Thread by @Lumina_Luceat

เวิ่น

"จิฟุยุ...ไปเยี่ยมทาเคมิจจิไหม"

"ไม่... พวกนายไปเถอะ"

ทันผ่านไป1อาทิตยแล้วตั้งแต่วันทานาบาตะ จิฟุยุไม่มีหน้าไปหาคนที่ตัวเองเรียกว่าคู่หูได้อีกแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะความโกรธแต่เะราะสิ่งที่เขาทำลงไปเมื่อคราวที่เขาไปเยี่ยม

'นายกลับมาทำไม'

คำพูดนั้นเป็นคำพูดที่เหมือนฟางเส้น

สุดท้ายของทาเคมิจิ คนตาฟ้าเหม่อมองเพดานด้วยดวงตาไร้แวว ไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปากนั้นอีกพร้อมกับเสียงชีพจรที่หยุดไปดื้อๆ

พยาบาลและคุณหมอต่างก็กรูเข้ามาในห้องทาเคมิจิตะโกนCode blueเสียงดังลั่น จิฟุยุไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นรู้แค่ว่าเขาโดนดันให้ออกมาจากห้อง นางพยายามบาลประสานมือ

ที่อกพร้อมปั๊มทำCPR ในตอนนั้นเขากลับรู้สึกเย็นวูบไปทั่วตัว

เพราะเขาหรอ เพราะเขาพูดแบบนั้น...

จิฟุยุเห็นทาจิบานะเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าร้อนรน เขาจึงหันหลังและหนีกลับไป

ถึงแม้ว่ามันผ่านมาหลายวันแต่จิฟุยุก็ยังไม่มีหน้าไปหา ฮัคไคที่ไม่รู้ถึงสาเหตุจึงทำหน้านิ่วเดินไปแบกจิฟุยุขึ้นมา

"ฮัคไคทำอะไร!!"

"พานายไปหาทาเคมิจจิ!!"

"ไม่ ฉันไม่มีหน้าไปหาหมอนั้นแล้ว!"

"แต่นายต้องไปจิฟุยุ ทาเคมิจจินะไม่ไหวแล้ว!! หมอนั้น...หมอนั้นไม่คุยอะไรกับพวกเราเลย"

"ว่าไงนะ.."

"ทั้งฉัน ฮินะ พวกมิโซจู ทากะจังหรือคนอื่นๆไม่ว่าคุยเท่าไรทาเคมิจจิก็ไม่ตอบสนองเลย ตาก็ไม่มีแววเลย"

"จะข้าวหรือยากผ้ไม่ยอมกิน เหมือนกับหมอนั้นกลายเป็นแค่ตุ๊กตา..."

จิฟุยุตาเบิกโพล่ง ได้ยังไง หรือเพราะเขา...

"หมอก็บอกเพรารอาการบาดเจ็บด้วย บวกทั้งการกระทบกระเทือนทางจิตใจหลายครั้งทำให้ทาเคมิจจิช็อคแบบนั้น"

"ดราเค่นก็แล้วคราวนี้ทาเคมิจจิอีก ฉันทนไม่ได้หรอกจิฟุยุ ฉันไม่อยากเสีย+

เพื่อนอีกคนไปหรอกนะ!! หมอบอกยังพอมีทางรักษา ต้องช่วยกันเยียวยาเพราะงั้นนายต้องมากับฉัน!!!"

ฮัคไคไม่ว่าเปล่าแบดจิฟุยุขึ้นไหล่และห้อตะบึงไปยังโรงพยาบาล คนที่โดนหิ้สได้แต่ทำสีหน้าเจ็บปวด

เพราะคำพูดของเขา คำพูดจากปากไม่มีหูรูด ทาเคมิจจิถึงกลายเป็นแบบนั้นไป

ใช้เวลาไม่นานฮัคไคและเขา

ก็มาถึงโรงพยาบาล พสกเจาเดินไปหาทาเคมิจจิก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเสียงดังลั่น

"เกิดอะไรขึ้น!"

เมื่อเข้าไปสิ่งที่เขาเห็นคือทาเคมิจจิที่สมควรนอนอยู่บนเตียงกลับอยู่ที่ขอบหน้าต่าง พยาบาลสาวพยายามรั้งดึงตัวอีกฝ่ายไว้

จิฟุยุชะงักค้างไป ร่างกายของเขาแข็งทื่อไม่สามารถทำงานได้

ต่างจากฮัคไคที่รีบพุ่งปรี่ไปช่วยนางพยาบาลดึงทาเคมิจจิลงมา โชคดีเพราะส่วนสูงของหมอนั้นเลยดึงเพื่อนผมทองออกมาจากหน้าต่างได้

"มาช่วยกันหน่อยจิฟ-- จิฟุยุ!!"

