο Ζαϊντί, πέρα από ξύλο, έφαγε 2 έτη φυλάκισης για επίθεση εναντίον αρχηγού κράτους σε επίσημη επίσκεψη αλλά βγήκε στους 9 μήνες λόγω καλής διαγωγής.
Ο Δρ Μοχάμεντ Χάνι λέει:
Μια μέρα ήμουν στο αυτοκίνητό μου όταν ήρθε ένας νεαρός και είπε:
Να καθαρίσω το παρμπρίζ σας;
- Ναι.
Το καθάρισε, έτσι του έδωσα $ 20.
Ο νεαρός με ρώτησε:
- Γυρίσετε από την Αμερική;
- Ναι
- θα μπορούσα να μάθω για τα πανεπιστήμιά τους?
Είταν τόσο ευγενικός.
Τον ρώτησα: πόσο χρονών είσαι?
- Δεκαέξι χρονών κύριε, μόλις τελείωσα το λύκειο.
- Και πώς γίνεται αυτό;
- Επειδή σε όλα τα χρόνια που σπούδαζα είχα άριστους βαθμούς σε όλα τα μαθήματα.
- Γιατί δουλεύεις εδώ;
- Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν δύο ετών, και η
μητέρα μου εργάζεται ως μαγείρισσα, και η αδελφή μου και εγώ δουλεύουμε για να βοηθήσουμε την μητέρα μας.
Άκουσα ότι τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν υποτροφίες για αριστούχους φοιτητές που προχώρησαν στην ακαδημαϊκή τους επίδοση.
Υπάρχει κάποιος που να σε βοηθήσει;