เจ้าของชื่อกลับวิ่งหนีไปทางอื่น ใบหน้าซีดเซียวจนทนแทบไม่ไหว เขาวิ่งไปให้ไกลที่าดพร้อมทรุดตัวลงนั่งคุดคู้กอดเข่าตัวเอง

เพราะเขา เพราะเขา เพราะคำพูดนั้นทาเคมิจจิถึง...

จิฟุยุนั่งกอดเข่าอยู่นานจนฮัคไคที่ช่วยเสร็จแล้วต้องมาตาม ชายหนุ่มแบกหน้าไปหาทาเคมิจจิด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก

ทาเคมิจจินั่งอยู่ที่เตียงโดยที่ฮินะนั่งจับมืออยู่ข้างๆ ดวงตาสีฟ้าที่เคยเต็มไปด้วยประกายในตอนนี้มันกลับหม่นแสง อีกฝ่าย

เหม่อมองไปนังภาพเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย แต่เขาก้ยังสัมผัสได้ถึงคนมาใหม่ คนผมทองหันไปมองที่ประตู

"จิฟุ...ยุ"

"ทาเคมิจจิ!/ทาเคมิจิคุง!"

ทั้งฮัคไคและฮินะต่างตกอกตกใจเมื่อคนบนเตียงเปิดปากพูดขึ้นมาทั้งไที่ในช่วงหลายวันมานี้อีกฝ่ายไม่เคยพูดออกมาสักคำแท้ๆ

"ขอโทษนะ..."

"..."

"ขอโทษ... ขอ..โทษ ขอโท ษ ข อโทษ เพราะฉันแท้ๆ ทุกอย่างเป็น...เพราะฉัน ฉันไม่ควร...กลับมา ถ้าฉันไม่กลับมาทั้งดราเค่น..เซาท์คุง ขอโทษ ฉันขอโทษ เพราะฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษนะจิฟุยุ ขอโทษนะฮัคไค ขอโทษนะฮินะขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษขอโทษ"

คำขอโทษพรั่งพรูออกมาจากปากทาเคมิจจิอย่างหักห้ามไม่ได้ หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมา ฮินะื่เห็นภาพนั้นก็ร้องไห้ลุกขึ้นมากอดทาเคมิจิแน่น พยายามบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดเขา แต่คนผมทองก็ยังเอ่ยคำขอโทษออกมาไม่หยุด ราวกับเป็นตุ๊กตาไขลานที่พังจนพูดออกมาได้แค่คำเดิมๆเท่านั้น

ทาเคมิจจิแตกสลายไปแล้ว

ฮีโร่ขี้แยคนนั้นได้พังทลายไปแล้วจิฟุยุทนเห็นภาพนั้นไม่ได้จึงหนีกลับออกไป ไม่เหลือใครแล้วตอนนี้

ดราเค่นคุงก็ตายไปแล้ว ไมกี้คุงก็เดินไปคนละเส้นทาง ทาเคมิจจิก็แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ไม่เหลือใครอีกแล้ว

มันกลายมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

--

(ถ้าคุณคิดว่าจบแล้วเสียใจด้วย มันยังมีต่อค่ะ)

10ปีผ่านไป

จิฟุยุถือช่อดอกไม้ยืนอยู่ที่หน้าบ้านทาจิบานะ เขากลืนน้ำลายก่อนจะกดกริ่งเรียกเจ้าของบ้าน หญิงสาวผมยาวเดินออกมาที่ข้างหน้า ฮินะยิ้มกว้าง

"จิฟุยุคุง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!"

"อือ ไม่ได้เจอกันนานเลยฮินะจัง"

"เข้ามาสิๆ"

หญิงสาวพูดเอ่ยเชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน คนผมดำเข้าไปข้างในบ้านหลังนั้นพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ

"ย้ายกลับมาที่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง"

"ดีเลยจ้ะ! คิดถึงที่ญี่ปุ่นมากเลย ทาเคมิจิคุงเองก็คิดถึงที่นี้"

พอได้ยินขื่อของคนที่ไม่ได้คุยด้วยเป็นสิบปีจิฟุยุก็ชะงักไป เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของบางคนเดิน

ลงมาจากชั้นบน ทันทีที่อีกฝ่ายลงมาถึงข้างล่างตัวของจิฟุยุก้เย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจ คนคนนั้นมีผมสีดำฟูฟ่องและดวงตาสีฟ้าเป็นประกายต่างจากครั้งล่าสุดที่เขาจำได้ ชายหนุ่มรู้สึกถึงน้ำตารื่นขึ้นมาที่ขอบตา ทาเคมิจจิ คู่หู...

"อ้าวมี'แขก'มาหรอฮินะ"

แขก...

"ใช่จ้ะ เมื่อวานที่บอกไงว่าจะ+

มีเพื่อนมาเยี่ยมบ้านใหม่นะ จำได้ไหมจ้ะทาเคมิจิคุง"

"จำได้สิ! ไม่ได้ลืมสักนิด!"

ท่าทีหลุกหลิกนั้นยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย อีกฝ่ายหันมามองก่อนจะยิ้มจาง

"แล้วคุณชื่ออะไรหรอครับ"

ทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นจิฟุยุก็ลำคอแห้งผาก เขาพยายามเปล่งเสียงออกมาแต่กลับไม่มีคำพูดเล็ดรอดออกมา

จากลำคอเลยแม้แต่นิดเดียว ฮินะเลยออกหน้าแทน

"มัตสึโนะ จิฟุยุไงทาเคมิจิคุง เมื่อวานฮินะก็บอกแล้วนี่"

"แฮะๆ ขอโทษๆ ผม'ทาจิบานะ ทาเคมิจิ'ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะมัตสึโนะซัง"

มัตสึโนะซัง คำเรียกชื่อที่แสนห่างเหินนั้นทำให้หัวใจของจิฟุยุเจ็บไปหมด

"อ่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทาเคมิจิ.."

"จิฟุยุเอาของมาเยี่ยมด้วย ทาเคมิจิคุงเอาไปเก็บให้หน่อยสิจ้ะ"

"ครับผมฮินะจัง"

ทาเคมิจิเดินมาหาพร้อมกับยื่นมือมารับของ เพียงแต่ว่ามือที่ยื่นมามีแค่แขนซ้ายเท่านั้น แขนขวาของอีกฝ่ายนั้นกลับนิ่งสนิทขยับไม่ได้

"แขนขวาใช้งานไม่ได้แล้วจ้ะ ตั้งแต่วันนั้น"

"งั้นหรอ"

ตั้งแต่วันทานาบาตะ

เมื่อสิบปีก่อนสินะ ฮินะเงยหน้าขึ้นมาพยายามยิ้มเหมือนไม่เป็นอะไร แต่เขารู้ดีว่าเธอเองก็ต้องเผชิญอะไรที่หนักหนามามากเหมือนกัน

เมื่อสิบปีก่อนหลังจากวันนั้นบ้านฮานากาคิก็ตัดสินใจส่งตัวทาเคมิจิไปรักษาตัวที่ต่างประเทศเพื่อบำบัด แน่นอนว่าทาจิบานะก็จะตามไปด้วย ตอนแรกพ่อแม่ของหญิงสาว

คัดค้าน แต่เพราะฮินะเป็นคนฉลาดเธอจึงใช้การสอบเทียบชิงทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาเพื่อที่จะได้คอยอยู่เคียงข้างคนที่รัก เธอรู้ว่าตัวเองสำคัญต่ออีกฝ่ายมากแค่ไหน เพราะงั้นฮินะจึงต้องไปที่ต่างประเทศด้วยเพื่อเป็นที่พึ่งทางใจในยามที่ทาเคมิจิไม่เหลือใคร

'หนูไม่มีทางทิ้งทาเคมิจิคุงเด็ดขาด!'

ผู้ปกครองที่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวประกาศกร้าวก็ได้แต่ยอมรับและอวยพรอีกฝ่าย ทางบ้านของทั้งสองออกเงินจัดหาที่พัก,โฮสต์เครื่องอำนวยความสะดวกให้ หากขัดสนหรือต้องการอะไรเพิ่มเติมพวกเขาก็จะเป็นคนหามาให้ และหลังจากวันั้นทาจิบานะ ฮินาตะและฮานากาคิ ทาเคมิจิก้เดินทางออกจากญี่ปุ่นไปยังอเมริกา

ช่วงที่ทาเคมิจิรักษาตัวหญิงสาวผมสั้นก็เป็นคนคอยมาอัพเดทผ่านทางยูซึฮะให้ว่าอีกฝ่ายเปนยังไงบ้าง ทาเคมิจิอาการดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มทานข้าวทานยา เริ่มทำการภาพบำบัด ได้ไปพบจิตแพทย์ จากที่ฟังมาแล้วชีวิตของหมอนั้นมันดีกว่าตอนที่อยู่ที่นี้มาก จนกระทั่งข่าวล่าสุดที่ฮินะมาบอกพวกเขานั้นทำให้

ทุกคนต่างแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

ทาเคมิจิความจำเสื่อม

เพราะอาการบาดเจ็บที่หัวจากอุบัติเหตุนั้นและการกระทบกระเทือนจิตใจที่ได้รับมามันมากเกินกว่าที่จะรับไหว สมองจึงเริ่มกลไกป้องกันตัวทางจิตใจนั้นก็คือลบความทรงจำในช่วงที่ทาเคมิจิอยู่ช่วงโตมันไปจนหมด

ไม่มีไมกี้ ไม่มีโตมัน วัลฮาล่า

แบล็คดราก้อน เทนจิคุ ไม่มีดราเค่น ไม่มีคิซากิ จิฟุยุและคนอื่นๆ ความทรงจำทุกอย่างในช่วงสามปีมันถูกลบหายจากหัวไปจนหมดเลย สิ่งที่ทาเคมิจิยังจำได้มีเพียงแค่ฮินะและเหล่าเพื่อนมิโซจูเท่านั้น ทุกคนได้แต่ช็อคค้าง

'แล้ว แล้วมีวิธีรักษาไหมฮินะจัง'

/'หมอบอกว่าอาจจะไม่มีทางรักษาจ้ะ...'/

ยูซึฮะที่ได้ยินแบบนั้นก็น้ำตาไหลออกมา มิทสึยะฮัคไคและคนอื่นๆเองก็ได้แต่ก้มหน้า พวกเขาทุกคนไม่อยากจะยอมรับมันแม้แต่นิด เพียงแต่มีบางสิ่งที่พวกเขาต่างคิดเหมือนกันอยู่

นั้นคือทาเคมิจจิมีชีวิตดีกว่าถ้าไม่มีพวกเขา

ตั้งแต่เข้าโตมันทาเคมิจจิก็ต้องเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องมากมาย

เอาตัวเองเข้าไปช่วยคนมากมายโดยที่ไม่คิดที่จะรักชีวิตตัวเอง เห็นคนตายต่อหน้าตั้งหลายต่อหลายครั้ง ถ้าไม่มีพวกเขาคงจะดีกว่านี้

เพราะแบบนั้นโตมันทุกคนจึงตัดสินใจที่จะปล่อยทาเคมิจจิไป

ให้เขาได้มีชีวิตที่สมควรได้รับ ได้อยู่กับคนที่รัก ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับความทรงจำอันแสนขมขื่น

ฮีโร่ของพวกเขาควรที่จะได้รับความรักมากกว่าใครที่สุด ได้รับการช่วยเหลือยิ่งกว่าพวกเขาตอนนี้ ทุกคนในต่างแยกย้ายกันไปเติบโต แต่มีเพียงแค่จิฟุยุที่ไม่สามารถยอมรับการตัดสินใจนั้นได้

เพราะคำพูดสุดท้ายที่เขาพุดกับทาเคมิจิ สิ่งที่เขาทำให้ตัวเขารู้สึกไม่สามารถยอมรับความจริงนั้นได้เลย

เขายังมีความผิดที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปหาให้ได้ จิฟุยุยังอยากช่วยทาเคมิจิ และเวลาก้ผันผ่านไปสิบปี คาสึโทระคุงออกจากคุกและมาเปิดเพ็ทช้อปกับเขา มิทสึยะเป็นดีไซเนอร์ ฮัคไคเป็นนายแบบ สองแฝดคาวาตะเปิดร้านราเม็ง อินุปี้สานต่อร้านD&Dmotorเพื่อรำลึกถึงดราเค่นที่จากไป ทุกคนต่างมีขีวิตที่ดี

นี้คืออนาคตที่ทาเคมิจจิและไมกี้คุงสร้างขึ้นมา ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นพวกเขากลับทิ้งทั้งสองคนไว้ข้างหลัง

ในตอนนี้จิฟุยุเข้าใจความรู้สึกของทาเคมิจจิแล้ว ความรู้สึกของหมอนั้นที่ย้อนกลับมาเพราะทนไม่ไหวที่ต้องเห็นไมกี้ทุกข์ทรมาณอยู่คนเดียว

เขาทำอะไรลงไป

เขาพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง

เขามันสารเลวที่สุด ทั้งๆที่เขาเป็นคนสุดท้ายที่หมอนั้นเหลือแต่กลับพูดจาแบบนั้นออกไป เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตอนนั้นทาเคมิจจิถึงกระทบกระเทือนจิตใจจนกลายเป็นตุ๊กตา เพราะเขา...

จิฟุยุอยากจะไปช่วย จนกระทั่งเขาได้ยินจากยูซึฮะว่าทาเคมิจิและฮินะกลับมาที่ญี่ปุ่นแล้ว เขาจึงไม่รีรอติดต่อ

ไปหาฮินะ ใช้ข้ออ้างว่ามาช่วยขนของย้ายบ้าน และแน่นอนว่าสาวเจ้าก็อนุญาตพร้อมบอกที่อยู่เสร็จสรรพ เขาหวังลึกๆว่าทาเคมิจิอาจจะจำเขาได้ แต่ไม่เลย ทาเคมิจจิจำเขาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เจ็บชะมัด แต่มันสมควรแล้ว...

"แล้วทั้งสองคนย้ายกลับมานานรึยัง"

"ยังเลย เพิ่งย้ายได้อาทิตย์เดียวเองจ้ะ"

"อ้อ แต่ขอถามได้ไหมทาจิบานะนี่?"

"ตอนแต่งงานเราตกลงว่าจะใช้นามสกุลของฉันนะจ้ะ เพราะถ้าใช้ฮานากาคิต่อมันคงจะไม่ดี"

"นั้นสินะ"

วิธีนั้นดีต่อทาเคมิจจิที่สุดแล้ว จิฟุยุเดินเข้าไปในบ้านเขาก็เห็นผ้าใบขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น บนผืนผ้าใบมันยังวาดไม่เสร็จ เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

"มัตสึโนะซังชอบหรอครับ"

"! อะอ่า มันสวยมากเลยละ"

"ขอบคุณครับ ฮะๆ มันเป็นอาชีพผมนี่เนอะก็ต้องทำให้ดีที่สุด!"

"อาชีพ"

"อื้อ ก็ตั้งแต่อุบัติเหตุตอนม.ปลายแขนขวาผมก็ใช้งานไม่ได้ก็เลยการใช้ชีวิตเลยจะลำบากหน่อย ช่วงนั้นคุณหมอ อ่า จิตแพทย์ผมก็บอกว่าให้ลองวาดรูปคลายความเครียดดู

แต่พอวาดไปๆมาๆก็ดันสวยเฉย แถมนักวาดที่พิการก็มีตั้งเยอะ ตอนนี้ผมเลยใช้ภาพวาดพวกนี้หาเลี้ยงชีพน่ะ!"

"งั้นหรอ นายสุดยอดมากๆเลยนะ"

จิฟุยุยกยิ้ม เขาไม่ได้เห็นทาเคมิจจิที่สดใสและเต็มไปด้วยชีวิตชีวานานแค่ไหนกันนะ ชายหนุ่มผมดำหันมามองรูปนั้นชัดๆ เขารู้สึกว่าภาพนั้นมันคลับคล้ายคฃับคลา

เหมือนเคยเห็นที่แห่งนั้นมาก่อน จนจิฟุยุนึกออกว่าที่แห่งนั้นคือที่ไหน

นั้นคือโบสถ์ที่พวกเขาเคยไปสู้กับไทจูในวันคริสต์มาส

ทั้งการจัดวาง กระจก ทุกอย่างมันเป็นโบสถ์ที่เดียวกับที่ในความทรงจำของเขา จิฟุยุหันมามองอีกฝ่ายอย่างตกใจ

"อา ทาเคมิจิซัง ที่ที่นายวาดนี่ที่ไหนงั้นหรอ"

"ไม่รู้สิ? ฉันวาดมาจากความฝันน่ะ"

"ฝัน?"

"ใช่ บางทีฉันก็ใันเห็นสถานที่แปลกๆที่มันไม่มีในความทรงจำของฉันน่ะ มันแปลกมากและก็สลัดออกจากหัวไม่ได้ ฉันเลยวาดมันขึ้นมา"

"มีรูปอื่นๆบ้างไหม ฉัน ฉันอยากเห็นนะ"

"มีสิ! รอแป๊บนะมัตสึโนะซังเดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้"

"เดี๋ยวฉันไปช่วยเอง"

"ขอบคุณนะ มีมือข้างเดียวแบบนี้นี่มันลำบากจริงๆนั้นแหละ" ทาเคมิจิถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่ห้องเก็บของ

"พอพิการแบบนี้ฮินะต้องคอยมาช่วยฉันตลอด พอจะช่วยทำงานบ้านก็ช่วยไม่ค่อยได้ แถมเธอต้องเป็นคนออกไปทำงานนอกบ้านด้วยเพราะฉันออกไปทำงานไม่ได้ รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงเธอเลย"

"ฉันว่าเธอ+

ไม่คิดว่านายเป็นตัวถ่วงหรอก ฮินะรักนายจะตายไป"

"อื้อ ฉันก็รักเธอมากๆเลยล่ะ!!"

คนผมดำฉีกรอยยิ้มกว้างออกมาพร้อมพวงแก้มที่ขึ้นสี จิฟุยุที่เห็นรอยยิ้มนั้นก้เจ็บไปหมด เพราะเมื่อสิบปีก่อนเขาเป็นคนทำลายรอยยิ้มนั้นกับมือตัวเอง เมื่อเดินมาถึงห้องเก็บของทาเคมิจิก้หยิบพวกรูปภาพขึ้นมาให้ดู

ฝ่ามือของจิฟุยุเย็นเฉ๊ยบเมื่อเห็นรูปภาพเหล่านั้น ศาลเจ้ามุซาชิที่รวมตัวของโตมัน งานเทศกาลที่ดราเค่นโดนแทง เกมเซ็นเตอร์ร้างๆที่กบดานของวัลฮาล่า ลานทิ้งรถในศึกวันฮาโลวีนสีเลือด สุสานที่เอมะตาย ท่าเรือของโยโกฮาม่า ทุกที่ที่ทาเคมิจิวาดล้วนเป็นสถานที่ที่เกี่ยวกับพวกเขาทั้งสิ้น

ก้อนเสียงสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกภายในลำคอของชายหนุ่ม ฝ่ามือหนาสั่นเทาอย่างหักห้ามไม่ได้ เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องร้องไห้แน่ๆ ในตอนนั้นที่หน้าบ้านก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น ทาเคมิจิก็ผละบอกขอตัวไปดูก่อนว่าใครมา นั้นทำให้จิฟุยุได้มีเวลาอยู่คนเดียว

คนผมดำอดีตรองหัวหน้าหน่วย1ของโตมันทรุดลงไป

"ขอโทษ คู่หู ฉันขอโทษ..."

จิฟุยุร้องไห้ออกมา มือกำรุปที่วาดภาพศาลเจ้ามุซาชิไว้แน่น ความทรงจำในวันวานที่เขาเอ่ยคำพูดโหดร้ายหวนย้อนคืนกลับมาจนทานทนแทบไม่ไหว คนแบบเขามันเลวทรามสิ้นดี

ทั้งๆที่หมอนั้นพยายามเพื่อพวกเขามาตลอด ช่วยเหลือทุกคนแม้ตัวเองจะต้องพังทลายแต่เขากลับเป็นคนทำร้าย

หมอนั้น ทั้งคำพูดนั้นทำให้ทาเคมิจิต้องตกนรกทั้งเป็น แต่ว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไป เขาจะชดใช้สิ่งที่ตัวเองก่อไว้ด้วยชีวิต ถึงคนอื่นในโตมันจะบอกให้ปล่อยทาเคมิจจิไปแต่เขาไม่คิดจะปล่อย ครั้งนี้เขาจะช่วยนายเอง

แขนขวายกขึ้นมาปาดน้ำตาออก ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เก็บภาพวาดให้เข้าที่

ก่อนจะเดินออกจากห้องเก้บของไป เขาได้ยินเสียงทาเคมิจจิกำลังคุยกับคนบางคนที่ด้านหน้า จิฟุยุจึงถือวิสาสะมาแอบดู

"อ้าว มัตสึโนะซังดูเสร็จแล้วหรอ"

"อื้อ ขอบใจที่ให้ดูมากนะ"

"มัตสึโนะ? จิฟุยุหรอ?"

คู่สนทนาของทาเคมิจิเอ่ยทักขึ้นมา เมื่อจิฟุยุชะโงกหน้าไปดูก็เห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา

อย่างดี เส้นผมสีแดงและทรงผมรีเจ้นท์เหมือนสมัยม.ต้นยังไม่เปลี่ยนไปเลย

"ไม่ได้เจอกันนานนะอั๊-- อ่าเซนโดคุง"

"...อื้อ"

"อ้าวทั้งสองคนรู้จักกันหรอ?"

"จิ.. มัตสึโนะเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเราตอนม.ปลายไงทาเคมิจิ"

"อั๊คคุงนายก็รู้นี่นาว่าฉันจำเรื่องคนอื่นนอกจากพวกนายไม่ได้เพราะ

อุบัติเหตุตอนม.ปลายน่ะ แถมไปบำบัดที่อื่นตั้งนานฉันจะจำได้ยังไง!"

ให้ตายสิเจ็บเป็นบ้าเลย จิฟุยุขืนยิ้มออกมาอย่างเจ็บปวด ความทรงจำของพวกเขาหายไปหมดแล้วตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้น

"ใช่ๆ โทษที ไหนๆก้ไหนๆแล้วไปข้างนอกด้วยกันหน่อยไหมมัตสึโนะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย"

"ได้สิเซนโดคุง"

"งั้นเดี๋ยวฉันไปชงชาให้ทั้งคู่นะ~"

พวกเขาทั้งสองเดินออกจากบ้านทาจิบานะออกมาตามถนน จิฟุยุไม่รู้ว่าอั๊คคุงอยากจะเรียกมาคุยอะไร เอาจริงๆแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาและมิโซจูในปัจจุบันไม่ค่อยดีนัก

ตั้งแต่ตอนที่ทาเคมิจจิต้องย้ายไปรักษาตัวที่อเมริกากลุ่มของพวกเขาก็ค่อยๆห่างเหินไป เพราะ

อยู่คนละห้องด้วย แต่เหตุผลหลักจริงๆคือทาเคมิจิที่คอยเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสองกลุ่มไม่อยู่แล้วจึงทำให้ทั้งเขาและฮัคไคกับมิโซจูจึงระหองระแหงกัน รู้ตัวอีกทีพวกเขาก็จบม.ปลายโดยที่ไปมีกลุ่มของตัวเองไม่ได้รวมตัวกันแล้ว

"แล้วนายมีอะไรอยากคุยหรออั๊คคุง"

"ไม่เรียกเซนโดคุงแล้วหรอ?"

อั๊คคุงหัวเราะ เขามองว้ายมองขวาก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงสวนสาธารณะ

"นายกลับมาทำไม"

ดวงตาของจิฟุยุเบิกกว้าง ใบหน้าของเพื่อนสมัยมัธยมไม่หลงเหลือรอยยิ้มอีกเลย ดววตาของอีกฝ่ายกลับจ้องมาที่เขาเขม็ง

"นาย นายพูดอะไร?"

"ฉันถามว่านายกลับมาหาทาเคมิจิทำไมจิฟุยุ"

"ฉัน ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด"

"จำไม่ได้หรอ วันนั้นเมื่อสิบปีก่อนนายก้พูดแบบนี้กับทาเคมิจิ วันนั้นที่นายโทษว่ามันเป็นความผิดของเพื่อนฉันนะ"

"!! นาย นายอยู่ด้วยงั้นหรอ"

"ใช่ ฉันได้ยินทุกอย่างที่นายพูดกับหมอนั้น"

งั้นเรื่องย้อนเวลาอั๊คคุงก็รู้ด้วยสิ

"ทาจิบานะอธิบายทุกอย่างให้ฉันฟังแล้ว ฉันก้ว่าแล้วว่ามันแปลก

ที่อยู่ๆหมอนั้นก็เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงในปัญหาหลายๆเรื่องทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับตัวเองด้วยซ้ำ เพราะหมอนั้นพยายามที่จะช่วยพวกนายทุกคนในโตมัน แต่นายก็ทิ้งเขาไว้"

"นั้นเพร--"

"มันดีต่อทาเคมิจิงั้นหรอ เฮอะ! อย่ามาพูดบ้าๆเลย ถ้าดีจริงๆนายคงช่วยเขาไปจนสุดทาง แต่พวกนายก้ทิ้งเขาไว้"

"แล้วใครเป็นคนเก็บเศษเสี้ยวที่ทาเคแตกสลายมาประกอบต่อใหม่กัน ก็มีแค่พวกฉันและทาจิบานะเท่านั้น"

"ดูตอนนี้สิจิฟุยุ ตอนนี้ทาเคมิจิมีชีวิตที่ดี ได้แต่งงานกับคนรัก นี้คืออนาคตที่หมอนั้นพยายามมาตลอด"

ไม่ อย่าพูดนะ

"นายกลับมาทำไม"

อย่าพูดคำนั้น

"มันเป็นความผิดของนายจิฟุยุ...+

มันเป็นความผิดของนายที่ทาเคมิจิแตกสลายถึงขนาดนั้น"

จิฟุยุก้มหน้าลง ฝ่ามือทั้งสองกำกันแน่นจนเลือดซิบ หัวใจของเขาเจ็บปวดจนมันเหมือนจะแตกสลายออกมาเป็นผุยผง

นั้นคือคำพูดที่เขาพูดกับทาเคมิจจิเมื่อสิบปีก่อน

ตอนที่ดราเค่นตาย ตอนที่หมอนั้นร่างกายสะบักสะบอมอยู่ในโรงพยาบาล ทั้งๆที่เป็น+

แบบนั้นเขากลับพูดเรื่องโหดร้ายออกไป จิฟุยุจินตนาการไม่ได้เลยว่าตอนที่ทาเคมิจิได้ยินคำพูดจากปากเขาหมอนั้นจะเจ็บมากแค่ไหน

"โดนพูดใส่แล้วนรู้สึกยังไงบ้างละจิฟุยุ เจ็บไหม?"

เจ็บสิ เจ็บเจียนตาย...

"ถ้านายเจ็บนายก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าทาเคมิจิเจ็บกว่านายอีกร้อยเท่า"

"อย่ากลับมาอีกเลย"

"นายปล่อยเขาไปเมื่อสิบปีก่อน ปล่อยเขาต่อไปจะยากตรงไหนกัน พวกนายทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปเติบโตมีชีวิตที่ดีตามที่ทาเคมิจิหวังนี้ นายยังต้องการอะไรอีก"

"ฉัน อยากช่วยหมอนั้น..."

"ขอโทษที่ต้องพูดนะจิฟุยุ แต่มันสายไปแล้ว"

"สำหรับพวกนายทุกคนมันสายไปเป็นสิบปีแล้ว"

"ลาก่อนนะ จิฟุยุ"

---

แกร๊ก

"กลับมาแล้วหรอจิฟุยุ ไปเยี่ยมเพื่อนเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีนะคาสึโทระคุง"

จิฟุยุตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉย ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตัวเอง คาสึโ?ระมองรูมเมทตัวเองด้วยสายตางุนงง หมอนั้นเป็นอะไร

ทันทีที่ถึงเตียงจิฟุยุก็ล้มลงนอนบนเตียง เหม่อมองเพดานห้อง

หัวใจของเขาเจ็บเสียจนเจียนตาย ในตอนที่บาจิซังมันยังเจ็บไม่เท่านี้เลยแท้ๆ คำพูดทุกอย่างที่อั๊คคุงพูดมายังคงวนเวียนอยู่ภายในหัวของเขา

พวกเขาเป็นคนทิ้งทาเคมิจจิไปในตอนแรก

มันสมควรแล้วที่พวกเขาจะไม่สามารถไปเจอหน้าหมอนั้นได้อีกครั้งที่สอง

แต่จิฟุยุยอมรับมันไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เขายังไม่ได้ชดใช้ความผิดที่ตัวเองทำไว้กับหมอนั้นเลย เขายังไม่ทันได้ขอโทษหมอนั้นเลย เขาก้แค่อยากเจอทาเคมิจจิอีกครั้ง เจอคู่หูของเขา หยาดน้ำตาสีใสไหลจากดวงตาของจิฟุยุ

"ฉันขอโทษ ทาเคมิจจิ ฉันขอโทษ..."

บางทีนี้อาจจะเป็นบทลงโทษของเขาก็เป็นไปได้ บทลงโทษที่เขาพูดแบบนั้นกับทาเคมิจจิ

บทลงโทษที่ปล่อยหมอนั้น ทิ้งหมอนั้นไว้เพียงคนเดียว ในยามที่หมอนั้นต้องการทุกคนมากที่สุดเขากลับหายไป

สิ่งที่เจ็บปวดกว่าความตาย คือการต้องตกนรกทั้งเป็น

เขาสมควรแล้ว สมควรแล้ว

"ฉันขอโทษ ทาเคมิจจิ ขอโทษ ฉันขอโทษนะคู่หู"

จิฟุยุได้แต่เอ่ยคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเหมือนตุ๊กตาไขลานที่พัง

"มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษ..."

แต่คำขอโทษนั้นไม่มีทางส่งไปถึงเสียแล้ว

---
แต่งตั้งแต่เช้ามาจบตอนสี่โมง อ้ยยยย ไหนใครว่าแค่จะเวิ่นฮะ/ตบหัวตัวเอง
ตอนแรกตั้งใจแค่จะเวิ่นที่ทาเคแตกสลายไม่พูดไม่จากลายเป็นตุ๊กตา แต่คำแรกที่ทาเคพูดขึ้นมาคือขอโทษจิฟุยุ และก้พังไปทั้งๆแบบนั้น

แต่ตอนอาบน้ำตอนเช้าดันผุดไอเดียที่ถ้าทาเคไปตปทแล้วลืมทุกคนล่ะ อะไปๆมาๆมีอั๊คคุงเพิ่มมาตอกหน้าคำที่จิฟุยุเคยพูดไว้5555555 สรุปลากยาวทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะปั่นงานแท้ๆ กลายเปนว่าวันนี้ดันอู้แทน😂 เนื้อเรื่องหลักก้ขม ฟิคก้ขม เวลคั่มทุกคนเข้าสู่สมาคมตับทองคำค่ะ

@threadreaderapp unroll plz

เพื่อใครสงสัยCode blue คืออะไร มันโค้ดที่ใช้ในโรงพยาบาลในกรณีที่ผู้ป่วยหยุดหายใจหรือหัวใตหยุดเต้นค่ะ แปลว่าพยาบาลต้องมาเตรียมมาทำCPR

และการทำcprไม่ได้ใช้แค่เครื่องกระตุกไฟฟ้าอย่างเดียวนะคะ ต้องใช้มือกดสลับกับเครื่องนั้น และตอนที่ช็อตต้องห้ามมีใครแตะตัวผู้ป่วยด้วย พอถึงระยะเวลา

ที่เครื่องกำหนดก้กลับมาปั๊มCPRโดยใช้มือต่อ

ถ้าในหนังเหนคนหัวใจหยุดเต้นแล้วเอาเครื่องมาช็อตเลยนี้ผิดวิธีค่ะ! เราต้องปั๊มหัวใจก่อน!